Τα σημερινά δεδομένα δείχνουν ότι το ΓεΣΥ οδηγείται (πιθανότατα) προς μια μεγάλη αποτυχία, η οποία θα επιφέρει μεγάλο κόστος στην οικονομία -επιχειρήσεις, νοικοκυριά και το κράτος- με την επιβολή μιας διόλου ευκαταφρόνητης φορολογίας, η οποία ωστόσο δεν θα επιτύχει τον σκοπό της. 

Οι δύο σημαντικές παράμετροι του ΓεΣΥ, δηλαδή το μονοασφαλιστικό σύστημα και η μη δυνατότητα ιδιωτικής ιατρικής, αποτελούν τους πραγματικούς και εμφανείς λόγους που μέχρι στιγμής δεν πετυχαίνει η προσπάθεια, κάτι που φαίνεται μέσω της εγγραφής ιατρών και δη παιδιάτρων στο σύστημα. Την ίδια ώρα η παραοικονομία στον χώρο της ιδιωτικής Υγείας, αποτελεί άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα, χωρίς όμως μέχρι στιγμής να έχει υπολογιστεί το μέγεθός της και οι τρόποι αντιμετώπισής της, με αποτέλεσμα όλα όσα- για τα οποία κατηγορούνται γιατροί και νοσηλευτήρια- να ακούγονται ως συνθήματα και όχι ως σοβαρά επιχειρήματα για να ανοίξει σοβαρή συζήτηση αλλαγής των κακώς κειμένων. 

Παράλληλα, η πρόθεση ιδιωτικών νοσηλευτηρίων -μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού- να ενταχθούν στο σύστημα θέτει ακόμη περισσότερο εν αμφιβόλω το όλο εγχείρημα. 

Η έντονη θέση, για την οποία ο προηγούμενος Υπουργός Υγείας πολέμησε, δηλαδή η εφαρμογή του μονοασφαλιστικού συστήματος, είχε έναν πολύ σημαντικό σκοπό να επιτελέσει που βασίζεται στο δίπτυχο: καθολική εισφορά, καθολική κάλυψη. Παράλληλα, με πλήρη και ευρεία εφαρμογή του ΓεΣΥ θα διασφαλιζόταν ότι όλοι συνεισφέρουν, όλοι καλύπτονται κι όλοι πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους. Αυτό βεβαίως, βάσει των σημερινών συνθηκών δεν οδεύει προς εφαρμογή, αφού η πρόθεση για κάλυψη συνολικών αναγκών της τάξης του 1,2 δισ. ευρώ είναι κατά πολύ μεγαλύτερη για την κάλυψη των αναγκών των δημόσιων νοσηλευτηρίων και κάποιων δεκάδων γιατρών που θα ενταχθούν στο σύστημα.  

Ταυτόχρονα, η ιδιωτική Υγεία λειτουργεί με χρήματα από τρεις βασικές πηγές: 
1. Από απευθείας πληρωμές ασθενών που δεν έχουν κάποια ιατροφαρμακευτική κάλυψη. 
2. Μέσω ιδιωτικών σχεδίων/καρτών υγείας, με ή χωρίς τη συμμετοχή εργοδότη. 
3. Με πληρωμές από Ταμεία Υγείας, κυρίως μεγάλων οργανισμών ή συντεχνιών, που αποτελούν ίσως και το καλύτερο μοντέλο λειτουργίας σε σχέση με τις καλύψεις για θέματα υγείας, επισκέψεις σε ιατρούς, εξετάσεις και αναλύσεις, ενδονοσοκομειακή φροντίδα και φάρμακα. 

Κι όμως, το ΓεΣΥ σε αυτή, στη βάση της τρίτης πηγής χρηματοδότησης, στηρίζεται.  Δηλαδή, στη δημιουργία ενός υπερταμείου υγείας, το οποίο θα κάνει πληρωμές για ιατρικές υπηρεσίες και φάρμακα. Η διαφορά είναι ότι λόγω μεγάλου αριθμού εμπλεκομένων, επαγγελματιών ή νοσηλευτηρίων και εφαρμογής σύνθετων διαδικασιών σε σύγκριση την απλή και άμεση επιλογή γιατρού και νοσηλευτηρίου, το έργο υλοποίησής του καθίσταται δύσκολο. 

