ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Ως ιδιαίτερα φιλόδοξο μπορεί να χαρακτηριστεί το τριετές δημοσιονομικό πλάνο του Υπουργείου Οικονομικών, που δημοσιεύθηκε κατά την περασμένη εβδομάδα, το οποίο μεταξύ άλλων υπαγορεύει συνεχή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό και μάλιστα σε ποσοστό 3%, 2,4% και 2,2% αντίστοιχα για φέτος και τα επόμενα δύο χρόνια. 

Βεβαίως, πολλοί εσωτερικοί παράγοντες (όπως η πορεία του τουρισμού, των ακινήτων και των επαγγελματικών υπηρεσιών) καθώς και αστάθμητοι εξωγενείς παράγοντες, όπως για παράδειγμα ενός νέου κύκλου, μακράς οικονομικής επιβράδυνσης ή και ύφεσης, αποτελούν παράγοντες που μπορούν -όχι δύσκολα- να ανατρέχουν τους σημερινούς σχεδιασμούς. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Σε κάθε περίπτωση ο προσανατολισμός, η στόχευση και ο σχεδιασμός αποτελούν σημαντικά στοιχεία που χαράζουν πορεία για την οικονομία και αυτή η πορεία είναι θετική. Η προσήλωση στον στόχο των επαναλαμβανόμενων πλεονασμάτων, μέσω νοικοκυρεμένων προϋπολογισμών, αποτελεί ένα μάθημα που η Κύπρος φαίνεται να έχει πάρει από την οικονομική κρίση και το Μνημόνιο. Ένα μάθημα που πήρε και η Ελλάδα παρόλο που χρειάστηκε περισσότερο χρόνο, μεγαλύτερο κόστος και αρκετές συγκρούσεις μέχρι η κυβέρνηση Τσίπρα να πεισθεί ότι η «πολιτική υπερβολικών πλεονασμάτων» ήταν ουσιαστικά λογική πολιτική διαχείρισηε των δημοσίων οικονομικών. 

Παράλληλα, η κρίση έδωσε μαθήματα -σε κάποιες περιπτώσεις με τον δύσκολο τρόπο- και σε άλλες χώρες, αφού εάν ανατρέξει κάποιος στα σχετικά στοιχεία της Eurostat θα παρατηρήσει ότι πολλές χώρες έχουν περιορίσει σημαντικά τα ελλείμματα ή και καταγράφουν, έστω και οριακά, πλεονάσματα. Πάντως, μέχρι να κτιστεί η συγκεκριμένη κουλτούρα η Ευρώπη πέρασε από διάφορα στάδια, με πρώτο αυτό της άρνησης σε σχέση με τη δημοσιονομική πειθαρχία. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που θυμάμαι είναι αυτό της Γαλλίας, η οποία με Πρόεδρο τον Νικολά Σαρκοζί και Υπουργό Οικονομικών, τη σημερινή επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, προ δεκαετίας κατέγραψε ελλείμματα-σοκ. Μάλιστα, μέχρι να μπει σε τροχιά δημοσιονομικής περισυλλογής η Λαγκάρντ δήλωνε και δημοσίως πως δεν την ενδιέφερε τόσο το ύψος του χρέους ή το υψηλό έλλειμμα, αλλά προτεραιότητα στην πολιτική της ήταν η τόνωση της ανάπτυξης.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Αφού έπαθε, έμαθε -όπως συνήθως συμβαίνει- και επιχείρησε τόσο στην ουσία, όσο και επικοινωνιακά να πείσει ότι η Γαλλία επρόκειτο να συμμαζευτεί. Βέβαια, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός μίας δεξιάς κυβέρνησης, σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με τους Γάλλους να είχαν ήδη βιώσει στο πετσί τους τις επιπτώσεις (η ανεργία παραμένει μέχρι σήμερα υψηλή στη χώρα, με το ποσοστό να κινείται εδώ και χρόνια μεταξύ 9% και 10%) οδήγησε στην ήττα από το κεντροαριστερό κόμμα του Φρανσουά Ολαντ. 

Είναι δύσκολος ο δρόμος της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά παραμένει για την Κύπρο μονόδρομος. Ένας μονόδρομος οποίος θα πρέπει να ακολουθείται πιστά τα επόμενα χρόνια και θα πρέπει παράλληλα να συνδυαστεί με πραγματικές μεταρρυθμίσεις, διεύρυνση και καλύτερη στόχευση της κοινωνικής πολιτικής και τεχνολογική αναβάθμιση.