• Σε μερικές ώρες ένα ακόμα Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ θα πραγματοποιηθεί με 6-7 χιλιάδες -στην καλύτερη περίπτωση- κόσμο, μέχρι το επόμενο. Θέλουμε να αλλάξει αυτό ή θα τα φορτώνουμε απλώς στην κάρτα φιλάθλου;

Όπως όλες οι όμορφες παιδικές αναμνήσεις έτσι κι αυτές που συνδέονται με το ποδόσφαιρο, αυτό που παίζαμε στη γειτονιά ή αυτό που παρακολουθούσαμε στο γήπεδο, μοιάζουν τόσο κοντινές στη μνήμη μα και τόσο μακρινές ως εμπειρία, ως στιγμή στο μυαλό, ως κομμάτι της ζωής μας που δεν επιστρέφει. Κι είναι τόσο μεγάλη η νοσταλγία γιατί από ένα σημείο κι έπειτα αυτό που άλλοτε ήταν η προσδοκία για όλη τη βδομάδα που προηγείτο, αλλά και θέμα συζήτησης κατά τη βδομάδα που ακολουθούσε, κατέληξε να είναι απλώς ένα ακόμα ματς. Ένας αγώνας χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, χωρίς πολύ κόσμο, χωρίς καν την όμορφη καζούρα μεταξύ αντιπάλων οπαδών, οι οποίοι εκτός γηπέδου έπιναν καφέ ή μπίρα και πείραζαν ο ένας τον άλλο. 

Ένα από τα πολλά ντέρμπι μεταξύ Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ που θυμάμαι έντονα ήταν στο πολύ καινούργιο τότε ΓΣΠ, με το εντυπωσιακό να έγκειται στο γεγονός πως το γήπεδο το μοιράζονταν οι οπαδοί και όσοι το θυμούνται αντιλαμβάνονται πόσο κυριολεκτώ. Θυμάμαι απλώς μια μεγάλη μάζα πράσινου να σταματά στην πορτοκαλί και το αντίστροφο. Φίλοι, συγγενείς αλλά και πολλοί άγνωστοι κάθονταν πλάι πλάι και έβλεπαν τον μεγάλο αγώνα. Κανένα επεισόδιο, κανένας καβγάς, καμία αντιδικία. Μόνο κανένα πείραγμα ή και καμιά πιο βαριά κουβέντα από κανένα πιο ασυγκράτητο. Τίποτε περισσότερο. Οι «φανατικοί» έπαιρναν τα πέταλα και Ανατολική και Δυτική μοιρασμένες στη μέση μεταξύ ΑΠΟΕΛιστών και Ομονοιατών. Φαντάζομαι πόσο παράξενο ακούγεται σε όσους δεν πρόλαβαν αυτό το μοίρασμα του ΓΣΠ. 

Πολύ χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι σε εκείνο το συγκλονιστικό 3-3 μεταξύ αιωνίων, στο γήπεδο με πήγε ένας οικογενειακός φίλος ο οποίος ήταν οπαδός της Ομόνοιας. Έψαχνε παρέα, μου λέει: «Έρχεσαι μαζί μου;» κι εγώ δίχως να το σκεφτώ δεύτερη φορά έγινα από πάνω ως κάτω πορτοκαλί! 

Μου έκανε -μάλιστα- τη χάρη να κάτσουμε στους ΑΠΟΕΛίστες, αν και όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα πως θα ήταν κομματάκι δύσκολο να κάτσω μες τη μέση των Ομονοιατών, ντυμένος σαν καρότο όπως ήμουν! Μπήκαμε από μια θύρα που οδηγούσε σε θέσεις Ομονοιατών. Δεν θα ξεχάσω πόσα πειράγματα μου έκαναν μέχρι να πάμε λίγο παραπέρα στους ΑΠΟΕΛίστες. Τα περισσότερα με χιούμορ όπως ένα που θυμάμαι: «Έλα τον δικό μου τον σάκκο που εν καλύττερος (πράσινος) και θα σε κάμουμε με την Ομόνοια!». 

