Τους επόμενους 15 μήνες τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου θα πρέπει να χύσουν μπόλικο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα για να μπουν, να εδραιωθούν ή να διατηρηθούν στη Βουλή.

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Όχι, δεν μιλώ για το τραγούδι του Ρουβά ούτε καν για το «he Blood, the Sweat, the Tears» των Machine Head, αλλά για όσα θα χρειαστούν να θυσιάσουν στα κόμματα του λεγόμενου κέντρου για να διεκδικήσουν ή να διατηρήσουν βουλευτικές έδρες στις εκλογές του 2021. 

Και ναι, λεγόμενου διότι οι θέσεις κυρίως για το Κυπριακό, η επικοινωνιακή στάση και η ευρύτερη φιλοσοφία γύρω από σημαντικά κοινωνικά ή και οικονομικά θέματα προς άκρα θα έθεταν τα λεγόμενα κόμματα του κεντρώου χώρου. Σε κάθε περίπτωση η παραγωγή πολιτικών θέσεων, ο πολιτικός προσανατολισμός και η μάλλον υποτονική διάθεση για εκσυγχρονισμό αποτελούν εσωτερικά θέματα των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, με τις αποφάσεις που λαμβάνουν ή που αμελούν να λάβουν να επηρεάζουν το πολιτικό τους μέλλον. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Σε κάθε περίπτωση το σημαντικό ποσοστό που σωρευτικά καταλαμβάνουν τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, φαίνεται να οδεύει προς ανακαταμερισμό με τις εξελίξεις από σήμερα μέχρι τον Μάιο του 2021 να φαίνονται εξόχως ενδιαφέρουσες. 

Ο άγριος πόλεμος και οι απανωτές εξελίξεις στην ΕΔΕΚ φαίνεται ότι θα έχουν και διάρκεια και ένταση, ενώ δεν θα απέκλεια και εξελίξεις σε επίπεδο αμφισβήτησης της σημερινής ηγεσίας του κόμματος από προσφάτως αποχωρήσαντες και παλαιά στελέχη όπως ο Ομήρου και ο Νικολαΐδης. Όπως και να έχουν τα δεδομένα, ο τόνος που έχουν δώσει τα δύο στρατόπεδα δεν είναι τέτοιος που να δείχνει ότι η πολεμική κατάσταση θα εκτονωθεί άμεσα και κυρίως «αναίμακτα». Μοιάζει περισσότερο με παρτίδα win or die, για την πλευρά που θα επικρατήσει και θα χάσει αντίστοιχα. 

Την ίδια ώρα η Αλληλεγγύη φαίνεται να περιορίζεται σε ρόλο πολιτικής κίνησης παρά κόμματος, αφού παρά τα χρόνια που βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο, με βουλευτικές έδρες και μέχρι πρόσφατα την Ελένη Θεοχάρους στην Ευρωβουλή δεν κατάφερε να αναδείξει νέα στελέχη, δεν πέτυχε να αυξήσει το πολιτικό της έρεισμα και κυρίως δεν φαίνεται να είναι σε πλήρη λειτουργία ως ένα κόμμα που θα διεκδικήσει σοβαρά παρουσία στη Βουλή του 2021. 

Οι πολιτικές θέσεις επί του Κυπριακού αλλά και σε ευρύτερα θέματα κοινωνίας και οικονομίας παρουσιάζονται παραπλήσιες με αυτές του ΔΗΚΟ, γεγονός που οδηγεί σε συνειρμό συνεργασίας ίσως στο μοντέλο αριστίνδην υποψηφίων με την πλατφόρμα του ΔΗΚΟ. Μια τέτοια εξέλιξη θα ευνοούσε και το ίδιο το ΔΗΚΟ το οποίο αν και φαίνεται να έχει βρει τον πολιτικό του βηματισμό, έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει το «παλαιό» ΔΗΚΟ του Μάριου Καρογιάν, το οποίο θα κατέλθει με το όχημα της ΔΗΠΑ στις Βουλευτικές. 

Αντίστοιχα -με την Αλληλεγγύη- δεδομένα ισχύουν και στην περίπτωση της Συμμαχίας Πολιτών, της οποίας το πολιτικό μέλλον διακυβεύεται στις επόμενες Βουλευτικές Εκλογές όπως και του προέδρου της Γιώργου Λιλλήκα. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Η περίπτωση των Οικολόγων μοιάζει-στα δικά μου τουλάχιστον μάτια- η πιο απλή από όλες τις πιο πάνω, αφού οι θέσεις του κόμματος είναι ξεκάθαρες, η ηγεσία του σταθερή και το πολιτικό του εκτόπισμα στέρεο αν και σε χαμηλό επίπεδο και παρά την «άνθηση» των πράσινων κομμάτων στην Ευρώπη, λόγω και των ολοένα και πιο ανήσυχων για τα περιβαλλοντικά ζητήματα νέων. 

Το σίγουρο είναι πως τους επόμενους 15 μήνες τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου θα πρέπει να χύσουν μπόλικο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα για να μπουν, να εδραιωθούν ή να διατηρηθούν στη Βουλή.