…Θέλουμε ΓΕΣΥ αλλά το θέλουμε «δωρεάν». Αυτό κάπου μας ξέφυγε. Δεν έγινε η απαραίτητη ενημέρωση προς τους πολίτες ότι για να έχουμε ένα καλό, γερό και ισχυρό ΓΕΣΥ, πρέπει να πληρώνουμε, πολύ περισσότερα από αυτά που αποφασίστηκαν… αλλά τα οφέλη, θα είναι πολλαπλάσια.

Ακόμη όμως και τώρα, την υστάτη, θα πρέπει Πολιτεία και Ιατροί (και γιατί όχι και Ασφαλιστικές) να προσπαθήσουν να βρουν την λύση.

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Twitter: @tsangarisp
Παρακολουθώ τις συζητήσεις περί ΓΕΣΥ. Παρακολουθούσα και λόγω επαγγέλματος τα του ΓΕΣΥ εδώ και δυο δεκαετίες. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Τότε, ερχόμενος στην Κύπρο από τις σπουδές μου από Γερμανία και Βρετανία μου φαινόταν αδιανόητο -λόγω της εμπειρίας στην Γερμανία- να μην υπήρχε Γενικό Σχέδιο Υγείας. 

Ήταν και είναι αδιανόητο να μην έχει ο κάθε πολίτης μια Ασφάλεια, η οποία θα καλύπτει τα θέματα υγείας τα οποία ενδεχομένως να του προκύψουν. 

Πρώτη ενέργεια, ως φοιτητής στην Γερμανία, ήταν η ασφάλιση. Ασφάλεια Υγείας. Να το θέσω αλλιώς: Για να πάρεις την κανονική εγγραφή στο Πανεπιστήμιο έπρεπε πρώτα να είχες κάνει και ασφάλεια υγείας. Αρχές της δεκαετίας του ’90 οι Γερμανοί με το που έκανες την ασφάλεια υγείας (τότε η φοιτητική ταρίφα ήταν γύρω στα 70 μάρκα τον μήνα περίπου, δηλαδή γύρω στις 25 λίρες Κύπρου, δηλαδή γύρω στα 40 ευρώ τον μήνα... τότε) σου έδιναν την πλαστική κάρτα ασφάλισης και μπορούσες να επισκεφτείς όποιο γιατρό ήθελες. Πήγαινες, έκανες τις εξετάσεις σου, έδινες την κάρτα, περνούσαν τα στοιχεία σου και δεν πλήρωνες σεντ στον γιατρό!!! Τα διευθετούσε η ασφάλεια. 

>>> Άρθρα, Απόψεις Brief <<<

Δεν θα εξετάσω αν οι Γερμανοί χρησιμοποιούν ένα μεικτό σύστημα ΓΕΣΥ συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών ασφαλειών. Σημασία έχει ότι εκεί λειτουργεί. Ακριβό μεν σύστημα (7% οι συνεισφορές των υπαλλήλων και άλλο 7% των εργοδοτών για κάθε υπάλληλο και συνεισφορά του κράτους της τάξεως του 11% του ΑΕΠ – στην Κύπρο μόνο 6% του ΑΕΠ) αλλά λειτουργεί. Και θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα Εθνικά Σχέδια Υγείας παγκοσμίως. 

Όπως και να έχει, σήμερα βρισκόμαστε στο 2019. Και βρισκόμαστε στην Κύπρο. Η οποία ακόμη προσπαθεί να εφαρμόσει ένα Γενικό Σύστημα Υγείας. Οι λόγοι που μέχρι σήμερα δεν εφαρμόστηκε -και ακόμη και σήμερα, μερικές μέρες πριν την έναρξη των καταβολών των εισφορών, ιδιώτες γιατροί, νοσηλευτήρια, ασφάλειες κτλ θέτουν προσκόμματα- μπορούν να συνοψιστούν σε τρία σημεία: 

Πρώτον. Θέλουμε ΓΕΣΥ αλλά το θέλουμε «δωρεάν». Αυτό κάπου μας ξέφυγε. Δεν έγινε η απαραίτητη ενημέρωση προς τους πολίτες ότι για να έχουμε ένα καλό, γερό και ισχυρό ΓΕΣΥ, πρέπει να πληρώνουμε. Και να πληρώνουμε αρκετά. Πολύ περισσότερα από αυτά που αποφασίστηκαν. Αλλά τα οφέλη, θα είναι πολλαπλάσια. 