Με αυτά τα δεδομένα και παρόλο που έχει δαιμονοποιηθεί, ένα πολυασφαλιστικό σύστημα πιθανώς να έδινε κάποιες λύσεις, τουλάχιστον σε πρώτο στάδιο, αν και αυτή η επιλογή θα οδηγήσει σε πολλών ταχυτήτων Υγεία την Κύπρο, κάτι που θεωρητικά -τουλάχιστον- επιδιώκεται να επιλυθεί μέσω ΓεΣΥ.  

Για παράδειγμα, από τη στιγμή -που με πρώτο ορόσημο την 1η Μαρτίου- όλοι οι μισθωτοί, οι επιχειρήσεις και το δημόσιο θα εισφέρουν στο ΓεΣΥ ενώ παράλληλα σημαντική μερίδα εργαζομένων και επιχειρήσεων θα συνεχίσουν να εισφέρουν και σε ιδιωτικά ασφαλιστικά πακέτα υγείας, θα δημιουργηθεί μια de facto κατάσταση πολυσφαλιστικής κάλυψης. Δηλαδή, ενώ όλοι θα εισφέρουν τόσο στο ταμείο του ΓεΣΥ όσο και σε ιδιωτικά Ταμεία ή ασφαλιστικές εταιρείες, θα έχουν το δικαίωμα επιλογής του παρόχου ιατρικών υπηρεσιών, είτε του δημόσιου (νοσοκομεία και ιατροί εντός ΓεΣΥ) είτε σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια και ιατρούς. Από τον Ιούνιο βεβαίως αρχίζει η εξωνοσοκομειακή φροντίδα, δηλαδή οι επισκέψεις στους γιατρούς κι έπειτα σταδιακά θα υλοποιηθεί το πλήρες, νέο σχέδιο. 

Το πρόβλημα με αυτή την περίπτωση είναι οι ανισορροπίες και οι αδικίες που και σήμερα υφίστανται με όσους μισθωτούς φορολογούνται, οι οποίοι αφενός εισφέρουν -εν μέρει- για κάλυψη των δαπανών της δημόσιας Υγείας και αφετέρου δεν καλύπτονται από τα δημόσια νοσηλευτήρια, πλην κάποιων εξαιρέσεων όπως τα εμβόλια. 

Με τη διατήρηση του πολυασφαλιστικού στάτους και με τη σταδιακή εφαρμογή του ΓεΣΥ (ένταξη ιατρών και κάποιων, έστω, ιδιωτικών νοσηλευτηρών και κυρίως με την αυτονόμηση των νοσοκομείων που κανονικά πρέπει να βελτιώσει σημαντικά τη σημερινή κακή τους εικόνα και τον τρόπο λειτουργίας τους) κόσμος που πληρώνει ιδιωτική ασφάλεια υγείας, πιθανώς να μεταβάλει το πακέτο του ή και να το καταργήσει εάν ικανοποιηθεί από τις παρεχόμενες υπηρεσίες και την ποιότητα του ΓεΣΥ. 

Την ίδια, ώρα ιδιωτικά Ταμεία Υγείας, όπως αυτά που διατηρούν μεγάλοι οργανισμοί σε συνεργασία με το προσωπικό τους ή μεγάλες συντεχνίες, θα έχουν τη δυνατότητα να μεταβάλουν τις εισφορές των μελών τους και να περιορίσουν τις καλύψεις τους, ούτως ώστε να δώσουν επιλογές για σοβαρά και άμεσα προβλήματα υγείας. 

Παράλληλα, μέσω αυτού του μοντέλου θα δημιουργηθούν ενδιάμεσες ή μεταβατικές χρονικές περίοδοι, που θα ωθήσουν τον ευρύτερο τομέα της Υγείας σε προσαρμογή με τις απαιτήσεις των πολιτών. Για παράδειγμα, εάν η αυτονόμηση πετύχει και τα δημόσια νοσηλευτήρια ανταγωνίζονται πραγματικά τα ιδιωτικά, τότε τα ιδιωτικά θα οδηγηθούν προς το ΓεΣΥ, οι ιδιωτικές ασφάλειες θα περιορίζονται όλο και περισσότερο και τα Ταμεία Υγείας θα πρέπει είτε να περιοριστούν σημαντικά, να μεταβληθούν σε Ταμεία Προνοίας ή να απορροφηθούν από οικεία/συνδεδεμένα Ταμεία Προνοίας.