Προς  διαχρονικά προβληματισμένους, εκατοστής τεσσαρακοστής ένατης επιστολής, το ανάγνωσμα… 

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Πέρασε και το 2021 (επιτέλους) και μπήκε το 2022 (με την ουρά στα σκέλια). Αρκετά περάσαμε και τη χρονιά που έφυγε. Ως ανθρωπότητα, ως τοπική κοινότητα. Εκεί που νομίζαμε πως πιάσαμε πάτο αλήθεια ανακαλύψαμε πως έχει και πιο κάτω. Αλλά είμαστε φύσει αισιόδοξοι εμείς οι άνθρωποι γιατί όντως δεν μπορούμε να υπάρχουμε με άλλους τρόπους. Επιμένουμε να βλέπουμε τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων.Και αυτό θα περάσει ναι! Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ακόμη ένα ναι! Το μόνο όχι που θα αρθρώσουμε είναι ένα όχι στο θα τα βάλουμε κάτω. Θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε όσα μας έχουν απομείνει. Μικρά απλά καθημερινά. 

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο δεν μας πτοεί. Και τον βλέπουμε και τον συζητούμε. Ήρθε για να μείνει αλλά εμείς θα τον κοιτάζουμε κατάματα μέχρι να χαμηλώσει ντροπιασμένος το δικό του:

 Θα εμβολιαστούμε ξανά και ξανά. Όσες φορές χρειαστεί. Με όσες αναμνηστικές δόσεις. Θα κρατήσουμε τα αντισηπτικά και τις μάσκες,  μονές, διπλές και τριπλές αν χρειαστεί! Θα ακούμε μουσική και θα λικνιζόμαστε καθήμενοι! Θα μάθουμε να βαφτίζουμε και να παντρευόμαστε με λιγότερο κόσμο. Θα κοιταζόμαστε στα μάτια και θα αγκαλιαζόμαστε από μακριά.

Κουραστήκαμε; Αφάνταστα. Δεν θα το βάλουμε όμως κάτω. Με τίποτα! Κανένας ιός, καμιά πανδημία, κανένα σκάνδαλο, κανένα κουτί καμίας Πανδώρας, καμία προεκλογική εκστρατεία, καμία κομματική διαμάχη, καμιά επέλαση πυρκαγιών καταστροφικών και φονικών που αποκαλύπτει τη γύμνια μας, κανένας σεισμός όσων πολλών ρίχτερ και αν είναι, κανένας από τους εκατοντάδες θανάτους στην άσφαλτο που κάνει τις καρδιές μας να ραγίζουν ξανά και ξανά, κανένα παιδί που χάνει πρόωρα και βίαια τη ζωή του ενώ θα έπρεπε να ξετυλίγεται μπροστά του γεμάτη όμορφες υπέροχες στιγμές, κανένας Ταλιμπάν, καμία εργαλοποίηση μεταναστών, καμία κλιματική αλλαγή, καμιά γυναικοκτονία… Ατέλειωτο το ντόμινο της καταστροφικής μας ύπαρξης. Και ο ελέφαντας απλώς μας το δείχνει. Μπας και το καταλάβουμε επιτέλους και αναλάβουμε τις ευθύνες μας και σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ανώριμα και εγωκεντρικά τρίχρονα.

Δεν το βάζουμε  όμως κάτω. Τέλος. Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο. Θα τον κάνουμε καλύτερο.

Θα κρατηθούμε από τα μικρά. Θα παίρνουμε ανάσες και θα ριχνόμαστε στη μάχη. Ο καθένας από εμάς. Γιατί είμαστε ευλογημένοι αφού για να υπάρχουμε με όποιο τρόπο και αν υπάρχουμε, για να γκρινιάζουμε, να απογοητευόμαστε, να θυμώνουμε να θλιβόμαστε, σημαίνει πως ζούμε και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γιατί η ζωή σε μας φέρθηκε με  ευγένεια.  Όσο και να μας θλίβουν, όσο και να μας ρίχνουν ξανά και ξανά στα πατώματα, όσο και να μας θυμώνουν γιατί επαναλαμβάνονται ενώ εμείς παρακολουθούμε απαθείς παρέα με τον ελέφαντα που όσοι τον βλέπουμε καταλαβαίνουμε πως τελικά όχι μόνο είναι στο δωμάτιο αλλά έχει κάνει κατάληψη, θα επιμένουμε να σηκωνόμαστε και να δηλώνουμε πως αν δεν έχουμε καλύτερη χρονιά, θα τη δημιουργήσουμε. 

Από το κουτί των αναμνήσεων της χρονιάς που μας πέρασε ας κρατήσουμε όχι μόνο τα άσχημα που είναι πληγές των οποίων τις ουλές πρέπει συχνά πυκνά να ψηλαφούμε για να μην ξεχνούμε, αλλά και όλες εκείνες τις μικρές φωτεινές  στιγμές που μας έκαναν να κρατηθούμε:

Το χέρι του παππού την ώρα που τον βοηθούσες να μπει στο αμάξι. Το χαμόγελο της γιαγιάς όταν της έλεγες μια καλή κουβέντα για το φαγητό που ετοίμασε με αγάπη. Τους ανθρώπους που έφυγαν μέσα στην πανδημία και δεν μπόρεσες να τους πεις πόσο τους αγαπάς. Εκείνη την ξεκαρδιστική στιγμή. Το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα το καλοκαίρι. Την κατασκήνωση με τη λατζιά που ακόμη μια φορά μίλησε. Τους φίλους με τους οποίους μοιράστηκες θλίψη και χαρά.

Το παιδικό παιχνίδι στο διάλειμμα μέχρι τελικής πτώσης. Εκείνη τη θεατρική παράσταση που είδες και σε ταξίδεψε. Τη συναυλία με τον Νιόνιο να ζωντανεύει αγαπημένες στιγμές. Το καλημέρα κυρία και το καλό μεσημέρι παιδιά μου των σχολείων που παρέμειναν ανοικτά. Την επιτυχία στο πανεπιστήμιο. Την επέμβαση που τελικά έγινε. Το αίμα που κατάφερες να δώσεις ως αιμοδότης. Τον Μίκη Θεοδωράκη που μπορεί να αποχαιρετήσαμε αλλά τον κουβαλούμε στις καρδιές σε κάθε νότα που ακούμε. Το Βάσο που προτού φύγει μας σημάδεψε ανεξίτηλα.

Στιγμές αγαπημένες τόσο, όσο το πρόσκαιρο που αγκαλιάζεται σε εκείνο το βαλς του θανάτου με το αιώνιο  Στιγμές ανυπόφορες, όσο το δάκρυ μπροστά στο αναπόδραστο.  Στιγμές ξεχωριστές, όσο το αεράκι ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα λίγο πριν την τελική πτώση.

Στιγμές πολύτιμες,  όσο εκείνη η παιδική συλλογή με τους πολύχρωμους βόλους.  Στιγμές που μας άφησαν κουνώντας το μαντήλι από το παράθυρο του παλιού αγροτικού λεωφορείου. Εμείς ας μην τις αφήσουμε. Να τις σφιχτοδέσουμε στο ίδιο εκείνο μαντήλι που βρέξαμε με τα δάκρυα του αποχαιρετισμού. Και μετά... Μετά να τις θάψουμε βαθιά στο φως του αύριο ... 

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: «Ό,τι μπόρεσα ν’ αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη Στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια».

«Ο Μικρός Ναυτίλος» Ο. Ελύτης

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.