Μόλις τρεις υπουργοί Οικονομικών καταγράφονται στη, σχεδόν, 10ετή πορεία του Νίκου Αναστασιάδη στην Προεδρία της Δημοκρατίας με τους δύο εξ αυτών να έχουν επωμισθεί το βάρος ίσως του πιο δύσκολου και απαιτητικού Υπουργείου της κυβέρνησης. Ο πρώτος υπουργός Οικονομικών του Νίκου Αναστασιάδη, ο Μιχάλης Σαρρής υπήρξε μόνο τον πρώτο μήνα της πρώτης θητείας του Αναστασιάδη στο Υπουργείο Οικονομικών. 

Κατά την περίοδο από το 2013 έως και τα μέσα του 2018 η κυβέρνηση είχε να χειριστεί αρχικά τη μεγάλη κρίση με τα γεγονότα του 2013 με το κλείσιμο της Λαϊκής, το κούρεμα καταθέσεων και μετά τη μεγάλη πορεία εντός του Μνημονίου που συνομολογήθηκε με την τρόικα. Μια πορεία κατά την οποία η Κύπρος κλήθηκε να μαζέψει τα κομμάτια της και να ξανακτίσει την οικονομική της πορεία σε πιο στέρεες βάσεις. 

>>Διαβάστε επίσης: ΑΝΑΛΥΣΗ: Η αμείλικτη εικόνα της ακρίβειας<<

Ο δεύτερος μεγάλος σταθμός και ταυτόχρονα πρόκληση που είχε να διαχειριστεί η -δεύτερη- πλέον θητεία Αναστασιάδη είχε να κάνει με το κλείσιμο του Συνεργατισμού και τον ελεγχόμενο τρόπο χειρισμού των κακών δανείων, της μεταφοράς δανείων κα ι καταθέσεων στην Ελληνική Τράπεζα και τη σύσταση της ΚΕΔΙΠΕΣ προς διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων που έμειναν στο κράτος. Ο Χάρης Γεωργιάδης ήταν υπουργός Οικονομικών κατά την προαναφερθείσα περίοδο, η οποία αποτελεί μία από τις πλέον δύσκολες για την Κύπρο τις τελευταίες δεκαετίες. 

Έπειτα, στο Υπουργείο Οικονομικών διορίστηκε ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, στενός συνεργάτης του Νίκου Αναστασιάδη και του Χάρη Γεωργιάδη και συνεπώς με ταύτιση απόψεων ως προς τα του χειρισμού των δημοσίων οικονομικών και ευρύτερα της κυπριακής οικονομίας. Η δημοσιονομική πολιτική που ακολούθησε ο Πετρίδης βασίζεται στη λογική των αναπτυξιακών προϋπολογισμών με πρωτογενή πλεονάσματα για περιορισμό του δημοσίου χρέους. Αυτή η πολιτική οδήγησε το κράτος σε τέτοια κατάσταση που μπορούσε με σχετική δημοσιονομική άνεση να χειριστεί την τεράστια επίπτωση από το πρώτο κύμα της πανδημίας και τα ιδιαίτερα αυστηρά μέτρα περιορισμού μετακινήσεων, συναθροίσεων ακόμη και σε ανοικτούς χώρους. Επιχειρήσεις έκλεισαν για πολύ καιρό, όσοι είχαν τη δυνατότητα περιορίστηκαν και εργάζονταν με τηλεργασία και επιχειρήσεις, αυτοτελώς εργαζόμενοι και ειδικές κατηγορίες όπως η εστίαση πλήρωσαν βαρύ τίμημα λόγω της πανδημίας. 

