ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Αυτή η βδομάδα μπορεί να θεωρηθεί η αρχή της ‘κανονικότητας’. Το ετεροχρονισμένο Euro2020 ξεκίνησε και οι αγώνες θα γίνουν παρουσία φιλάθλων ενώ και η συνάντηση των G7 γίνεται δια ζώσης στη Μεγάλη Βρετανία.

Οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις χωρών έχουν πάντα πολυεπίπεδη σημασία, πέρα από την προφανή της αθλητικής διασκέδασης. Ενισχύουν πρωτίστως την έννοια του έθνους, προσφέροντας απλόχερα την αίσθηση της περηφάνειας και της χαράς σε περίπτωση νίκης, είτε της οργής και της αδικίας σε περιπτώσεις ήττας.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης που διαμορφώνεται από πολυεθνικές εταιρείες, μαζικές μεταναστεύσεις και πολλαπλές υπηκοότητες, το ευρωπαϊκό ή το παγκόσμιο κύπελο θα πρέπει ίσως να θεωρηθεί ως αναχρονισμός. Πόσο μάλιστα όταν οι ομάδες στα επιμέρους πρωταθλήματα των χωρών ανήκουν σε πολλές περιπτώσεις σε ξένους υπηκόους και
εταιρείες και βασίζονται σε παίκτες και προπονητές από άλλες χώρες. Αυτές οι διακρατικές διοργανώσεις φαίνεται πως χρησιμεύουν στην ενίσχυση σε μια συνεχιζόμενη παγκόσμια φαντασίωση της εθνικής διακριτότητας.

Το ποδόσφαιρο παραμένει σταθερά ένα λαϊκό άθλημα και θέαμα. Μπορεί κάποιος να το περιγράψει και ως το μοναδικό πραγματικά παγκόσμιο παιχνίδι. Το Εuro είναι αναμφίβολα μια λαμπερή βιτρίνα του αθλήματος και, ως αποτέλεσμα, και υπό άλλες συνθήκες η κυρίαρχη συζήτηση των ημερών τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και τοπικό πλαίσιο θα ήταν το ποδόσφαιρο. Είναι προφανές ότι η γοητεία του ξεπερνά το ίδιο το παιχνίδι - το ποδόσφαιρο έχει να κάνει εξίσου με τον πολιτισμό και την πολιτική όσο και με την προσπάθεια να κλωτσήσει κάποιος μια μπάλα σε ένα δίκτυ.

Οι G7 από την άλλη αντιπροσωπεύουν τους έχοντες, τα κράτη που θεωρούνται οικονομικά ισχυρά, αποκλείοντας όμως από την εκπροσώπηση τόσο την Κίνα όσο και τη Ρωσία. Ως ομάδα δυσκολεύεται στο ομαδικό παιχνίδι. Κυρίαρχο στοιχείο η ατομικότητα, δεν κάνουν πάσες παρά μόνο αν συμφέρει σε αυτούς. Αυτό που έχει η ομάδα, το κλαμπ των G7 είναι εξουσία και τα χρήματα και πόρους και τη δυνατότητα συναίνεσης. Η συγκυρία του COVID μοιάζει να έχει φέρει
πιο κοντά αυτή τη συναίνεση. Αν και χωρίς δεσμευτική δύναμη οι όποιες συμφωνίες και αποφάσεις, δείχνουν τάσεις και συσχετισμούς δυνάμεων. Ίσως να παίξουν τελικά μπάλα και εδώ!

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.