ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

Αλήθεια πόση ανάγκη έχουμε το παραμύθι στη ζωή μας; Το παραμύθι που μας παρηγορεί (παραμύθι=παραμυθία=παρηγοριά). Το παραμύθι στο οποίο νικά πάντα το καλό και ζούνε πάντα αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Το παραμύθι που λέει τις αλήθειες με ένα τρόπο που τον αντέχει η ψυχή μας. Το παραμύθι στο οποίο τα μαγικά αντικείμενα οδηγούν πάντα την αποστολή σε επιτυχία. Το παραμύθι στο οποίο όλα διαρκούν «3». Τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Και τα γλέντια και τα βάσανα και οι αγώνες. Καμία σχέση με το 45.

Και μετά θυμάμαι το «φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι» και λέω να ξετυλίξω την κόκκινη κλωστή και να το φτιάξω. Και μετά όσο και να προσπαθώ βλέπω πως η κόκκινη κλωστή παραείναι μπερδεμένη και ας δοκιμάζουν διάφοροι, ηγέτες και διαπραγματευτές, με ψηφίσματα και άλλα πολλά να την ξεμπερδέψουν. Αδίκως. Ξεχνούν το ό,τι δε λύνεται κόβεται και ο γόρδιος δεσμός γίνεται βρόγχος και μας πνίγει.

Πάνω που πάω να απελπιστώ θυμάμαι και τον Αϊνστάιν που ισχυριζόταν πως η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση καθώς αποκαλύπτει μονοπάτια άγνωστα και διαδρομές που τα χωρίς φαντασία μυαλά αδυνατούν να διακρίνουν και… Μου έρχεται μια ιδέα! Μια τρελή ιδέα!

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Μαζεύω τα αγαπημένα μου παραμύθια και τα χωρίζω σε στοίβες. Ξεκινώ από την πρώτη. 

«Οπωσδήποτε ο πρόεδρος!», σκέφτομαι  «… αλλά δεν είναι αρκετό… σίγουρα και το Υπουργικό συμβούλιο», ωραία, είμαι σε καλό δρόμο, και έχω ακόμη παραμύθια μπόλικα. «Να μην ξεχάσω τους 56 Βουλευτές», ο χώρος γεμίζει με στοίβες, αλλά ευτυχώς τα παραμύθια είναι πολλά. «Οπωσδήποτε ο διαπραγματευτής». Τελειώσαμε; «Α μπα. Τι γίνεται με τους προέδρους των φορέων, των οργανισμών, τους τοπικούς άρχοντες, τις ηγεσίες των κομμάτων;» Και άλλες στοίβες ετοιμάζονται στο πι και φι. Πάνω που λέω τελείωσα, θυμάμαι πως είναι και η άλλη πλευρά (Πόσο εύκολα μετατράπηκε σε άλλη πλευρά!! Όσο εύκολα σβήστηκε η απελευθέρωση. Όσο εύκολα διαγράφηκε η εισβολή. Όσο εύκολα ειπώθηκε το φταίμε και οι δύο. Όσο εύκολα πικράθηκα στα ελληνικά και πληγώθηκα στα τούρκικα)… και η Ευρωπαϊκή Ένωση… και τα Ηνωμένα Έθνη… και η Τουρκία με την πολιτική αλαζονεία και τον τρελό σουλτάνο…

Ετοίμασα τα μπαούλα μου, τα γέμισα με παραμύθια και έγραψα τις οδηγίες. 

«Ειδική θεραπευτική αγωγή που ενισχύει τη φαντασία, δυναμώνει την ενσυναίσθηση, ξεμπλοκάρει τα αδιέξοδα, χαρίζει ελπίδα. Οδηγίες λήψης: 3 φορές τη μέρα. Πρωί. Μεσημέρι Βράδυ. Παρενέργειες: Απρόβλεπτες καθώς άνθρωποι με φαντασία παύουν να ακολουθούν οδηγίες. Κόβουν τα σχοινιά που επιβάλουν συγκεκριμένες κινήσεις. Ελευθερώνονται. Στόχος: Να φτιάξουμε επιτέλους το δικό μας παραμύθι και να ζήσουμε εμείς καλά, και ας ζήσουν και αυτοί καλύτερα.»

Μέχρι εδώ όλα καλά. Έλα που κάποιος πρέπει να σκοτώσει τους δράκους. Και είναι πολλοί. Και όσο πάνε και πληθαίνουν…

>>> ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ & ΕΡΕΥΝΕΣ BRIEF <<<

Μαγικά αντικείμενα!  Ένα μαγικό καπέλο που σε κάνει αόρατο. Αρά μπορείς να δεις αληθινά. Να ακούσεις αληθινά. Να νιώσεις αληθινά.
Το μαξιλάρι που σε ταξιδεύει όπου ονειρευτείς. Πέρα από σύνορα και συρματοπλέγματα.
Την κρυστάλλινη σφαίρα που λέει πάντα την αλήθεια. Και στα ελληνικά και στα τουρκικά. Γιατί η αλήθεια παραμένει αλήθεια. Όσο και αν παραποιηθεί.

Και τελευταίο το μαγικό ηλιοτρόπιο που πραγματοποιεί 3 ευχές:

Αλήθεια τι να ευχηθεί κανείς; Τι να πρωτοευχηθεί για να μπορέσει να ξεκινήσει να γυρίζει η ανέμη και να ξετυλίγει το παραμύθι της απελευθέρωσης, της επανένωσης, της δημιουργίας;

Θα κάνω μόνο την πρώτη ευχή και θα αφήσω τις άλλες δυο για τους ηγέτες. Εύχομαι στον τόπο τούτο να αξιωθούμε λεύτερα να πορευόμαστε όλοι όπου η ψυχή μας πιότερο ποθεί χωρίς σημαίες κατοχής και συρματοπλέγματα διαχωρισμού καμιάς μορφής.

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1  Ειδικά αφιερωμένο 1. 

Γιατί «Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο. Όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς. Όρκο του ονείρου και της πράξης» Γιάννης Ρίτσος (17 Νοεμβρίου 1973)

Υ.Γ. 2 Ειδικά αφιερωμένο 2

Γιατί, δεν ξεχάσαμε. Δεν ξεχάσαμε το αίμα που χύθηκε άδικα στο χώμα εκείνο τον Ιούλη. Με το προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή. Δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε οι άταφοι νεκροί που μας κυνηγάνε στον ύπνο μας. Οι αγνοούμενοι που στοιχειώνουν τα όνειρα μας. Γιατί τα παράθυρα που ξεχάσαμε να κλείσουμε εκείνο το πρωινό του Ιούλη μπάζουν στην ψυχή μας από παντού. Οι μνήμες και οι ζωές που δε χώρεσαν στη μικρή βαλίτσα που κουβαλήσαμε, μας έχουν στοιχειώσει. Το χώμα που δε φέραμε μας περιμένει να το φυτέψουμε, να το ποτίσουμε, να το μυρίσουμε. Η κούκλα με το κομμένο χέρι στο παράθυρο του γκρεμισμένου σπιτιού μας καλεί απελπισμένα να μην την ξεχάσουμε στο επόμενο  παιχνίδι. Και εμείς; Θα επιστρέψουμε. Και ας είμαστε πια πολύ μεγάλοι για παιχνίδι. Θα επιστρέψουμε γιατί το παιδικό μας παιχνίδι εκείνο το πρωϊνό διακόπηκε από μια βόμβα. Μια βόμβα που έκοψε τη ζωή μας στα δυο. (15 Νοεμβρίου1983)