>>Διαβάστε επίσης: ΑΝΑΛΥΣΗ: Η αμείλικτη εικόνα της ακρίβειας<<

Μετά τον πρώτο χρόνο η κατάσταση με την πανδημία τέθηκε σε πορεία χειρισμού τόσο από τους πολίτες, όσο και από τις αρχές, την πολιτεία και τις επιχειρήσεις. Ωστόσο, η παγκόσμια οικονομική επιβράδυνση λόγω της υγειονομικής κρίσης ώθησε στο πληθωριστικό κύμα ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2021, το οποίο εξελίχθηκε σε παγκόσμια τσουνάμι το οποίο συνδυαστικά με τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία δημιούργησαν μεγάλες και αλυσιδωτές προκλήσεις στις οικονομίες του πλανήτη και βεβαίως στην κυπριακή. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξελίξεων, γεγονότων και παραμέτρων η κυπριακή πορεία μετά τα γεγονότα του 2013 βρήκε τις λύσεις να ανταπεξέλθει των δυσκολίων και να στέκεται ακόμη μακριά από συνθήκες ύφεσης και ανεξέλεγκτης ανόδου της ανεργίας και του δημόσιου χρέους. 

Η Brief έχοντας ανατρέξει στις βάσεις δεδομένων της Στατιστικής Υπηρεσίας, της Eurostat και του Υπουργείου Οικονομικών, προσεγγίζει τη δεκαετή πορεία του Νίκου Αναστασιάδη και της οικονομικής πολιτικής του στη βάση των αριθμών που παρέλαβε και που παραδίδει στον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την κυβέρνησή του. 

Στον πιο κάτω πίνακα παρουσιάζεται η πορεία της ανεργίας από το 2013 μέχρι και φέτος, με τα στοιχεία να δείχνουν την πορεία αποκλιμάκωσης του προβλήματος στα σημερινά -ευνοϊκά- επίπεδα που έχουν απόλυτη συνάφεια με τον ρυθμό ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας: 

Καθρέφτης της οικονομικής πορείας της χώρας είναι η πορεία του ΑΕΠ και κατά πόσο αυτό κάθε χρόνο αυξάνεται ή μειώνεται, με αντίστοιχη πορεία εντός ανάπτυξης ή ύφεσης. 

Στο πιο κάτω γραφικό καταγράφεται η πορεία από το 2013 μέχρι και φέτος (εκτίμηση) σε μια περίοδο δέκα ετών, η οποία εν πολλοίς καλύπτει τις μεγάλες κρίσεις του 2013 και του κορωνοϊού το 2020: 

 

Παράλληλα, η πορεία του δημόσιου χρέους είναι επίσης συνυφασμένη με την πορεία της κυπριακής οικονομίας. Χαρακτηριστικά υψηλή είναι η καμπύλη καταγραφής του χρέους το 2014, όταν η Κύπρος ήταν στο πρόγραμμα στήριξης από την τρόικα και ταυτόχρονα είχε ήδη δανειστεί προηγουμένως από τις αγορές και τη Ρωσία, αλλά και το ΑΕΠ περιορίστηκε κάτι που ποσοστιαία άλλαξε τον αριθμό του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. 

Καταληκτικά, σημειώνεται ότι η δεκαετής θητεία του Νίκου Αναστασιάδη ολοκληρώνεται όχι με τα καλύτερα δημοσιονομικά αποτελέσματα, αλλά σίγουρα σε θετική τροχιά ή καλή εικόνα. Το χρέος είναι σε τροχιά αποκλιμάκωσης, η ανεργία είναι σταθερά πέριξ του 7% ή και κάτω ενώ η οικονομία παραμένει σε ύφεση. 

Η επόμενη χρονιά αποτελεί κλειδί για τα επόμενα χρόνια αφού οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν ασφαλείς εκτιμήσεις και συνεπώς οι διεθνείς εξελίξεις θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό και την οικονομική πορεία της χώρας. Όλα αυτά σε μια νέα πραγματικότητα όπως την περιγράφει ο νυν υπουργός Οικονομικών, Κωνσταντίνος Πετρίδης, η οποία καθορίζεται από νέες πραγματικότητες που έχουν να κάνουν με ακριβότερο χρήμα, υψηλότερο κόστος ενέργειας και υψηλότερο εργασιακό κόστος λόγω έλλειψης εργατικού δυναμικού.