ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν το έχω με τα τυχερά παιχνίδια της όποιας μορφής. Τα εκατομμύρια δεν τα ονειρεύτηκα ποτέ και θεωρώ τα στοιχήματα και τον τζόγο μια σοβαρή μορφή εθισμού που υποδηλώνει και άλλα δυσάρεστα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου. Είναι με άλλα λόγια, για εμένα τον Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων, ένας μη θεμιτός τρόπος για να κερδίσω πίσω τα χαμένα μου θαύματα. Παρόλα αυτά, δυστυχώς, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να ομολογήσω ενώπιον σας πως πιθανόν να χρειαστεί να αναθεωρήσω στην άποψή μου και να επιδοθώ και εγώ μανιωδώς στον τζόγο μήπως και καταφέρω να γύρω την ζυγαριά προς την πλευρά του θαύματος. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Όχι δεν αναφέρομαι σε καζίνο (ούτε στα κατεχόμενα, ούτε και στις ελεύθερες περιοχές), ούτε στα εκατομμύρια που μοιράζουν τα τζακ ποτ, ούτε καν στην πράσινη τσόχα που στήθηκε στα σπίτια τις μέρες αυτές με το «πατητό» και το «τραντάνα (31)»  (παιχνίδια που μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία, η οποία ναι είναι ένα από τα χαμένα μου θαύματα). 

Με προβληματίζει βαθύτατα ο τζόγος και οι τζογαδόροι που μας κυβερνούν και αποφασίζουν για το μέλλον μας. Τι εννοώ; Το είδα καθαρά χτες βράδυ. Στον ύπνο μου. Δεν ήταν όνειρο μα εφιάλτης. Δυστυχώς με σάρκα και οστά.

Μπήκα λέει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Είχε στο κέντρο του ένα πεντάγωνο τραπέζι. Στρωμένο με πράσινη τσόχα. Δεν μπορούσα να δω τα πρόσωπα των 5 παικτών. Έβλεπα μόνο μια μαύρη τρύπα στο σημείο που θα έπρεπε να στέκεται το πρόσωπο. Δεν υπήρχαν μάτια για να δουν. Αυτιά για να ακούσουν δεν είχαν. Μόνο λόγια έλεγαν. Λόγια που καλύτερα θα ήταν να μην είχα ακούσει. Καλύτερα μάλλον να μην είχαν ειπωθεί ποτέ.

Μπροστά από τον κάθε παίκτη υπήρχε ένα αντικείμενο. Μια κόκα κόλα όχι διαίτης και ένα burger τεραστίων διαστάσεων, ένα πιστόλι με μια σφαίρα μόνο στη θαλάμη, ένας ναργιλές, ένας φορητός ηλεκτρονικός υπολογιστής και μια χειροβομβίδα. Πίσω από τους πέντε παίκτες έστεκαν και άλλοι, μικρότεροι σε μέγεθος, που όλο και έσκυβαν και τους ψιθύριζαν στα αυτιά που δεν είχαν,  λόγια που δεν άκουγαν, για  τακτικές και στρατηγικές.

Δεν έβλεπαν την καταστροφή, τον πόνο, το αίμα, την φτώχια, την εξαθλίωση που προβαλλόταν στον γυάλινο θόλο που στέγαζε το δωμάτιο γιατί δεν είχαν μάτια για να δουν.

Δεν είχαν προφανώς ούτε καρδιά για να νιώσουν οτιδήποτε άλλο από τους κτύπους της αδρεναλίνης στο αίμα τους σε κάθε καινούριο στοίχημα που έπεφτε στο τραπέζι. Ποιανού το παιχνίδι θα του έβγαινε καλύτερα. Τίνος οι στρατηγικές και οι συμμαχίες θα απέδιδαν περισσότερο. Ποιος θα καταπατούσε πιο βάναυσα το διεθνές δίκαιο. Ήταν τα μόνα ερωτήματα που γύριζαν στο κεφάλι τους κάθε φορά που έριχναν τα ζάρια. 