>>> Ροή ειδήσεων Brief - Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Θυμάμαι όλο αυτό το σκηνικό με τόσο ωραίο τρόπο, όπως το πανηγύρι της περιοχής ή τις διακοπές. Δεν θα ξεχάσω ακόμη που φορτωνόμασταν καμπόσοι πιτσιρικάδες ανεξαρτήτου ομάδας σε ένα αυτοκίνητο και πηγαίναμε γήπεδο. Συζητήσεις και προβλέψεις πριν, πειράγματα και πικαρίσματα μετά. Νομίζω πολύ περισσότερο μας ενδιέφερε τι θα πούμε στους φίλους μας και αν θα μας πειράξουν μετά την ήττα, παρά το αποτέλεσμα και η σημασία του αγώνα και της τελικής κατάληξης του πρωταθλήματος. Κι είπαμε, μια βδομάδα αναμονής, κορύφωση το Σαββατοκύριακο και μια βδομάδα μετά συζητήσεις. Και πάλι ξανά μέχρι το επόμενο. Όλα ήταν διαφορετικά, ακόμη και το πιο «κανονικό» πρωτάθλημα χωρίς τα play-offs έδινε σε αυτούς τους δύο αγώνες στον χρόνο πολύ περισσότερη αξία, προσέδιδε στον νικητή πολύ μεγαλύτερο πρεστίζ αλλά και στον ηττημένο πολύ μεγαλύτερη δίψα για νίκη στο επόμενο. «Πρώτο γύρο κερδίζουμε εμείς και τον δεύτερο εσείς» συνηθίζαμε, για χρόνια, να λέμε. Τώρα τι; 

Ούτε παρέες, ούτε κόσμος, ούτε πειράγματα, ούτε ατμόσφαιρα, ούτε χαρά για τον νικητή, ούτε μεγάλη δίψα για τον ηττημένο. Προφανώς και η πορεία της Ομόνοιας επηρέασε, αλλά έχουν παράλληλα αλλάξει πάρα πολλά που έδιωξαν τον κόσμο, τους φίλους, τις παρέες από τα γήπεδα. 

>>> ΑΠΟΨΕΙΣ BRIEF <<<

Για παράδειγμα πρέπει να έχω δει αγώνες στο ΓΣΠ σε όλες τις χρονιές που λειτουργεί. Για ένα γήπεδο ηλικίας 20 ετών μια χαρά διατηρείται, αλλά από ‘κει κι έπειτα είναι όλα τα ίδια. Το ίδιο βάσανο για πάρκινγκ, η ίδια ταλαιπωρία για να πάρεις έναν κακό καφέ που τον πληρώνεις ακριβά, κανένα άλλο παράπλευρο θέαμα, διαγωνισμός ή δραστηριότητα για το ημίχρονο ή πριν τον αγώνα, ακάλυπτες κερκίδες και όλα αυτά με ταυτόχρονη αλλοίωση της αγάπης για το ποδόσφαιρο, όχι για τις ομάδες, τονίζω ξανά για το ποδόσφαιρο. Έφεραν, προφανώς πολλά θετικά οι ευρωπαϊκές επιτυχίες των κυπριακών ομάδων, αλλά επηρέασε κάτι πολύ σημαντικό: Άλλαξε τον τρόπο αντιμετώπισης ενός αγώνα, αλλοτριώνοντας τη δίψα για νίκη στα τοπικά παιχνίδια. 
 
Κάποτε μετρούσαμε τις νίκες ΑΠΟΕΛ και Ομόνοιας στα μεταξύ τους ματς. Κάθε χρόνος που περνά ξεθωριάζει όλο και περισσότερο το ντέρμπι, για το οποίο κάποτε -ναι- περιμέναμε πως και πως να περάσει η βδομάδα για να πάμε γήπεδο. 

>>> ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ / ΕΡΕΥΝΕΣ Brief <<<

Επομένως, πρέπει να αλλάξουν πολλά για να ζήσουμε ξανά αυτό που απολαμβάναμε ως παιδιά. Πρέπει τον καλό κόσμο να τον φέρουμε στο γήπεδο, πρέπει τα ίδια τα γήπεδα να γίνουν πιο φιλικά για όλους (και σε επίπεδο τιμής και σε επίπεδο ανέσεων και υποδομών και σε επίπεδο εμπειρίας) και προφανώς οι σύλλογοι πρέπει να στηρίξουν ή να προωθήσουν ενέργειες που θα ενισχύσουν το ποδόσφαιρο, τις εγκαταστάσεις, το θέαμα και θα βελτιώσουν την τιμή για τον κόσμο και όχι να περιορίζονται σε πόσους παίκτες ή πόσους τίτλους θα πάρουν. Άλλωστε επιτυχίες χωρίς κόσμο τι αξία έχουν; 

Σε μερικές ώρες ένα ακόμα Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ θα πραγματοποιηθεί με 6-7 χιλιάδες -στην καλύτερη περίπτωση- κόσμο, μέχρι το επόμενο. Θέλουμε να αλλάξει αυτό ή θα τα φορτώνουμε απλώς στην κάρτα φιλάθλου;