ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν θα γράψω για τον Ορέστη που σκότωσε την Κλυταιμνήστρα, την μητέρα του, γιατί δολοφόνησε τον πατέρα του, τον Αγαμέμνονα, που θυσίασε την αδελφή του, την Ιφιγένεια, για να φυσήξει ο άνεμος να εκστρατεύσουν στην Τροία, οι Αχαιοί, για το αδειανό πουκάμισο, την Ελένη. 

Δεν θα γράψω ούτε για τον άλλο Ορέστη (Αλήθεια, φαντάζομαι έκαναν οι ψυχολόγοι τον συσχετισμό. Δεν το πρόσεξα κάπου). Εκείνον που ξεφτιλίζει την έννοια του ανθρώπου και δολοφονεί κατά συρροή. Εκείνον που περνούσε απαρατήρητος ανάμεσά μας. Τον συνάδελφο. Τον συμπατριώτη. Τον Ίλαρχο. Τον παρασημοφορημένο. Τον φωτογράφο. Τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Πάντα τέτοιοι είναι εξάλλου.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας
Δεν θα γράψω ούτε για εκείνους που πιθανόν να μην ασχολήθηκαν καθηκόντως τόσο όσο έπρεπε γιατί η εξαφάνιση είχε να κάνει με αλλοδαπές και θεώρησαν πως είχαν εγκαταλείψει τη χώρα, ή ό,τι άλλο ρατσιστικό ή και στερεοτυπικό ίσως να περνούσε από το μυαλό τους. Εξάλλου δεν θα τις έσωζαν, οπόταν δεν το θεωρώ πρωταρχικής για την ώρα σημασίας

Δεν θα γράψω ούτε για εκείνους που ζητούν την παραίτησή τους για λόγους άλλους από τους αληθινούς και εκμεταλλεύονται πολιτικά την συγκυρία. Η παραίτηση έχει να κάνει με την ευθιξία την οποία ως κοινωνία την έχουμε απωλέσει έτσι κι αλλιώς. Δεν παραιτείσαι γιατί σου το ζητά η αντιπολίτευση αλλά γιατί θεωρείς πως έχεις ευθύνη. Η έννοια της ευθύνης χρήζει πλέον ανάλυσης και ψυχολογικής και κοινωνιολογικής. Νιώθω πως από το «φταίμε και εμείς, φταίτε και εσείς, φταίνε και οι άλλοι», καταλήξαμε στο …δεν φταίει κανένας.

Θα γράψω για όλες εκείνες τις γυναίκες που αφήνουν οικογένειες και παιδιά και αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον έρχονται στον τόπο μας για να μας καθαρίζουν, να μας μαγειρεύουν, να μεγαλώνουν τα παιδιά μας, να προσέχουν του γεροντές μας, και να κυκλοφορούν αόρατες ανάμεσα μας.

Το μόνο που μας αφορά σε σχέση με όλες αυτές τις γυναίκες  είναι αν είναι «καλές». Σε τι μεταφράζεται; Υπάκουες. Χαμηλοβλεπούσες. Δεν πειράζουν τα χρήματά μας. Προλαβαίνουν τις επιθυμίες μας. Δεν γυρίζουν. 

Τις πιο πολλές φορές είναι γύρω μας και ποτέ δεν αναρωτιόμαστε τι νιώθουν. Τι σκέφτονται. Τι χρειάζονται. Αν αγαπούν. Αν είναι φοβισμένες. Αν είναι λυπημένες. Πόσο τους λείπουν οι δικοί τους. Τι ονειρεύονται. Ποιες είναι οι ανάγκες τους.

Δεν τους δίνουμε μια αγκαλιά. Δεν τις προσκαλούμε στον καναπέ, δίπλα μας,  να δουν μια ταινία μαζί μας.

Δεν τις θεωρούμε ανθρώπους δικούς μας και ας ζουν την καθημερινότητά μας περισσότερο και από τους δικούς μας ανθρώπους. Ξέρουν τα άπλυτά μας κι ας μην τα βγάζουν στην φόρα. Απλώς τα πλένουν, τα απλώνουν, τα σιδερώνουν. Για να έχουμε εμείς το ατσαλάκωτο πρόσωπό μας στην κοινωνία των δήθεν.

Όλες αυτές τις γυναίκες, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, μπορεί να μην είχαν την ατυχία να συναντήσουν τον Ορέστη για να τις δολοφονήσει, τις δολοφονούμε όμως ο καθένας από εμάς, καθημερινά, με την αδιαφορία και την απάθειά του.

Τις υποτιμούμε αντί να τις θαυμάζουμε. Έπρεπε, στην πραγματικότητα, να υποκλινόμαστε στο κουράγιο τους και στον ηρωισμό τους.

Αλήθεια πόσες «σπουδαίες», κύπριες, μικρό ή μεγαλοαστές θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που κάνουν οι «ξένες»; Να συντηρούν την οικογένειά τους και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους από μακριά; Να το αντέχουν γιατί έτσι τους προσφέρουν μια καλύτερη ζωή;

Θα γράψω λοιπόν σήμερα για όλες αυτές τις ηρωίδες που θα περάσουν το Πάσχα, μια βδομάδα μετά από το δικό τους, μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, και θα τους ευχηθώ καλή Ανάσταση. Γιατί είμαι ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων και εξακολουθώ να πιστεύω στο θαύμα

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. Καλή Ανάσταση. Καλή ψυχική ανάταση. Την χρειαζόμαστε ως κοινωνία. Έχουμε πιάσει πάτο; Όχι. Έχει σίγουρα και πιο κάτω. Ευελπιστώ πως δεν θα χρειαστεί να πατήσουμε στον πάτο για να ξεκινήσει η άνοδος.

*Εκπαιδευτικός-συγγραφέας