ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Λένε πως το ποδήλατο δεν το ξεχνάς ποτέ. Άμα και μάθεις να ποδηλατείς, όσα χρόνια και αν περάσουν, είναι λες και δεν πέρασε μια μέρα. Η αλήθεια είναι πως το ποδήλατο δεν το ξέχασα και ας είχε χρόνια να ποδηλατήσω. Στην πραγματικότητα, και εγώ και ο λοιπός πληθυσμός της μακαρίας νήσου Κύπρου, επιδοθήκαμε σε ποδηλατικούς μαραθώνιους τους τελευταίους δύο και βάλε μήνες. Ελπίζω, το «δεν το ξεχνάς ποτέ», να ισχύει και για άλλα πολλά αγαπημένα. Αγαπημένα που πρέπει να τα μάθουμε φτου και πάλι απ’ την αρχή. Με άλλους τρόπους. 

Είμαστε, αλήθεια, όντα πρωτίστως ευέλικτα, εμείς οι άνθρωποι. Το μάθημα και το ξεμάθημα λένε πως τα χωρίζει μια κλωστή. Αυτή την κλωστή πρέπει να την κόψουμε, με ασφάλεια, και να πάρουμε τα πράγματα ξανά από την αρχή. Για να επιστρέψουμε σε μια «νέα κανονικότητα». Τονίζω το νέα γιατί κανονικότητα δεν την λες.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Ένα μούδιασμα, μια ταχυπαλμία, μια αγωνία αν θα τα καταφέρω, με έπιασε την πρώτη φορά που θα έβγαινα από το σπίτι χωρίς να στείλω μήνυμα ή να σιγουρευτώ πως θα είχα μαζί μου τα απαραίτητα έγγραφα. Τα κατάφερα; Τα κατάφερα. Το απόλαυσα; Δεν είμαι σίγουρη,. Πρέπει να ξαναμάθω να χαλαρώνω χωρίς να το παρακάνω. Πρέπει να ανακαλύψω το νέο savoir vivre. 

Να μιλώ με τους ανθρώπους από απόσταση δύο μέτρων και ας είναι άνθρωποι αγαπημένοι που μου έλειψαν πολύ. Πρέπει να μάθω να τους αγκαλιάζω με τα μάτια. Να κάνω χειραψία χωρίς να αγγίζω τις νέες μου γνωριμίες. Το χαίρω πολύ, πως το λες άραγε με το σώμα; Το σε αγαπώ μέχρι τον ουρανό στους μαθητές σου που σου έλειψαν; Το είμαι λυπημένος; Το γεια σου; Το μπράβο; Το κόλλα το; Το «στην υγειά σου» στους χώρους εστίασης που έχουν ανοίξει και έχουν ήδη γεμίσει;

Δεν γκρινιάζω! Όχι δεν γκρινιάζω! Γιατί όλα τα θαύματα που χάσαμε όλο αυτό τον καιρό του εγκλεισμού πρέπει να τα ανακαλύψουμε ξανά. Με νέους τρόπους. Με χιούμορ, με δημιουργικότητα και φαντασία. Θα πρέπει να ανακαλύψουμε νέους κώδικες και να μάθουμε να συνυπάρχουμε και να δείχνουμε τα συναισθήματά μας ξανά. Αντί να το δούμε σαν πρόβλημα- που είναι αλλά δεν έχουμε επιλογή- ας το δούμε σαν ευκαιρία! Εξάλλου τον νικήσαμε τον αόρατο εχθρό. Παίξαμε κρυφτό. Μπορεί να μην τον βρήκαμε για να του βγάλουμε οριστικά την κορώνα- πλησιάσαμε όμως πολύ και ας μην χαίρεται γιατί δεν μας ξέρει καλά: δεν τα παρατούμε εύκολα όταν πεισμώσουμε και σίγουρα μας πείσμωσε- αλλά σίγουρα κρυφτήκαμε τόσο καλά που δεν μας βρήκε ούτε αυτός!

