ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Ένα κόμμα κρίνεται -καθημερινά σχεδόν- από τη ρητορική που επιλέγει για να επικροτήσει ή να αποδοκιμάσει πολιτικές, από τις στάση έναντι σημαντικών θεμάτων, από το πώς και πόσο ωθεί μια κοινωνία προς τα εμπρός. Στο τέλος της ημέρας η ταυτότητα ενός πολιτικού κόμματος καθορίζεται από τις πολιτικές του θέσεις, τις προτάσεις αυτές που έχουν συγκεκριμένο στόχο, συγκεκριμένο ακροατήριο και βεβαίως τους τρόπους και τους απαιτούμενους πόρους υλοποίησής τους. 

Με αυτά τα δεδομένα κρίνεται και το ΑΚΕΛ. Το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Το κόμμα του λαού, όπως το ίδιο και ορισμένοι υποστηρικτές του το περιγράφουν. 

Είναι όμως το ΑΚΕΛ ένα κόμμα παραγωγής πολιτικής και εάν ναι, είναι το κόμμα του λαού; 

Όχι δεν είναι κόμμα παραγωγής πολιτικής, ουσιαστικής που να θέτει ουσιαστικά ζητήματα στο προσκήνιο και να προάγει παραγωγικό διάλογο. Το ΑΚΕΛ αρκείται στην εύκολη κριτική η οποία καταλήγει να είναι απλώς γρίνια για πολλά και διάφορα που εν πολλοίς συζητούνται στα καφενεία. Όχι για τα ζητήματα που πραγματικά απασχολούν, ούτε για τις αιτίες και κυρίως τις λύσεις καίριων προβλημάτων της κοινωνίας. 

Ο τόπος έχει ανάγκη από ισχυρή αντιπολίτευση, με εποικοδομητική προσέγγιση, από ανθρώπους που θα εμπνεύσουν, από πολιτικούς που θα πείσουν τους νέους και σαφώς από μια δυναμική, προοδευτική πρόταση που θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της σε πολλά ρεύματα, κυρίως για κοινωνικές διεκδικήσεις για τις οποίες η συζήτηση και κυρίως οι πολιτικές που θα τις συνοδεύσουν θα πάρουν αποφασιστικά την κοινωνία μπροστά. Μια κοινωνία που καθημερινά δέχεται ξενοφοβικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά, πολεμοχαρή, συντηρητικά, μίζερα μηνύματα και μάλιστα τείνει να τα αποδέχεται ή να τα ανέχεται σχεδόν παθητικά, αβασάνιστα και χωρίς κριτική και κυρίως εικριτική προσέγγιση. 

Η απαξίωση της πολιτικής δεν είναι σύνθημα αλλά στάση μιας μερίδας της κοινωνίας, η οποία εξελίσσεται σε τάση η οποία ποσοστιαία καθίσταται μεγαλύτερη από τα αντίστοιχα ποσοστά των μεγαλύτερων κομμάτων. 

Το ΑΚΕΛ έχει βαρύτατες ευθύνες για όλα τα κακώς κείμενα στον τόπο και το μόνο που πετυχαίνει με την ποντιοπιλατική του στάση είναι να στρώνει το χαλί στον ΔΗΣΥ για διεύρυνση της παραμονής του στην εξουσία. Ενός ΔΗΣΥ ο οποίος καλώς ή κακώς, λογικά ή εσφαλμένα πείθει σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ το οποίο εδώ και χρόνια δείχνει να εξοικειώνεται -ολοένα και περισσότερο- με τον ρόλο του παρατηρητή. 

Την ίδια ώρα το ΑΚΕΛ χάνει το ισοζύγιο μεταξύ κοινωνικής πολιτικής και ισοπεδωτικής προσέγγισης, ωφέλιμων προτάσεων και εξυπηρέτησης συμφερόντων, ηθελημένα και μη ενώ δείχνει να αναζητά ρόλο σε μια κοινωνία, της οποίας ξεκάθαρα οι αγώνες δεν είναι πλέον ταξικοί, αμιγώς οικονομικοί ή έστω συνδικαλιστικοί. Αντίθετα, αφορούν την κοινωνία, τα δικαιώματα συγκεκριμένων ομάδων, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, του κράτους δικαίου, της διαφάνειας, της παραγωγικότητας και των ευκαιριών και συνθηκών για τους νέους, για την πολυπολιτισμικότητα, το περιβάλλον, τη σχέση των Ε/κ και Τ/κ σε ένα περιβάλλον που διευρύνει την απόσταση μεταξύ των δύο κοινοτήτων και συνεπώς των προοπτικών για επίλυση του Κυπριακού. Οι διεκδικήσεις αφορούν το μέλλον του τόπου, το οποίο καθορίζεται από τις αποφάσεις του σήμερα, αποφάσεις οι οποίες σαφώς επηρεάζονται άμεσα και δραστικά από τις πολιτικές που προωθούνται και εφαρμόζονται, από τα θέματα που συζητούνται ή απωσιωπούνται. 

Το ΑΚΕΛ έχει μερικούς ακόμη μήνες στη διάθεσή του και ίσως ακόμη μια ευκαιρία να αποδείξει εάν θέλει και εάν μπορεί να προχωρήσει προς τα εμπρός, ότι όντως έχει αφουγκραστεί τα μηνύματα από τις εκλογικές αναμετρήσεις που προηγήθηκαν ή εάν -βολικά- θα επιλέξει τον εύκολο δρόμο του γκρινιάρη αντιπολιτευόμενου.