Δεύτερον. Ασυδοσία. Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στον τομέα της Υγείας, μάθαμε στην Κύπρο στην ασυδοσία. Είτε αυτή ονομάζεται φορολογική ασυδοσία, είτε κρατικές δαπάνες είτε προσλήψεις είτε, είτε. Για παράδειγμα πως είναι δυνατόν η ταρίφα στον γιατρό να εξαρτάται από το εάν θες απόδειξη ή όχι; Ή να ανεβοκατεβαίνει αναλόγως του αν έχεις ασφάλεια ή όχι; Είναι προφανές, ότι όταν μάθεις να λειτουργείς σε ένα αυθαίρετο και άναρχο σύστημα όπου μπορείς να απολαμβάνεις την ασυδοσία προς όφελός σου, δεν θες να αλλάξει αυτό. Και πολεμάς με όλους τους τρόπου το υφιστάμενο σύστημα να παραμείνει ως έχει και να μην αλλάξει. 

Τρίτον. Ο προαποκλεισμός.

Στην Κύπρο είναι σύνηθες όταν αρχίζει διάλογος για το οτιδήποτε να δημιουργούνται πριν καν την έναρξη της συζήτησης τάσεις προαποκλεισμού. 

Για παράδειγμα δεν συζητούμε και δεν θέλουμε να ακούσουμε κουβέντα για πολυασφαλιστικό στο ΓΕΣΥ. Την ώρα που ένα πολυασφαλιστικό μοντέλο ενδεχομένως να ήταν πολύ πιο καλό από το μονοασφαλιστικό. (Έγιναν βεβαίως οι σχετικές εισηγήσεις από Παγκόσμια Τράπεζα και Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας). Ωστόσο προαποκλείστηκε ωσάν να πρόκειται για «κατάρα». 

Αλλά γίνεται και ο αντίστροφος προαποκλεισμός. Από πλευράς Ασφαλιστικών. Οι οποίες δεν ασφαλίζουν όλους τους πολίτες και επιπλέον ασθενείς με τις χρόνιες παθήσεις είτε δεν τους ασφαλίζουν καθόλου είτε τους καθορίζουν τόσο θεόρατα τέλη που είναι ασύμφορη η ασφάλιση για τον ίδιο τον ασθενή. 

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, από την στιγμή που οι Ασφαλιστικές εταιρείες αρχίζουν με προαποκλεισμούς είναι δεδομένο ότι αν υπάρξει άλλο σχέδιο, χωρίς προαποκλεισμούς, όπως το ΓΕΣΥ, οι πολίτες θα επιλέξουν το δεύτερο. Όποιο κι’ αν είναι αυτό. 

>>> Ειδήσεις, αναλύσεις από Bloomberg <<<

Όπως και να έχει, αφού το πολυασφαλιστικό προαποκλείστηκε και αφού οι Ασφαλιστικές και οι Ιατροί δεν πήραν καμία πρωτοβουλία τόσο καιρό να πείσουν ότι αυτό το «πράγμα» δεν θα δουλέψει (ίσως διότι ήταν σίγουροι ότι ΔΕΝ θα εφαρμοστεί;) βρεθήκαμε εδώ που είμαστε σήμερα. 

Με τον κίνδυνο να πληρώνουμε αλλά να μην έχουμε ένα ικανοποιητικό σύστημα υγείας. Με τον κίνδυνο να υπάρξει ένα δεύτερο παράλληλο «ΓΕΣΥ» (μέσω της πλατφόρμας των ιδιωτών γιατρών και των ασφαλιστικών). 

Ακόμη όμως και τώρα, την υστάτη, θα πρέπει Πολιτεία και Ιατροί (και γιατί όχι και Ασφαλιστικές) να προσπαθήσουν να βρουν την λύση. Χωρίς αναβολές και χωρίς προαποκλεισμούς. Ξανά, ένας διάλογος εφ’ όλης της ύλης.

Αν όντως Γιατροί και Ασφαλιστικές εννοούν ότι θέλουν ένα πραγματικό σύστημα ΓΕΣΥ ας αρχίσουν με τα βασικά και να ζητήσουν ΜΗΔΕΝ αποκλεισμούς και ας αυξηθεί και σταδιακά η εισφορά στα επίπεδα που πρέπει. Διότι στο κάτω κάτω, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. 

Η Υγεία δεν είναι προνόμιο. Είναι υποχρέωση και οφειλή ενός Κράτους Προνοίας προς όλους τους πολίτες του. Οφείλει το κράτος να μην παγιδευτεί σε «ετσιθελισμούς» για το καλό του συνόλου των πολιτών. Οφείλει να δώσει τους πολίτες ένα ΓΕΣΥ ισχυρό, ικανό και πραγματικό.