Το δίλημμα δεν είναι της Κυβέρνησης. Δεν πρέπει να είναι. Το δίλημμα είναι της ΠΑΣΥΔΥ. Ας επιλέξει: Επιστροφή των περικοπών και νέες περικοπές, Συνταγματικές αυτή τη φορά, της τάξεως του 10% για 15 συνεχή χρόνια; 

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ 
Twitter: @tsangarisp
Μόλις την περασμένη βδομάδα γράφαμε πως σε αυτό το Κράτος (ή «Κράτος») συνεχώς μας προκύπτει και μια νέα φαρσοκωμωδία. Τις προάλλες γράφαμε για το μπουρδέλο της 56ης έδρας. 

Σήμερα θα πούμε για το θέμα των περικοπών. Αποφάσισε το 2012 η Κυβέρνηση ΑΚΕΛ και Δ. Χριστόφια στα πλαίσια της ανάγκης διάσωσης της Οικονομίας να προχωρήσει -με την σύμφωνο γνώμη όλων των κομμάτων- σε περικοπές μισθών μέσω έκτακτης & μόνιμης αποκοπής μισθών. Όλων. Και των εργαζομένων στο Δημόσιο και των εργαζομένων στον Ιδιωτικό τομέα. Την ίδια ώρα όμως κάποιοι, μερικές 10άδες άτομα, Δημόσιοι Υπάλληλοι, αποφάσισαν να ασκήσουν προσφυγή κατά της Νομοθεσίας που προνοούσε αποκοπές. 

Το Διοικητικό Δικαστήριο αποφάσισε εν τέλει την 29η Μαρτίου 2019 ότι η τότε Νομοθεσία ήταν αντισυνταγματική και άρα η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να επιστρέψει όσα περιέκοψε από μισθούς και συντάξεις στους δικαιούχους. 

Η «λυπητερή» τελικά δεν ξέρουμε πόσα ευρώ θα είναι, αν τελικά η Κυπριακή Δημοκρατία δεν δικαιωθεί μέσω της έφεσης που θα ασκήσει. Ίσως να είναι 2 δισεκατομμύρια, ίσως να είναι 3 δισεκατομμύρια ευρώ. 

Όπως και να έχει, η Στήλη έχει την άποψη πως η Κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να είχε μπει καν στον κόπο της Έφεσης. 

Η Κυβέρνηση να προχωρήσει και να επιστρέψει όλες τις περικοπές στους δικαιούχους δημόσιους υπάλληλους καθώς και στους συνταξιούχους του δημοσίου. Να πάρουν όλοι πίσω μέχρι και το τελευταίο σεντ. 

Την ίδια ώρα η Κυβέρνηση να κάνει ό,τι πρέπει να γίνει ώστε ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ να προχωρήσει σε νέες περικοπές μισθών των Δημοσίων για τα επόμενα 15 χρόνια της τάξεως του 10%, ώστε να μαζέψει αυτό το ποσό που θα δαπανήσει με τις επιστροφές. 

Το δίλημμα δεν είναι του Κράτους. Δεν είναι της Κυβέρνησης. Είναι της ΠΑΣΥΔΥ και των Δημοσίων Υπαλλήλων. Αυτοί να αποφασίσουν τι επιθυμούν. Επιστροφή των περικοπών ή νέες περικοπές της τάξεως του 10% για τα επόμενα 15 χρόνια; (παρεμπιπτόντως έχουμε ωραία ανάλυση σήμερα στην Brief για το κόστος του κράτους ανά έτος για το προσωπικό του. Διαβάστε την εδώ). 

Και ο λόγος που η Κυβέρνηση θα πρέπει να μεταφέρει το δίλημμα σε ΠΑΣΥΔΥ και Δημοσίους Υπαλλήλους είναι απλός: Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε σε αυτό τον τόπο να είμαστε υπεύθυνοι και να λαμβάνουμε τις αποφάσεις που μας αφορούν, χωρίς να γινόμαστε ευθυνόφοβοι και να κρυβόμαστε πίσω από νομικίστικες προσεγγίσεις και αποφάσεις άλλων. Η απόφαση πρέπει να είναι των ιδίων. 

Διότι, λέμε για εκσυγχρονισμό του κράτους, λέμε για εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Υπηρεσίας αλλά στην ουσία το μεγαλύτερο καρκίνωμα ούτε καν το αγγίξαμε. Την μονιμότητα. Ουδείς πρέπει να θεωρείται μόνιμος, ιδιαίτερα σε θέματα εργασίας. Θα πρέπει επιτέλους να αγγίξουμε αυτή την γάγγραινα. Να γίνουν θέσεις με Συμβόλαια, να γίνεται σωστή, αντικειμενική και ανεπηρέαστη αξιολόγηση και όποιος παίρνει απροβίβαστο, ναι να έχει το δικαίωμα το κράτος να διακόπτει την εργοδότησή του. Να απλοποιηθούν οι διαδικασίες απόλυσης και πλέον ο καθένας να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να παίρνει μια θέση και να θεωρεί πως ό,τι κι’ αν γίνει θα είναι εκεί, θα απολαμβάνει αυξήσεις, θα απολαμβάνει προσαυξήσεις «και τη δουλειά όποιος θέλει ας την κάνει». 

Διότι αυτή η νοοτροπία, της Μονιμότητας, είναι αυτή που γεννά και όλα αυτά τα αρνητικά. Να κάνεις ρύθμιση για να μην χάσουν ουσιαστικά τη δουλειά τους και να σου κινούν και αγωγή και να ζητούν πίσω αυτά που έδωσαν!!! Τα οποία, τα έδωσαν για να έχουν μέχρι σήμερα και μέχρι την αφυπηρέτησή τους δουλειά! 

Δεν είναι η επιτομή της αχαριστίας;   

Υγ. Η Στήλη έχει άμεσο συμφέρον. Μέρος του οικογενειακού εισοδήματος προέρχεται από την Δημόσια Υπηρεσία.