Δεν έπαιζαν μοναχά ένα παιχνίδι. Και αυτό με μπέρδευε γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος θα κέρδιζε. Έπαιζαν ταυτόχρονα και ρουλέτα και ζάρια και πόκερ και κουλοχέρη. Μελετούσαν τους νόμους των πιθανοτήτων και αναλάμβαναν ρίσκα για να κερδίσουν μεγάλα ως και τεράστιας αξίας έπαθλα. Πατρίδες, υπάκουους υπηκόους,  όνειρα, πετρέλαια, θάλασσες, σημαίες,  άλλα σύνορα…

Εκτόξευαν πυραύλους και σκότωναν «ηγέτες» άλλων για να σταματήσουν λέει τον πόλεμο την ίδια ώρα που ήξεραν πως τα τύμπανα του πολέμου θα ξεκινούσαν να κτυπούν ταυτόχρονα με το πάτημα του κουμπιού για την εκτόξευση του πυραύλου.  Έστελναν πάνοπλα θανατηφόρα στρατεύματα σε ξένες χώρες για να διασφαλίσουν και πάλι τη δημοκρατία και την ειρήνη.

• Κατασκεύαζαν αγωγούς.
• Άλλαζαν σύνορα.
• Έκαναν συμμαχίες.
• Έβγαζαν ψηφίσματα.
• Επέβαλλαν κυρώσεις. 

Δημιουργούσαν κύματα μεταναστών και προσφύγων και όσους δεν τους έπνιγαν στις θάλασσες τους διοχέτευαν τεχνηέντως όπου τους βόλευε.

Και ξαφνικά εκεί που το παιχνίδι, τα παιχνίδια καλύτερα,  βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη. Μια νέα τράπουλα βγήκε στο τραπέζι. Επιλέγηκαν προσεκτικά 5 χαρτιά και τα μοιράστηκαν  τυχαία μεταξύ τους:

• Ο Άσσος θα ήταν πλέον ο ρουφιάνος/αστυνομικός. Θα ξέρει τον φανερό δολοφόνο.
• Ο Κόκκινος Ρήγας  θα ήταν από εκείνη την στιγμή ο φανερός δολοφόνος και θα κάνει παιχνίδι σε στενή συνεργασία με τον Μαύρο Ρήγα (κρυφός δολοφόνος τον οποίο ξέρει μονάχα ο φανερός).  
• Ο Γιατρός (Βαλές) έχει την ευκαιρία αν μαντέψει σωστά να σώσει το θύμα των δολοφόνων.
• Η  ντάμα, το τσιράκι/εταίρα, η οποία βοηθά τους δύο δολοφόνους.
• Το έκτο χαρτί,  ένα τυχαίο τραπουλόχαρτο,  που θα είναι οι αθώοι πολίτες παρέμεινε ορφανό στη  μέση του πεντάγωνου τραπεζιού.

Και η αφήγηση ξεκινά «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Οι δύο δολοφόνοι ανοίγουν τα μάτια και κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Κλείνουν τα μάτια οι δύο δολοφόνοι. Ο κόκκινος ρήγας, ο φανερός δολοφόνος σηκώνει το χέρι. Ανοίγει τα μάτια ο ρουφιάνος/αστυνομικός και βλέπει τον φανερό δολοφόνο. Κλείνει τα μάτια ο αστυνομικός. Ανοίγει τα μάτια η εταίρα και βλέπει τον φανερό δολοφόνο. Κατεβάζει το χέρι ο φανερός δολοφόνος… Και… Ξημερώνει η μέρα στο Παλέρμο…»   

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

…με τους αθώους πολίτες   να τους παρακολουθούν, αδύναμοι,  να παίζουν την τύχη τους, το μέλλον τους, τα όνειρά τους στα ζάρια.

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: «Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια, κι οι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.» Γ. Ρίτσος

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας