«Αιωνία του η μνήμη του Αοίδιμου»
ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΗ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ
Δεν θα έλεγα πως ο Θάνατος του Αρχιεπισκόπου με είχε συγκινήσει πέραν του γεγονότος πως ένας άνθρωπος είχε φύγει μετά από μια ανίατη ασθένεια και πως ήταν ένα καίριο και ιστορικό γεγονός. Το είχα βλέπετε και ως δεδομένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ως πιθανότητα ανά πάσα στιγμή, τα τελευταία χρόνια. Είναι άρρωστος ο Αρχιεπίσκοπος, πάει πίσω πίσω, έλεγαν. Αλλά εκείνος εκεί. Πεισματάρης. Να κρατιέται με νύχια και με δόντια από τη ζωή. Προφανώς για να προλάβει να κάνει ακόμη κατιτίς από όλα εκείνα που λογάριαζε.
Είχε ο Αοίδιμος (μου άρεσε η λέξη και είπα να την εμπεδώσω), ανοικτούς λογαριασμούς με τον κόσμο. Από ό,τι είπαν στις χτεσινές τους ομιλίες, όσοι τον αποχαιρέτησαν, είτε καθηκόντως ως εκ της θέσεώς τους, είτε και με αισθήματα βαθιάς αγάπης και σεβασμού, ως εκ της σχέσεώς τους, ήθελε να τον αλλάξει. Να τον κάνει πιο δίκαιο. Πιο δημοκρατικό. Πιο ελεύθερο. Με τον Ελληνισμό, τη Δημοκρατία, την Ελευθερία να είναι οι πυξίδες της ανυπότακτης ψυχής του.
Δείτε ακόμη:
Και μετά να θυμάσαι εσύ, μικρό παιδί τότε, το κλάμα και τον οδυρμό, στην κηδεία του Μακαρίου του Γ΄, με τον οποίο κάποιο αποπειράθηκαν να τον συγκρίνουν, όχι σε επίπεδο αξίας, αλλά σε επίπεδο ιστορικότητας. Αλλαγές και εκσυγχρονισμός στο καταστατικό, αποκατάσταση της δομής της εκκλησίας της Κύπρου η οποία είχε λαβωθεί από την Φραγκοκρατία τον 12 αιώνα, στήριξη των νέων και των ευάλωτων ομάδων. Πιστός, λένε, στις παρακαταθήκες του Κυρίου, δεν ήξερε η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του. Ή και αν ήξερε δεν έλεγε. Για δικούς της λόγους ή και μετά από οδηγίες ξεκάθαρες. Ούτε και ένα δάκρυ. Καμιά κραυγή από τον κόσμο πως ΖΕΙ. Πως μας καθοδηγεί. Άλλαξαν θα μου πείτε οι εποχές. Άλλαξαν. Το μόνο σίγουρο. Τι εννοώ;
Και μετά σερφάρεις λιγάκι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τους ανεγκέφαλους και απληροφόρητους οι οποίοι βεβιασμένα, χωρίς πλήρη και ουσιαστική γνώση, σίγουρα με απόλυτη έλλειψη σεβασμού στα πάντα, ισοπεδωτικά και μονοδιάστατα, βγάζουν ένα βρομερό οχετό στο προσκήνιο με λέξεις που πληγώνουν τα αυτιά και αφήνουν ουλές στην ψυχή του πολίτη, τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα τους θεσμούς.
Θυμώνω; Πολύ. Θλίβομαι; Απίστευτα. Θαύμαζα τον Αρχιεπίσκοπο; Δεν ξέρω αν τον θαύμαζα αλλά σίγουρα τιμούσα το σχήμα του και σεβόμουν τη θέση του. Μιλούμε για τον προκαθήμενο της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου. Νοσταλγώ τις εποχές του σεβασμού και στους θεσμούς και στους ανθρώπους. Χωρίς να υποτιμώ την ανθρώπινη υπόσταση και τα στίγματα των λαθών και της ατέλειας του κάθε δημόσιου προσώπου. Ο Πρόεδρος κάποτε ήταν Πρόεδρος, ο Δήμαρχος ήταν Δήμαρχος, ο Αρχιεπίσκοπος ήταν Αρχιεπίσκοπος. Ο παπάς του χωριού, ο δάσκαλος, ο δασοφύλακας, ο αστυνομικός φορούσαν πέρα από την προσωπικότητά του ο καθείς, και την αξία της θέσης και του λειτουργήματός τους. Έχαιραν, ναι, του θαυμασμού και της υπόληψής μας στη βάση και του σχήματος και της θέσης τους. Και αυτό τους έκανε και εκείνους καλύτερους γιατί έπρεπε να υπερβάλουν εαυτό για να στέκονται στο ύψος της θέσης τους. Έκανε και την κοινωνία λιγάκι καλύτερη γιατί είχε κάτι να αντικρίζει όταν σήκωνε το βλέμμα από τη λάσπη και τα απόνερα.
