Πρέπει να πω κάτι που φαντάζομαι συμμερίζεται ο καθένας από εσάς. Νιώθω πως όλο αυτό που ζούμε είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ταινία τρόμου. Ξυπνώ κάθε πρωί με την αισιοδοξία της καινούριας μέρας (παρένθεση αλλά θεωρώ πάνσοφο το αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα) και μέχρι το βράδυ σέρνομαι στα πατώματα της απελπισίας. Έχω εθιστεί στην παρακολούθηση των ΜΜΕ και των ΜΚΔ.

Καταστροφικό. Μας ροκανίζουν την ελπίδα, την οποία χρειαζόμαστε για να σταθούμε όρθιοι στα πόδια της ατομικής μας ευθύνης και να μην μετατραπούμε σε μια κοινωνία κανιβαλιστική. Αναμεταδίδουν και ανακυκλώνουν ό,τι λάχει, όπως λάχει. Θα το κόψω. Μια φορά τη μέρα ειδήσεις για να ενημερώνομαι και μετά αποχή: «Είμαι ο Ρομπέν των χαμένων θαυμάτων και είμαι εθισμένος στην όποια είδηση, απ’ όποιο χώρο.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Όπως τον πνιγμένο που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου και από όπου και αν πιάνεται βουλιάζει περισσότερο. Αν είναι να πνιγώ ας μην το μάθω!»

Επιστρέφω μετά την κραυγή απελπισίας της εισαγωγής μου στην ουσία του τι θέλω να μας πω. Είναι λένε η εποχή των ειδικών. Το ακούσαμε πολλές φορές αυτές τις μέρες. Όσο χειροτερεύουν τα πράγματα θα το ακούμε φαντάζομαι ακόμη πιο συχνά. Δεν συμφωνώ. Δεν είναι η εποχή των ειδικών. Είναι η εποχή της ατομικής ευθύνης του καθενός. Αυτό  για μένα είναι τόσο ξεκάθαρο όσο τα χέρια μας μετά το καλό πλύσιμο με σαπούνι και νερό και κερασάκι από πάνω το αντισηπτικό ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί αυτό λένε οι ειδικοί.

Εξηγώ: Οι ειδικοί έχουν τη δική τους ατομική ευθύνη να θέσουν επί τάπητος τις επιστημονικές πληροφορίες. Από εκεί και πέρα η ευθύνη μετακυλά στον καθένα από εμάς. Από τον τελευταίο πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας- αυτό είναι ο κάθε φοιτητής που εγκλωβίσαμε στο εξωτερικό και σε αυτό το θέμα θα επανέλθω- μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Από τον κάθε νοσηλευτή και γιατρό που δίνει τη μάχη του στην πρώτη γραμμή μέχρι τον Υπουργό Υγείας που βγάζει διατάγματα και οργανώνει τα νοσοκομεία και τις συνθήκες της καραντίνας. Από τον κάθε βουλευτή, τον κάθε αστυνομικό, το κάθε στέλεχος της εθνικής φρουράς, τον κάθε στρατιώτη που φυλά και σύνορα και εγκλωβισμένους στην καραντίνα, μέχρι τον καθένα από εμάς που πρέπει να αυτοαπομονωθεί ή να υπακούσει στην οδηγία για καραντίνα τυφλά. Από τον κάθε δημοσιογράφο που επιλέγει πως και τι θα πει μέχρι τον καθένα από εμάς που αναρτά ό,τι αναρτά. Ναι, έχουμε ατομική ευθύνη στη βάση της θέσης και του ρόλου μας για κάθε απόφασή μας ή και για κάθε έλλειψη απόφασης και δράσης.

Και δυστυχώς αυτή τη φορά δεν θα κριθούμε στις επόμενες εκλογές αλλά στον πρώτο θάνατο ο οποίος θα προκληθεί μεν από τον κορονοϊό αλλά δεν θα εμποδιστεί δε από το σύστημα υγείας μας και τα μέτρα που λάβαμε.

Και επιστρέφω στο θέμα των τελευταίων Πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Των αναλώσιμων. Εκείνων που επιλέξαμε να τους απαγορεύσουμε να επιστρέψουν γιατί οι ειδικοί είπαν πως μάλλον δεν θα το αντέξει το σύστημα υγείας μας. Γιατί οι ειδικοί είπαν πως θα νοσήσουν αλλά πιθανότατα ήπια. Σωστά και τα 2. Και εκεί τελειώνει ο ρόλος των ειδικών. Η απόφαση είναι πολιτική και η αποδοχή της κοινωνική. Τους εγκαταλείψαμε ζητώντας τους να διασφαλίσουν ένα πιστοποιητικό υγείας φάντασμα. Τους λέμε να επικοινωνήσουν με τηλέφωνα που δεν απαντούν ποτέ. Δεν τους δώσαμε κανένα περιθώριο αναμονής και ελπίδας. Τους αποκλείσαμε σε χώρες που λαμβάνονται μέτρα ανεπαρκή γιατί είπαν ας νοσήσει ο πληθυσμός και ας αποκτήσουμε μετά την ανοσία της αγέλης. Η μόνη χώρα. Η μόνη χώρα που έκλεισε τα σύνορά της στο καλύτερο κομμάτι της. Στους νέους επιστήμονές της που μάλλον θα είναι οι αυριανοί ειδικοί. Εγκληματικό θα αποδειχτεί στον πρώτο θάνατο νέου που ανήκει στις ευάλωτες ομάδες ή του οποίου ο οργανισμός αντέδρασε αλλιώς.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Στον πρώτο νέο που θα καταρρεύσει ψυχολογικά,  κλεισμένος σε εστίες που υπολειτουργούν,  σε πανεπιστήμια που έχουν κλείσει, χωρίς δικούς του ανθρώπους να τον στηρίξουν, χωρίς ένα χρονικό ορίζοντα επιστροφής, χωρίς ένα τηλέφωνο που να ξέρουν πως θα τους απαντήσει αν νοσήσουν. Αυτά από κάποιον που δεν είναι ειδικός αλλά πιστεύει στην ατομική ευθύνη και την αποδίδει σε όποιον του αναλογεί. 

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.:  Και για να ανακουφίσω το βαρύ κλίμα:
«Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι
λοιπόν απόψε δεν πρόκειται να βγω
Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι
κι άμα πεινάσω τηγανίζω καν' αυγό
Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι
οχυρωμένος κι από μέσα το κλειδί
Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι
γιατί αυτό το έργο το 'χω ξαναδεί» 
Λ.Κηλαηδόνης