ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Εποχή για γρίπη και κρυολόγημα. Οι ιοί κάνουν πάρτι παντού. Σε όλα τα σώματα. Σε όλα τα αίματα. Σε όλο το μήκος του αναπνευστικού μας συστήματος. Από το ανώτερο κινούνται με ταχύτητα στο μέσο και στο κατώτερο. Ροκάρουν μέχρι πρωίας. Υπερκαταναλώνουν τις δυνάμεις μας και μας αφήνουν ξέπνοους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Ο κοροναϊός, προφανώς δικαίως, όπως δηλώνει και το όνομά του, βρίσκεται αυτή την περίοδο στην κορυφή και με την κορώνα στο κεφάλι (εξού και το όνομα λόγω του σχήματος) και σκορπά τον πανικό στους πληθυσμούς, στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς υγείας όλων των κρατών. Τα σενάρια πολλά για την προέλευση. Από τις διατροφικές συνήθειες των κινέζων που τρώνε ό,τι περίεργο και άγριο σκεφτείς, μέχρι τις θεωρίες συνωμοσίας για κερδοσκοπία και έλεγχο του πληθυσμού από τις φαρμακοβιομηχανίες των οποίων οι μετοχές όντως εκτοξεύθηκαν. Πολλές οι στατιστικές και οι αριθμοί, έχουν καταγραφεί μεν αλλά και αλλάζουν αστραπιαία ανάλογα με τις εξελίξεις. Όλες τρομακτικές. Πρώτη είδηση σταθερά και δικαίως.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Δεν θα σταθώ σε όλα αυτά. Εκείνο που μου ράγισε την καρδιά ήταν η κραυγή απελπισίας από την πόλη Ουχάν με τις χιλιάδες κρούσματα και τα 11 εκατομμύρια πολιορκημένους. Την πόλη Ουχάν με τον εχθρό εντός των πυλών. Πόσο εύκολα και χωρίς τύψεις καταδικάζουμε και όσους δεν νοσούν! Τα εκατομμύρια υγιείς που ζουν πολιορκημένοι και αδυνατούν να κάνουν κάτι για να σώσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Οι κινεζικές Αρχές κάνουν αγώνα δρόμου για να περιορίσουν την εξάπλωση του κοροναϊού, βάζοντας σε καραντίνα 60 εκατομμύρια ανθρώπους σε διάφορες πόλεις της χώρας. Και η πρόθεση της Αυστραλίας να εξορίσει στο νησί των Χριστουγέννων όσους Αυστραλούς επιθυμούν να επιστρέψουν. 

Και ναι, σίγουρα τα μικρόβια δεν είναι για να τα μοιραζόμαστε, εδώ η αλληλεγγύη σταματά. Μοιράζομαι τα λεφτά μου- λέμε τώρα-, το ψωμί μου, τα ιμάτιά μου- ειδικά τα παλιά- αλλά του καθενός τα μικρόβια είναι κατάδικά του. Καλά κάνει και εκείνος που τα έχει να τα κρατήσει για τον εαυτό του και εμείς να τα κρατήσουμε μακριά μας θωρακίζοντας την άμυνά μας. Και ναι, σίγουρα η ευθύνη μας είναι να περιορίσουμε και να εξολοθρεύσουμε και τον ιό και την επιδημία αλλά πόσο σκληρό και απάνθρωπο ακούγεται; Μου θυμίζει τους λεπρούς. Την εξορία και την απομόνωσή τους στο νησί Σπιναλόγκα. Μου θυμίζει και τον καιάδα στον οποίο έριχναν οι σπαρτιάτες τα παιδιά τα «λειψά» για να διασφαλίσουν την ευγονική της φυλής τους.

Είναι ακόμη μια περίπτωση που ο άνθρωπος, ως ξεχωριστός, μοναδικός και ανεπανάληπτος, αντιμετωπίζεται ως αριθμός. Ως ακόμη ένα ύποπτο κρούσμα. Ως ένα ακόμη άτομο που νοσεί. Γίνεται πλέον απλώς ο φορέας. Του αφαιρούν τα όνειρα, τα θέλω, τα σχέδια, τα ταλέντα τις ιδιαιτερότητες, τους φόβους τις αδυναμίες, το βάρος, το ύψος, τα δακτυλικά αποτυπώματα, τα λάθη και τα σωστά, το τι υπήρξε και το τι θα μπορούσε να γίνει. Τον ακυρώνουν ως οντότητα συνολική και τον μετατρέπουν σε φορέα ενός ιού. Ενός ιού με κορώνα στο κεφάλι. Στην απομόνωση λοιπόν και στον καιάδα αν χρειαστεί. Για να σωθούν οι πολλοί ας θυσιάσουμε τους λίγους. Και ανάμεσα στους λίγους, λέμε τώρα, φορείς και ασθενείς που θα «θυσιάσουμε» θα είναι και πολλοί υγιείς που ατύχησαν να είναι εκεί και με την καραντίνα τους «καταδικάζουμε» να νοσήσουν. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το δίλημμα είναι μεγάλο. Ποιανού το δικαίωμα είναι πιο δικαίωμα; Όσων δεν είναι φορείς στην υγεία ή όσων νοσούν στην αποθεραπεία;

Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Πέρα από διλήμματα, υποκλινόμαστε όλοι ως ανθρωπότητα αυτές τις μέρες στο μεγαλείο των γιατρών και των νοσηλευτών. Οι οποίοι, ως οφείλουν καθηκόντως, ηρωικά, θέτουν, ναι, τον εαυτό τους σε θανάσιμο κίνδυνο για να φροντίσουν, για να νοσηλεύσουν, για να ανακουφίσουν και εάν μπορέσουν να σώσουν. 

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.