ΓΡΑΦΕΙ  Η 
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ *

Πολλά και σπουδαία, δικαίως, έχουν γραφτεί για τα παιδιά. Παγκόσμια Μέρα Δικαιωμάτων Tου Παιδιού. Γιατί τελικά ακόμη και το αυτονόητο στην εποχή μας πρέπει να τύχει υπογράμμισης και επισήμανσης.  Γιατί τα παιδιά είναι το αύριο και όλοι εμείς, οριστικά και αμετάκλητα, με την ενηλικίωση μας, ανήκουμε στο χτες. Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν γιατί είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας τη ζωής για ζωή. Γιατί μόνο έτσι η ζωή πάει μπρος, κάνει κύκλους  και συνεχίζεται. 

Δεν μας ανήκουν. Τελεία.  Ας μην τα παγιδεύουμε, ας μην τα πνίγουμε, ας μην τα υπερπροστατεύουμε. Να τα αφήσουμε ελεύθερα να πέσουν και να σηκωθούν, να πάθουν και να μάθουν, να δοκιμάσουν και να αποτύχουν. Να τους δώσουμε την αγάπη και την αγκαλιά μας αλλά όχι τις ιδέες και τις σκέψεις μας. Θα διαμορφώσουν τις δικές του και αν οι δικές μας είναι καλές (και έλα  μάλιστα που πολλές, πάρα πολλές φορές, δεν είναι), τότε οι δικές τους θα είναι σαφέστατα καλύτερες.

Ευθύνη μας κύρια να υπερασπιστούμε κάθε παιδί. Δικό μας και ξένο. Παραβατικό ή μη. Ταλαντούχο ή όχι. Με ιδιαίτερες ανάγκες ή μη. Πέρασαν αιώνες τώρα- ευτυχώς- από την εποχή του Καιάδα και ευελπιστώ πως αφήσαμε τις πρακτικές αυτές οριστικά πίσω μας. Αξία σε όλα τα παιδιά, με τη διαφορετικότητα του καθενός να λειτουργεί προσθετικά. Αυτό είναι που κάνει τον κόσμο μας καλύτερο, πιο πλούσιο, πιο συμπεριληπτικό, πιο δίκαιο. 

Γιατί όσο υπάρχουν τα παιδιά υπάρχει η ελπίδα για το αύριο. Υπάρχει η δυνατότητα, έστω και κουτσουρεμένη από τα λάθη και τις παραλείψεις, ακόμη και τα εγκλήματα τα δικά μας, να είναι το αύριο καλύτερο.

Στα παιδιά, λέμε,  ανήκει ο κόσμος όλος. Το μέγα ζήτημα είναι τι κόσμο τους παραδίδουμε. Δεν θα επεκταθώ στα αυτονόητα. Πόσο ενισχύουμε τη δυνατότητά τους να τον προσεγγίσουν κριτικά και δημιουργικά για να τον αλλάξουν; Να τον πάρουν ένα βήμα πιο πέρα. Να τον κάνουν καλύτερο. Τα παιδιά μας είναι οι αυριανές και αυριανοί, νοσοκόμοι, γιατροί, δάσκαλοι, υπουργοί, νομοθέτες, δικαστές πρόεδροι της δημοκρατίας. Οι αυριανοί και οι αυριανές υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, κτίστες, πωλητές επιχειρηματίες, εργάτες. Οι αυριανές και αυριανοί ζωγράφοι, μουσικοί, συγγραφείς, χορευτές ηθοποιοί. Ο νοών, νοείτω.

>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Θα καταφέρουμε άραγε ποτέ, όλοι εμείς που κρατούμε τη σκυτάλη του σήμερα,  να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να τα αφήσουμε να δουν με τα δικά τους μάτια, να φτιάξουν με τα δικά τους χέρια, να ονειρευτούν με τη δική τους φαντασία; Να πάρουν τις δικές του αποφάσεις μακριά από δικά μας στεγανά και στερεότυπα; Να πάρουν τη σκυτάλη και να επιταχύνουν; Ή θα αναπαράξουμε για ακόμη μια φορά ένα κακέκτυπο; 

Αν θα έπρεπε να προσθέσω- δεν ξέρω καν αν ήδη υπάρχει- ακόμη ένα δικαίωμα στη χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού- θα πρόσθετα το δικαίωμά τους στην αυτοανάπτυξη, στην αυτογνωσία, στην αυτόνομη μάθηση, στην ελευθερία από τα δεσμά των γονιών, της κοινωνίας, του χτες. Πώς αλλιώς θα αφήσουμε τη δυναμική του αύριο να δημιουργήσει; 

Η κακοποίηση σωματική και σεξουαλική - είναι ένα απεχθές  έγκλημα χωρίς ούτε και ένα δικαιολογητικό. Μια ανόσια πράξη που χρήζει τιμωρίας και καταδικάζεται χωρίς ούτε και έναν δισταγμό από τον καθένα από εμάς.

Τι γίνεται με την πνευματική, ψυχική, λεκτική, ύπουλη, υπόγεια χειραγώγηση ή/και κακοποίηση; Μήπως είναι καιρός την επισημάνουμε, να την ορίσουμε, να την καταδικάσουμε;

Να πάρει πρέπει και εκείνη τον δρόμο της δικαιοσύνης και να καταδικαστεί διαπαντός στη συνείδηση αλλά και στον τρόπο ύπαρξης του καθενός από εμάς.

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : «… Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που σεις δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά, αλλά μην επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και σας. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε παραμένει στο χθες. Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα μπρος…» Kahlil Gibran
Υ.Γ.2: Να δουλέψουμε ως κοινωνία για να φτιάξουμε το «τόξο» μας γερό και δυνατό, για να μπορέσουν τα «βέλη» μας να εκτοξευθούν, ως οφείλουν, στο μέλλον. 
Υ.Γ. 3: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» Μίκης Θεοδωράκης

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.