Κοιμόμουν τα βράδια καλύτερα; Σαφέστατα. Πίστευα πως υπήρχε μια δομή, αρχές, σεβασμός, ήθος στον πολιτικοκοινωνικό θεσμό. Τώρα πια δεν ξέρω από που να πιαστώ. Αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό δεν μου βγάζει τον καλύτερό μου εαυτό. Μου βγάζει θυμό και θλίψη και αποπροσανατολισμό. Με κάνει επιρρεπή στην ανομία, στην ασυδοσία, στη διαφθορά, στο κρύψε να περάσουμε. Δεν ντρέπομαι να κοιτάξω τον άλλον, τον «σημαντικό», τον «σπουδαίο», τον εκλεγμένο, τον διορισμένο, στα μάτια, αφού τον αποκαθήλωσαν τα έργα και οι ημέρες του ίσως, αλλά σίγουρα όλοι εκείνοι οι δήθεν αναμάρτητοι, οι οποίοι ρίχνουν χωρίς δεύτερη σκέψη τις πέτρες και τη λάσπη τους χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Αν οι θεσμοί μας είναι άνομοι, διεφθαρμένοι , μικροί, αδύναμοι, γιατί εγώ να το παλεύω;
Ποιος ήταν τελικά ο Αοίδιμος; Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος ο Β΄; Ο Ηρόδοτος Δημητρίου από την Τάλα της Πάφου; Επιλέγω συνειδητά να τον κρατήσω στη μνήμη μου ως τον φλογερό πατριώτη. Ως τον αγωνιστή της Δημοκρατίας σε περιόδους ανελευθερίας που ρίσκαρε τη ζωή του για να διαφυλάξει τους κρατικούς θεσμούς. Ως τον Ιεράρχη που με «νούσιμο» τρόπο προσπάθησε εν καιρώ πανδημίας να συνταιριάσει τις ακρότητες βάζοντας τη δημόσια υγεία πάνω απ΄όλα. Ως τον «παίκτη» που κατάφερε να τους βγει από το πλάι και παρόλο που ήταν αουτσάιντερ, να πάρει το χρίσμα, κόντρα στα μαγειρέματα. Ως τον προοδευτικό και καινοτόμο ηγέτης της εκκλησίας της Κύπρου, ως τον ικανό οικονομολόγο, ως τον «μάστρο» που έφερε τους μισθούς των υπαλλήλων του με δίκαιο τρόπο σε αξιοπρεπή επίπεδα. Ήταν φυσικά και άλλα πολλά. Άλλα καλά, άλλα λιγότερο καλά, άλλα κακά.
Δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στα σκάνδαλα και στη διαφθορά. Να τα αποκαλύπτουμε και να τα καταδικάζουμε αν και εφόσον υφίστανται. Το να ροκανίζουμε όμως, χωρίς καμία αίσθηση των συνεπειών τον κοινωνικοπολιτικό ιστό της κοινωνίας, γιατί έτσι γενικά και αόριστα, πιστεύουμε πως όλοι τα έφαγαν, πως όλοι είναι άνομοι και διεφθαρμένοι, ελαφρά την καρδία, και χωρίς ντροπή, σας προειδοποιώ πως είναι άκρως επικίνδυνο. Θα καταρρεύσουν και οι θεσμοί και εμείς μαζί τους. Λίγο σεβασμό παρακαλώ.
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
- Υ.Γ.: Στον αντίλογο που θα έλεγε πως ο Σεβασμός δεν Χαρίζεται αλλά Κερδίζεται, θα απαντούσα πως συμφωνώ με χίλια, αλλά πως στην κατάσταση που βρεθήκαμε, να γυρεύουμε όπως τον Διογένη, άνθρωπο με το φανάρι, ας μην εξαντλούμε την αυστηρότητά μας στους άλλους, ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Να γίνουμε ίσως λιγότερο κυνικοί;
*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.