Τώρα που θα βγούμε ξανά στις αλάνες, στις λεωφόρους, στα παραλιακά μέτωπα, στα μπαράκια και στα σπίτια τα φιλικά, στα πάρκα και στους παιδότοπους, εννοείται πως δεν θα ξέρουμε το πώς. Θα είμαστε σφιγμένοι, μουδιασμένοι, αλλά θα τα καταφέρουμε. Θα μάθουμε ξανά από την αρχή να κάνουμε πιρουέτες στη σκηνή της ζωής μας. Γιατί είναι η δική μας ζωή και εμείς σκηνοθετούμε και τα βήματα και τη μουσική. 

Θα ανακαλύψουμε ξανά κανόνες κοινωνικής συναναστροφής… εξ’ αποστάσεως. Με την εκπαίδευση τα καταφέραμε. Δεν θα μιλήσω για αδύναμους κρίκους γιατί ο αδύναμος κρίκος, κατάφερε να υπερβάλει εαυτόν και να ξαναεκκινήσει να κολυμπά σε νέα νερά. Βλέπετε το προζύμι ήταν εκεί. Η αυθεντική αγάπη και το νοιάξιμο. Η υπευθυνότητα και ο επαγγελματισμός. Θα τα καταφέρουμε; Θα προσπαθήσουμε. Με πείσμα. Κόντρα σε κάθε δυσκολία. Γιατί το θέλουμε. Γιατί το άνοιγμα των σχολείων ήταν το επίσημο άνοιγμα για να βγούμε στις παλιές μας τις ζωές. Δεν ήταν οι επιχειρήσεις που έπρεπε να πάρουν μπρος το στοίχημα. Δεν είναι η οικονομία- που όντως μας ανησυχεί και μας απασχολεί όλους- είναι το πώς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε από εκεί που το αφήσαμε. Μετά θα έρθουν και όλα τα υπόλοιπα.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Είχαμε κρυφτεί πολύ καιρό στα κρησφύγετα μας και ο εγκλεισμός αφήνει βαθιές πληγές. Ο ανταρτοπόλεμος, βγαίνω-κτυπώ-κρύβομαι, αφήνει σημάδια στην ψυχή. Οι δύο μέρες μόνο της επιστροφής έδειξαν πως το είχαμε όλοι ανάγκη. Παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί. Να ξαναγελάσουμε όλοι μαζί. Να βάλουμε το μυαλό μας ξανά σε λειτουργία. Να μιλήσουμε για όλα νιώθουμε σε ομάδες που μας καταλαβαίνουν και μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια. Δεν είναι το σχολείο όπως το ήξερα και το αγαπούσα, αλλά είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ και αυτό για αρχή μου φτάνει. Μεγάλωσαν σε δυο μήνες πολύ. Ωρίμασαν. Άλλαξαν. Και μας έδειξαν πως καταλαβαίνουν και μπορούν! Τώρα θα τους παρηγορήσουμε και θα νικήσουμε τους φόβους τους. Γιατί μπορούμε να νικήσουμε τους δράκους και τα τέρατα αν τα μικρύνουμε και αν τα πολεμήσουμε όλοι μαζί.

Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων,

Υ.Γ. 1: Το σύνδρομο του εγκλεισμού, το locked in, το κλειδωμένοι στα σπίτια μας, μόνοι με τις σκέψεις μας, τους φόβους μας, τις ανησυχίες μας, τα υπαρξιακά μας, τους δράκους μας, έχει τελειώσει οριστικά. Ξαναεκκινούμε με αργές μουδιασμένες κινήσεις να βαδίζουμε το μονοπάτι από εκεί που το αφήσαμε. Ελπίζω μόνο εμείς να μην είμαστε πια οι ίδιοι. Να είμαστε καλύτεροι. 

Υ.Γ. 2: Μπορούν και τα παιδιά των ειδικών μονάδων. Μπορούν και τα παιδιά με συνοδούς. Μπορούμε όλοι να επανεκκινήσουμε. Χρειάζονται ειδικές ρυθμίσεις; Χρειάζονται. Χρειάζεται τακτ και σεβασμός; Εννοείται. Έλειπε; Σαφέστατα.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.