ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Οι αστικές περιοχές συνήθως επεκτείνονταν περιμετρικά μιας αγοράς. Η αγορά, ως έννοια χώρου εμπορικών συναλλαγών παρέμενε σταθερή, άλλαζε όμως το περιεχόμενο αυτών των συναλλαγών, από τρόφιμα σε ρούχα, από μηχανουργεία σε δισκοπωλεία, από μαγειρεία και καφενέδες σε bar restaurant, καφέ και club. Η βιογραφία των κατοίκων του κέντρου των πόλεων άλλαζε και αυτή μαζί με τα εμπορεύματα. Τα μόνα που δεν άλλαζαν χρήση ήταν τα σχολικά κτήρια και οι χώροι λατρείας.

Το κέντρο της Λευκωσίας δεν αποτελούσε εξαίρεση σε αυτό. Η γειτνίαση του με την Πράσινη Γραμμή, η ρυμοτομία του, η πυκνή δόμηση, έδωσε για μεγάλο χρονικό διάστημα χαρακτηριστικά παρακμής , δημιουργώντας τις συνθήκες για φτωχότερα στρώματα του πληθυσμΗ πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν συνεισφέρουν στην αναβάθμιση της περιοχής;ού να αναζητήσουν εκεί στέγη.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Τα σχολεία της περιοχής λοιπόν κλήθηκαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτών των καινούριων κατοίκων. Έτσι εξηγείται αυτό που διαβάζω στις ανακοινώσεις για το σχολείο της Φανερωμένης πως η πλειοψηφία των παιδιών έχουν μεταναστευτική βιογραφία. Για να το πούμε απλά τα παιδιά της Φανερωμένης είναι παιδιά μεταναστών ή προσφύγων, συχνά μετανάστες ή πρόσφυγες και τα ίδια. Και ανταποκρίθηκαν οι δάσκαλοι. Με πενιχρά μέσα. Τα παιδιά έμαθαν τη γλώσσα του τόπου που τα φιλοξενεί, έμαθαν την ιστορία, έγιναν σχολείο Δράσης Κοινωνικής και Σχολικής ‘Ένταξης.

Άρχισαν δηλαδή να μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας-αυτής που λέμε πως κάνει τους Έλληνες ή για να ακριβολογούμε αυτού που θεωρούμε εμείς Ελληνική Παιδεία.

Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο όπλο από την Παιδεία; Στα χέρια των δασκάλων αυτά τα παιδιά συμμετέχουν στη δημιουργία του ζωντανού ιστού της κουλτούρας της χώρας μας, εμπλουτίζοντας τον με τα δικά τους βιώματα. Μεταφέρουν στα σπίτια τους αυτά τα καινούρια και σπουδαία γράμματα και θάματα διευκολύνοντας την ενσωμάτωση και των δικών τους ανθρώπων στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Μετατρέπονται από μέτοικοι σε πολίτες.

Η απόφαση λοιπόν του ΥΠΠΑΝ για μεταστέγαση στον χώρο των σχολείων αυτών , της Αρχιτεκτονικής Σχολής, με άλλοθι την αναβάθμιση της περιοχής με βρίσκει καχύποπτη ως προς τα κίνητρα και αμήχανη ως προς την ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά. Η Αρχιτεκτονική μαθαίνω είναι εδώ και χρόνια στην περιοχή, χωρίς να κατάφερει να αναβαθμίσει το κέντρο. Θα κτιστούν λέει εστίες και θα βελτιωθούν τα κτήρια. Μήπως κάποιος να τους μιλήσει για την αποκέντρωση ως πολιτική βελτίωσης της ποιότητας ζωής των αστικών περιοχών;

Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν συνεισφέρουν στην αναβάθμιση της περιοχής; Γιατί άραγε; Μήπως έχει να κάνει με το πολιτισμικό και οικονομικό υπόβαθρο των παιδιών; Εν τέλει τι σημαίνει αυτή η αναβάθμιση;

Πριν πάρα πολλά χρόνια, τότε που η προσφυγιά ήταν δικό μας ζωντανό βίωμα, στο δικό μου δημοτικό σχολείο επέλεξαν να χωρίσουν εμάς τους πρόσφυγες από τους άλλους μαθητές. Άλλη τάξη οι γηγενείς, άλλη εμείς. Παραμείναμε λοιπόν ξένοι εμείς. Κάτι τέτοιο μου θυμίζει η ιστορία αυτή. Segregation and Gentrification ονομάζεται στη διεθνή βιβλιογραφία.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.