ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ
Έχει πολλούς λόγους να πιστεύει κάποιος ότι όντως η Βουλή, είναι για γέλια και για κλάματα, τόσο για το περιεχόμενο θέσεων, δηλώσεων και προτάσεων των «ενοίκων» της όσο και για την ευρύτερη συμπεριφορά βουλευτών, κυρίως όταν πρόκειται για θέματα για τα οποία υπάρχει ειδικό ενδιαφέρον.
Την περασμένη εβδομάδα, ένταση που προκλήθηκε στην Επιτροπή Οικονομικών με έκανε να σκεφτώ και τα χαριτωμένα που κάθε τόσο συμβαίνουν στη Βουλή (τα γέλια δηλαδή), αλλά και τον λόγο που θα πρέπει οι βουλευτές να σκεφτούν σοβαρά ποιος και γιατί καλείται στις συνεδρίες κοινοβουλευτικών επιτροπών (κάπου εδώ είναι που ταιριάζουν τα κλάματα).
>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<
Ένα περιστατικό που παρόλο που κόστισε χρόνο από μια φορτωμένη, για την Επιτροπή Οικονομικών, ημέρα προκάλεσε γέλιο στους παρευρισκόμενους που είδαν εντός της αίθουσας ένα «θερμό επεισόδιο». Πιο συγκεκριμένα, όλα ξεκίνησα όταν τρία άτομα που υποτίθεται εκπροσωπούσαν κάποιο Σύνδεσμο δανειοληπτών, διαφώνησαν τόσο με όσα λέχθηκαν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης όσο και… μεταξύ τους. Ναι μεταξύ τους!
Τα δύο από τα τρία άτομα εμφανώς εκνευρισμένα, εξερχόμενοι της αίθουσας και απευθυνόμενοι τόσο στον Υπουργό Οικονομικών όσο και στον Πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών τόνισαν κατ’ επανάληψη πως δεν τους αναγνωρίζουν. Μάλιστα, σε κάποια στιγμή και με απολογητικό ύφος ο τρίτος -που παρέμεινε στην αίθουσα- είπε ότι τα δύο άτομα δεν εκπροσωπούν τον Σύνδεσμό τους.
Πάντως, ο Πρόεδρος της Επιτροπής, Άγγελος Βότσης αντιμετώπισε -προς τιμήν του- με υπομονή, ευγένεια και χιούμορ το περιστατικό.
Μέχρι εκείνου του σημείου, ήταν ομολογουμένως ένα περιστατικό που λόγω ακριβώς της στάσης τόσο του Προέδρου της Επιτροπής όσο και -για να είμαστε δίκαιοι- εργαζομένων στη Βουλή έμεινε στο περιθώριο, ως ένα διάλειμμα για αστεία μεταξύ βουλευτών και άλλων που ήταν παρόντες στη συνεδρίαση.
Μετά το πέρας της συνεδρίασης, συζητούσαμε το θέμα με δημοσιογράφους και άτομα που εργάζονται σε πολιτικά κόμματα, κόσμο δηλαδή που έχει καθημερινή επαφή με τις διαδικασίες της Βουλής. Εγώ διερωτήθηκα: «Καλά ποιος ελέγχει ποιος εκπροσωπεί ποιον και κυρίως ποιος καλείται στις Επιτροπές;». Σε διαφορετικό χρόνο και από διαφορετικά άτομα έλαβα την ίδια απάντηση: «Βασικά όποιος το επιθυμεί έρχεται…».
>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<
Εγώ επέμεινα ρωτώντας ξανά: «Δηλαδή εάν εμείς (τα άτομα που συζητούσαμε) πούμε ότι είμαστε ο Σύνδεσμος τάδε και θέλουμε να πρόσκληση για την τάδε επιτροπή, θα μας καλέσουν;». Η απάντηση ήταν καταφατική και στις δύο ξεχωριστές συζητήσεις που είχα. Κάπου εκεί είναι που ξεχνάς το γέλιο και έρχεται η ώρα για το κλάμα, γιατί πρόκειται για μια ομολογουμένως τραγική κατάσταση. Μια κατάσταση που κοστίζει χρόνο και δεν προσφέρει στην -εν πολλοίς- παραγωγική συζήτηση που συνήθως γίνεται σε επίπεδο κοινοβουλευτικών επιτροπών.
Κάποια στιγμή η Βουλή θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά τη διαδικασία που ακολουθείται σε σχέση με το ποιος καλείται, ποιον εκπροσωπεί, αλλά και τι λέγεται κατά τη διάρκεια συνεδριάσεων κοινοβουλευτικών επιτροπών. Άλλωστε η αξιοπιστία, η συνέπεια και η σοβαρότητα του σώματος καθορίζεται από το επίπεδο του διαλόγου, το νομοθετικό έργο που παράγεται, τις λύσεις που βρίσκει για τον τόπο και για το επίπεδο που διατηρεί αντιπροσωπεύοντας ευρύτερα το σύνολο της κοινωνίας.