ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Η κόρη μου ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση της. Χαμογελαστά απαντούσε ευχαριστώ στα συγχαρητήρια των διαφόρων, αλλά γυρίζοντας σε μένα ρώτησε: μα καλά γιατί με συγχαίρουν, νόμιζαν πως δεν θα τα κατάφερνα; Η κόρη μου δεν μετέχει της (ελληνο)κυπριακής δημόσιας παιδείας, και το σύστημα του δημόσιου σχολείου το ξέρει μόνο μέσα από τις αφηγήσεις άλλων. Μπα, της απαντώ βιαστικά, είθισται να θεωρούμε τα αυτονόητα, όπως μια αποφοίτηση, άξια συγχαρητηρίων. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Αυτονόητα είπα και το πήρα αμέσως πίσω. Γιατί είναι επίτευγμα να βγεις από αυτό το σύστημα ως αυτόνομος πολίτης. Το σύστημα της δημόσιας  εκπαίδευσης, αναχρονιστικό και παρελθοντολάγνο, αποσυνδεδεμένο από τη σύγχρονη γνώση, αλλά και τις ανάγκες του σημερινού πολίτη εξαρτώμενο συχνά από το φιλότιμο (τον εξέχοντα ελληνικό όρο) των καθηγητών εμφανίζεται γυμνό από προσχήματα και μεγάλα λόγια κάθε Ιούνιο.

Κοιτάζοντας τους μέσους όρους της βαθμολογίας των κατατακτήριων εξετάσεων αρχικά πίστεψα πως ο μέγιστος δυνατός βαθμός είναι το 10. Αν όμως όπως κατάλαβα το 10 είναι η βάση όλα αυτά τα παιδιά που πήραν κάτω από τη βάση ή πολύ κοντά στη βάση, έχουν και αντίστοιχη βαθμολόγηση στο λύκειο; Είναι το απολυτήριο τους οριακά στη βάση; Αν δεν είναι, είναι η ύλη των εξετάσεων μη συμβατή με την ύλη του σχολείου; Τότε γιατί παθαίνει η κοινωνία κάθε χρόνο το ίδιο σοκ και βγαίνουμε εμείς των Μέσων με τίτλους πηχυαίους για τα ‘χάλια’ μας; Είναι οι συγγραφείς των εξεταστικών δοκιμίων «άσχετοι» όπως και οι γονείς (κάπως έτσι δεν το είπε ο αντιπρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ); Γιατί τους έχουμε, ποιος τους ορίζει; Δίνονται στους βαθμολογητές τόσο αυστηρές προδιαγραφές; Είναι τα παιδιά μας τελικά χαζά και ανέτοιμα να ανταποκριθούν σε συνθήκες εξετάσεων; Είναι ο λυκειακός κύκλος μικρός και θέλει επέκταση;

Και επιπλέον, είναι τελικά οι βαθμοί στο λύκειο πλαστοί; Είναι οι μαθητές ικανοί, ξέρουν ελληνικά και μαθηματικά μόνο στα πλαίσια του σχολείου τους; Και αν τα θέματα στο λύκειο τα έβαζαν άλλοι από τους διδάσκοντες  θα έφερναν τα ίδια αποτελέσματα; Και αν τα γραπτά τα βαθμολογούσαν καθηγητές από άλλα σχολεία θα είχαμε αποτελέσματα πιο κοντά στις πραγματικότητες των παιδιών; Και στην τελική  είναι οι εξετάσεις ένδειξη ή απόδειξη γνώσεων και ικανοτήτων;

Η επαγγελματική μου ιδιότητα με φέρνει μπροστά στους αποφοίτους λυκείου, κάποιους μήνες μετά το γεγονός της αποφοίτησης. Και δηλώνω υπευθύνως (να σκίσω τα πτυχία μου δηλαδή) πως τα παιδιά δεν είναι χαζά. Και γνώμη έχουν, και υπευθυνότητα έχουν, και άγχη πολλά φορτωμένα είναι. Αυτό όμως που παρατηρώ είναι μια επικρατούσα ημιμάθεια. Θολή δομή στη σκέψη, ελλιπής κατανόηση των στοιχείων, αδυναμίες σε βασικές αρχές και αξιώματα. Και για να προχωρήσουμε πρέπει να περάσουμε σε μια αποδόμηση του τρόπου που έμαθαν να δουλεύουν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Να συζητήσουμε πως η γνώση δεν παρέχεται έτοιμη, να μάθουμε να διαβάζουμε την άσκηση, να ψάχνουμε το περιεχόμενο, να  ερευνούμε και να βλέπουμε τις συνδέσεις.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Και γίνεται αυτό. Με δουλειά, με συνεργασίες, με κριτικό γραμματισμό. Αλλά, και αυτή είναι η τελευταία μου απορία, χρειάζεται να μπουν στο πανεπιστήμιο για να το κάνουν αυτό; 

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick