ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν θα γράψω για τον Ορέστη, θα γράψω για την Marry Rose, την Sierra την Arian Palanas Lozano την Maricar Valdez Arquiola την Livia Florentina Bunea και την Elena Natalia Bunea και το κορίτσι από το Νεπάλ ή την Ινδία. 

Η υπόθεση συγκίνησε βαθύτατα την χώρα. Οδήγησε σε παραίτηση και σε παύση. Προκάλεσε λένε τσουνάμι πολιτικών αντιδράσεων… και έπεται συνέχεια. Έχει μετατραπεί σε κρατική υπόθεση. Συζητείται το πόσο θα κοστίσει στη συμπολίτευση και τι κέρδος θα εξαργυρώσει η αντιπολίτευση. Προσωπικά δεν με αφορά. Με αποπροσαναντολίζει από την ουσία της υπόθεσης.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή είναι για μένα το ερώτημα. Η ζωή τους δεν είχε αξία αρκετή για να διερευνηθεί επαρκώς η καταγγελία της εξαφάνισής τους, αλλά ο θάνατός τους είχε τόση αξία που οδήγησε σε μια παρέμβαση του ΠτΔ, σε μια παραίτηση και σε μια παύση. Προσώρας.

Τι ξέρουμε όμως για τις 5 γυναίκες και τα 2 παιδιά που δολοφονήθηκαν και απορρίφθηκαν από τον ένοχο σε κόκκινες λίμνες και φρεάτια; Αν βάλουμε τα ονόματά τους στο διαδίκτυο θα μας βγάλει τον θάνατο και όχι τη ζωή τους.

Υποκλίνομαι στις εκδηλώσεις τιμής και συμπάσχω αλλά και πάλι τις τιμούμε ως θύματα του δολοφόνου. Και πάλι μιλούμε για τον θάνατό τους όχι για τη ζωή τους. Και ο καθένας από εμάς πρέπει να έχει αξία για το πώς υπάρχει και όχι για το πώς πεθαίνει. 

Τα αφηγήματα που καταγράφονται από όλους μας είναι αφηγήματα θανάτου. Ο δολοφόνος εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο και να είναι το κεντρικό πρόσωπο. Είναι παρόν στις ανακρίσεις και τις αυτοψίες. Θα είναι παρόν και στη δίκη και θα πει τη δική του ιστορία. 

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω τη δική τους ιστορία. Ένα βιβλίο με ηρωίδες τις εφτά τους.

Θα ήθελα να μπορούσα να τις ντύσω και να τις χτενίσω. Να τους βάλω μουσική και να τις δω να χορεύουν. Θα ήθελα στο μισοσκόταδο να τις ακούσω να μοιράζονται τα όνειρά τους. Να κάνουν σχέδια. Να γελούν και να δακρύζουν με αφηγήσεις ζωής και μνήμες από τα παιδικά τους χρόνια.

Θα ήθελα να τις δω να γερνάνε με τους συντρόφους τους, να τις κρατάνε τρυφερά από το χέρι και να τους ψιθυρίζουν στο αυτί πως γερνάνε όμορφα.

Θα ήθελα να αποκτήσουν αρθριτικά και πρόβλημα με την πίεση και να χρειαστεί να πάρουν χαπάκι για την χοληστερίνη. Θα ήθελα να στέκονται μπροστά στον καθρέφτη και να γκρινιάζουν για τις ρυτίδες και τις γκρίζες τρίχες.

Θα τις ήθελα να αναπολούν τα νιάτα τους και να αφηγούνται ιστορίες στα εγγόνια τους. 

Θα ήθελα τα κοριτσάκια να μεγαλώσουν και να ταξιδέψουν. Να ψηλώσουν και να ερωτευτούν. Να παίξουν, να πέσουν και να ματώσουν. Με αίμα που θα σταματήσει να κυλά και με πληγές που θα κλείσουν.

Θα ήθελα να μπορούσα να τις κάνω να αξίζουν για τη ζωή τους και όχι για τον θάνατό τους.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Θα ήθελαν να μπορούσα να ακολουθήσω τη διαδρομή της ζωής τους, βήμα το βήμα, με σεβασμό στο ποιες ήταν. Θα ήθελα η ιστορία που θα καταγραφεί να μην ξεκινά από τη μέρα του θανάτου τους. Θα ήθελα το έγκλημα να είναι το τέλος και όχι η αρχή του ποιες ήταν και πως υπήρξαν.

Αρνούμαι λοιπόν να γράψω για τον Ορέστη (ξέρω και πως τον λένε, και τι ήταν, και τι έκανε) αλλά κάθε αράδα που γράφω για εκείνον του δίνει αξία και δύναμη. Θα γράφω συνειδητά μόνο για εκείνες. Θα κόψω το νήμα της εξουσίας που συνεχίζει να ασκεί πάνω τους και μετά τον θάνατό τους.

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Γιατί το χαμένο θαύμα είναι η ζωή που έπαψε και όχι ο θάνατος που επήλθε.

*Εκπαιδευτικός-συγγραφέας