Δεν υπάρχει λίγος και πολύς ρατσισμός. Απλώς υπάρχει ρατσισμός. 

Δεν υπάρχει λίγη και πολλή προκατάληψη. Υπάρχει απλώς προκατάληψη. 

Δεν υπάρχει διάκριση στο θράσος και τις κλίμακές του. Υπάρχει απλώς θράσος. 

Δεν υπάρχει αλητεία, ας πούμε στα γήπεδα, αλλά όχι οπουδήποτε αλλού. Υπάρχει σοβαρό θέμα με την αλητεία. 

Δεν υπάρχει τραμπούκος που είναι και λίγο πατριώτης. Υπάρχει απλώς τραμπούκος. 

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δήθεν αγαπά τον τόπο αλλά είναι και λίγο εθνικιστής. Είναι μόνο εθνικιστής. 

Και βεβαίως δεν υπάρχει λίγη και πολλή αγάπη. Υπάρχει μόνο ατόφια, δίχως όρους και όρια αγάπη. 

Δεν αγαπάς μόνο κάποιους ανθρώπους. Απλώς ξέρεις να αγαπάς τον άνθρωπο. 

Δεν υπάρχει μερική και επιλεκτική φροντίδα. Υπάρχει η φροντίδα. 

Δεν υπάρχει συμπόνια με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, αλλά μόνο συμπόνια. 

Δεν υπάρχουν παιδιά με γονείς που είναι ασυνόδευτα. Υπάρχουν μόνο: ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Τίποτε άλλο, μόνο δυο λέξεις που όμως κουβαλούν μαζί τους τραγικές έννοιες, όπως ο πόλεμος, ο αποχωρισμός, ο θάνατος, η αδικία, η μισαλλοδοξία και το αίμα. 

Και τέλος δεν υπάρχουν ασυνόδευτα παιδιά, που να μη χρειάζονται μια στέγη, λίγο φαγητό, πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε υπηρεσίες υγείας μα κυρίως μια ζεστή αγκαλιά. Αυτήν την αγκαλιά την οφείλουμε καί σε αυτά τα παιδιά καί σε εμάς που συνθέτουμε αυτή την κοινωνία, σε όσα θέλουμε να πρεσβεύουμε και να δώσουμε στα δικά μας παιδιά.