ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς; Αυτός ανησυχεί;

Εμείς ανησυχούμε. Εσείς ανησυχείτε; Αυτοί ανησυχούν;

Τη βδομάδα που πέρασε δεν παρακολούθησα την επικαιρότητα. Για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος. Αποστασιοποιήθηκα και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έριξα όμως σκόρπιες ματιές, σχεδόν φωτογραφικές στο τι συνέβαινε. Για να μην παρασυρθώ από τη λεπτομέρεια. Για να μην καταλήξω στο ειδικό. Για να δω την μεγάλη εικόνα. Και μετά; Μετά τρόμαξα και έκλεισα με κλειδαριά ασφαλείας την πόρτα του κλουβιού μου. Τοποθέτησα και την αφίσα της εικονικής πραγματικότητας στον τοίχοι. Έβαλα τα ακουστικά μου και συνδέθηκα με το smart phone μου. Όλα καλά!

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Πήρε το αυτί μου διάφορα με αφορμή τον θάνατο και την κηδεία του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια. Αιωνία του η μνήμη. Που για κάποιους που τον αγάπησαν βαθιά και τον πίστεψαν αληθινά θα είναι. Δεν ξέρω αν ένιωσε δικαιωμένος. Δεν ξέρω αν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, γιατί τέτοια είθισται να λέγονται τέτοιες στιγμές, και ειπώθηκαν πολλά, ξέπλυναν την πίκρα και την μοναξιά των τελευταίων 8 χρόνων. Το μόνο σίγουρο είναι πως κατασκευάσαμε για ακόμη μια φορά μια εικόνα που μας βόλευε και την πιστέψαμε. Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς;

Κάτι άκουσα και για την σύνοδο των G-20 στην Οσάκα και τη συνάντηση των χαμηλών προσδοκιών και αναρωτήθηκα που μας έχουν τελικά απομείνει ψηλές προσδοκίες! Αν μάλιστα το συνδυάσεις με το κύμα καύσωνα στην Ευρώπη και τους νεκρούς του, τις διαδηλώσεις στη Γαλλία για την κλιματική αλλαγή, την κούπα πολλών χρήσεων του Πούτιν και το τρέμουλο της Άνγκελα σαφέστατα η εικόνα είναι πλήρης. Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς;

Την ίδια ώρα που στις γειτονιές του κόσμου μας η βία, ο πόλεμος, ο θάνατος, η φτώχια, η υποχρεωτική μετανάστευση που καταλήγει στο θάνατο- γιατί η εικόνα του πατέρα με το παιδί του αγκαλιασμένων μέσα στην ίδια φανέλα με τα πρόσωπα στη λάσπη, μας στοιχειώνει και ας το ξέραμε πως δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας τέτοια περιστατικά στις απόπειρες μετανάστευσης της εποχής μας, της εποχής της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Αλληλεγγύης, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

Απλούστατα κάποιοι είναι πιο ίσοι από κάποιους άλλους. Κάποιοι δικαιούνται πιο πολλά. Ανάλογα με το που έτυχε να γεννηθούν. Πώς έτυχε να μεγαλώσουν. Τι ευκαιρίες τους δόθηκαν να μορφωθούν και να έχουν μια αξιοπρεπή εργασία. Αλλά ναι, έχω καταλήξει στις περιδιαβάσεις μου στα δάση των χαμένων θαυμάτων του κόσμου, πως όσο πιο πολλή η δυστυχία, όσο περισσότερος ο θάνατος τόσο χάνουν τη δύναμή τους και γίνονται κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας των ανθρώπων. Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς;

Ξαναεπέστρεψα στη δική μας γειτονιά γιατί με κούρασε το υπερατλαντικό ταξίδι. Είδα τα αποτελέσματα των παγκυπρίων εξετάσεων. Είδα τα όνειρα των νέων παιδιών να γίνονται συντρίμμια. Σκόνη και θρύψαλα. Αφού τα καταφέραμε να στήσουμε ένα σύστημα για τους λίγους που απευθύνεται στους πολλούς. 

Παγκόσμια ίσως πατέντα. Μπράβο μας. Μπορεί φυσικά να είναι και το ότι μάθαμε στα παιδιά μας να ονειρεύονται λάθος πράγματα. Εγώ δεν φταίω. Εσύ φταίς. Αυτός φταίει. Εμείς δεν φταίμε. Εσείς φταίτε. Αυτοί φταίνε. Και οι αναλύσεις καλά κρατάνε. Να το ρίξουμε το σύστημα το εκπαιδευτικό κάτω και να το ξανακτίσουμε εκ θεμελίων. Με τσιρότα (λευκοπλάστες) δεν θεραπεύονται οι βαθιές συστημικές πληγές. Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς;

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Άκουσα και για το σχέδιο Εστία (δεν ξέρω αν είναι το 2 το 3 το 4). Και επιτέλους κατάλαβα γιατί δεν κατάλαβα. Το μόνιμο κόλπο των τελευταίων χρόνων, για να κρατάμε την πόρτα του κλουβιού μας καλά κλειστή, είναι να γίνονται τα σχέδια τόσο πολύπλοκα που να σωπαίνουμε νιώθοντας ολίγον τι- έως πολύ- ανόητοι. Τι να διαμαρτυρηθώ αφού δεν καταλαβαίνω; Το ίδιο είχα νιώσει- και νιώθω- και με το ΓΕΣΥ. Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς;

Και το κερασάκι και κάπου εδώ πρέπει να σας αφήσω: Η απειλή του εποικισμού της Αμμοχώστου. Το ότι επιτέλους μπορούμε να αγοράσουμε αμερικάνικα όπλα, τα οποία ονειρευόμουν τόσα χρόνια. Το γεωτρύπανο. Οι δηλώσεις των αιώνιων εχθρών μας. Η πεποίθηση πως είμαστε το κέντρο του κόσμου και όλοι ασχολούνται μαζί μας. Εγώ ανησυχώ. Εσύ ανησυχείς;

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων. Με τόση ανησυχία και τόσους κακούς λύκους φυσικά, πιο πολύ σε κοκκινοσκουφίτσα φέρνω!

Υ.Γ. Γύρνα στο κλουβί σου μικρό καναρίνι. Το ανοικτό παράθυρο είναι ο γκρεμός σου.

*Η Έλενα Περικλέους είναι συγγραφέας-εκπαιδευτικός