ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις κυρίως σε επίπεδο Βουλής τον τελευταίο ένα μήνα, δηλαδή από την εβδομάδα που ψηφίστηκαν οι πρώτες προτάσεις Νόμου για τις αλλαγές στις διαδικασίες των εκποιήσεων μέχρι και την εβδομάδα που μας πέρασε, που τελικώς ψηφίστηκαν άλλες προτάσεις ένα παιχνίδι που ήρθε στο μυαλό: Η κολοκυθιά. 

Κάνοντας ένα πρόχειρο search στο διαδίκτυο βρήκα την πιο κάτω περιγραφή για το παιχνίδι της κολοκυθιάς, για όσους δεν το γνωρίζουν ή το έχουν ξεχάσει από τότε που ήταν παιδιά: 
«Η κολοκυθιά παίζεται με αρκετά άτομα που κάθονται κυκλικά. Καθένα από τα παιδιά θα έχει ένα νούμερο. Αυτό αποφασίζεται με διάφορους τρόπους όπως η ηλικία η το ύψος ή τα παιδιά «τα βγάζουν».

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<< 

Αυτό που έχει τον αριθμό 1 κάνει τη μάνα και ξεκινάει επιλέγοντας έναν αριθμό από αυτούς που αντιστοιχούν στα υπόλοιπα παιδιά (για παράδειγμα το 4) και λέει «Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 4 κολοκύθια». Τότε το παιδί που έχει αυτόν τον αριθμό πρέπει να ρωτήσει «Και γιατί να έχει 4;». Η μάνα θα πρέπει να ξαναρωτήσει «Και πόσα θέλεις να έχει;» και το παιδί με τον αριθμό να απαντήσει δίνοντας ένα άλλο νούμερο, διαφορετικό από το δικό του και τον αριθμό που έχει η μάνα. Τότε το λόγο παίρνει το παιδί που έχει το νέο νούμερο και λέει με τη σειρά του «Έχω μια κολοκυθιά που κάνει ... κολοκύθια».

Αν κάποιος ξεχαστεί και δεν απαντήσει ή δώσει λάθος αριθμό (για παράδειγμα πει ένα νούμερο που δεν υπάρχει ή πει το νούμερο αυτού που ρωτάει ή το δικό του) ή απαντήσει ενώ δεν έχει ειπωθεί ο δικός του αριθμός, τότε «τιμωρείται». Τις τιμωρίες τις αποφασίζουν από πριν ή αποφασίζει η μάνα για το είδος τους. Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές των ερωτήσεων». 

Και μην πει κάποιος ότι το παιχνίδι δεν του θυμίζει και μάλιστα πολύ ό,τι ακριβώς συνέβη στη Βουλή τις τελευταίες εβδομάδες. 

Αρχικά ξεκινήσαμε με διάφορες προτάσεις κομμάτων και με κάμποσες προσθήκες εξωκοινοβουλευτικών φορέων, οργανώσεων και ατόμων. 

Έπειτα, συμφωνήθηκε να κατατεθεί μία η οποία μάλιστα στηρίχθηκε και από τον Χρηματοοικονομικό Επίτροπο. 

Στη συνέχεια λέχθηκε ότι όντως υπάρχει πεδίο δράσης της Υπηρεσίας του Φορέα Εξώδικης Επίλυσης Διαφορών αλλά είναι κάτι που καλό είναι να συζητηθεί το Φθινόπωρο. 

Στη συνέχεια η «κολοκυθιά» αγρίεψε όταν ο ΔΗΣΥ την υστάτη είπε: «Μα καλά θα παίζουμε την… κολοκυθιά; Να ψηφίσουμε τώρα!». Όπερ και εγένετο. Μετά τις πρώτες αντιδράσεις το ΔΗΚΟ -που βεβαίως υπερψήφισε την πρότασή του- είπε ότι τελικά δεν έχει εξαντληθεί ο διάλογος για το θέμα και μετά την αναπομπή του Προέδρου της Δημοκρατίας άρχισε «νέος γύρος κολοκυθιάς». Πρόταση με ρόλο στην Κεντρική Τράπεζα, πρόταση με ρόλο στον Χρηματοοικονομικό Επίτροπο και τελικώς πρόταση με ρόλο και στους δύο. Στους δύο θεσμούς που έτσι κι αλλιώς, θεσμοθετημένα και με νόμο έχουν και λόγο και ρόλο και εξουσίες για τα θέματα των αναδιαρθρώσεων. 

Το συμπέρασμα από όλη την ιστορία είναι ότι πειράματα δεν πρέπει να γίνονται. Παράλληλα, είναι απόλυτα πλέον ξεκάθαρο ότι το θέμα με την αργή απόδοση της Δικαιοσύνης επηρεάζει πολύ και πολλές εκφάνσεις της οικονομικη΄ς δραστηριότητας και απαιτείται βαθύς προβληματισμός αό πλευράς Πολιτείας, η οποία θα πρέπει να δαπανήσει περισσότερα και να εξετάσει αποτελεσματικές λύσεις για το πρόβλημα. Ακόμη και η κατάληξη του θέματος τω εκποιήσεων στη Βουλή με υπερψήφιση της νέας πρότασης του ΔΗΚΟ, ήταν ακριβώς κίνηση αποφυγής της άμεσης προσφυγής στα Δικαστήρια, διαδικασία η οποία ουσιαστικά τοποθετείται σε αόριστο χρονικό πεδίο. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Παράλληλα, οι επισημάνσεις φορέων που προειδοποίησαν για πιθανές επιπτώσεις και χαρακτηρίστηκαν ως κινδυνολόγοι (δηλαδή το Υπουργείο Οικονομικών, η Κεντρική Τράπεζα, οι τράπεζες και οι εργοδοτικές οργανώσεις) αποδείχθηκαν πέρα για πέρα βάσιμες, έστω και σε μικρή κλίμακα στο μικρό χρονικό διάστημα που το θέμα εκκρεμούσε.

Η χρηματοπιστωτική σταθερότητα, που καθορίζεται από τις αξιολογήσεις των διεθνών οίκων αλλά κυρίως από τους κινδύνους που εντοπίζουν οι εποπτικές αρχές σε συνδυασμό με τις αγορές που παρακολουθούν στενά την πορεία της οικονομίας, θα έπρεπε να αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στη χάραξη πολιτικής ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογικού υποβάθρου. Η οικονομία δεν είναι «κολοκυθιά» για να δίνει ο ένας στον άλλο το βάρος της ευθύνης μέχρι κάποιος να «καεί». Μα όπως και στο παιχνίδι έτσι και στην πραγματικότητα η «τιμωρία» είναι κάθε φορά διαφορετική, κάποτε μεγαλύτερη και κάποτε μικρότερη.