• Σκέφτομαι ότι, γενικά και ειδικά, τίποτε δεν είναι δεδομένο
• Μια οικονομία χτισμένη στην άμμο, δεν μπορεί να είναι σταθερή και σίγουρη

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Η νέα κανονικότητά μας. Πιο νέα δεν γίνεται! Με τη μάσκα των 300 ευρώ! Με τα νέα ωράρια κυκλοφορίας μας! Μίνι lockdown, ημίμετρα, σε μια νέα εποχή, προβλεπόμενη μεν αλλά δύσκολα διαχειριζόμενη.

Η γιαγιά σχολνάει το εγγόνι με τη μάσκα. Το εγγόνι δεν φορά μάσκα. Η γιαγιά ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Η μητέρα έχει διαβήτη και ο παππούς έκανε εγχείρηση καρδιάς.

Οι δουλειές άρχισαν να γίνονται διαδικτυακά. Για όσους μπορούν και για όσους θέλουν. Τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα, ο διαχωρισμός των θαλάμων και των ασθενών σε Covid και μη Covid.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι σκυθρωπά, μια απροσδιόριστη δυστυχία, που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι είναι, πώς ήλθε, πώς θα τη διαχειριστούν. Τα παιδιά τους, φοιτητές, έμειναν στην Κύπρο και έχουν διαδικτυακή σύνδεση με το πανεπιστήμιο τους στο Λονδίνο. Η οικιακή βοηθός έμεινε κλεισμένη στα βοηθητικά, η κυρία σκεφτόταν να τη στείλει στο εξοχικό μόνη της, γιατί η φίλη της φίλης της διαγνώστηκε θετική στον κορωνοϊό.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Η απελπισία
Οι μικροεπιχειρηματίες βρίσκονται σε μια κατάσταση υστερίας. Ο τζίρος είναι μηδενικός, δεν μπορούν να πληρώσουν το προσωπικό τους, αλλά ούτε και να το απολύσουν, προς το παρόν. Αυτή τη φορά το κράτος δεν θα εκδώσει επιταγές ούτε θα κάνει έμβασμα στον λογαριασμό τους. Ακόμη και να έκαμε δεν θα είχαν να δώσουν τα υπόλοιπα. Τους πιέζουν οι δόσεις, το ενοίκιο, το ρεύμα, οι προμηθευτές. Απελπισία στα πρόσωπά τους. Δεν ξέρουν την επόμενη ημέρα. 

Οι μισθωτοί στην ίδια κατάσταση, εκτός κι αν είναι ημικρατικοί, δημόσιοι και τραπεζικοί υπάλληλοι. Ακόμη και γι’ αυτούς, τουλάχιστον τους τελευταίους, τίποτε δεν είναι δεδομένο.

Σκέφτομαι ότι, γενικά και ειδικά, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ούτε ο αέρας που αναπνέουμε, ούτε η υγεία μας, ούτε η εδαφική μας κυριαρχία. Το μόνο δεδομένο είναι πως σήμερα ξυπνήσαμε και είμαστε καλά!

Ποια οικονομία
Η οικονομία; Ποια οικονομία; Πάντοτε έλεγα πως μια οικονομία χτισμένη στην άμμο, στον τουρισμό και στις «χρυσές βίζες», δεν μπορεί να είναι σταθερή, σίγουρη, να έχει προοπτικές. Φτερό στον άνεμο. Μια αναποδιά, μια κακή συγκυρία, να σου βγει το όνομα και όλα χάνονται…

Οι οικονομολόγοι σιωπούν. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που έχασαν τον έλεγχο, ανάμεσα στα παγκόσμια κρούσματα, τα ντόπια, τις εξελίξεις. Σιωπούν, γιατί όπως και το 2013, κανένα ακαδημαϊκό σύγγραμμα που διδάχθηκαν στα πανεπιστήμια έκανε αναφορά για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας τους κορωνοϊού.

Η Βουλή είναι ανύπαρκτη, όπως ανύπαρκτα ήταν και θα είναι τα κόμματα. Ποια κόμματα; Οι πελάτες τους, οι ψηφοφόροι των αυριανών βουλευτικών, βρίσκονται σε μια κατάσταση πλήρους απαξίωσης για κάθε θεσμό. Πρέπει να τους επαναφέρουν στο… μαντρί τους. Αφήνουν τις στάχτες να εξανεμιστούν στον άνεμο σιγά σιγά, για να επιστρέψει η δική τους κανονικότητα. 

Μια και μιλούμε για κανονικότητα, άρχισα να σκέφτομαι φωνακτά τι σημαίνει κανονικότητα; Τι σήμαινε για τον Κύπριο μέχρι πριν ένα χρόνο η λέξη «κανονικότητα»; Να γεννηθεί, να μεγαλώσει, να σπουδάσει, να βρει μια… αξιοπρεπή δουλειά, να χτίσει σπίτι 300 και βάλε τετραγωνικών, να αγοράσει αυτοκίνητο πολυτελείας, να παντρευτεί, να στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία. Μια φορά τον χρόνο διακοπές στο εξωτερικό, 2 – 3 ταξίδια «αστραπή» εδώ κοντά στην Αθήνα ή στο Μιλάνο για ψώνια, κι αν δεν αγόρασε μέχρι τότε εξοχικό, κάμνει σοβαρές σκέψεις να αποκτήσει εκείνο που έβαλε στο μάτι από το περσινό καλοκαίρι. Και ακόμη δεν πουλήθηκε αλλά δεν έπεσε η τιμή του. Γυμναστήριο, αισθητικό, περιποίηση νυχιών, τελευταία σκέφτεται και την πλαστική, κι αν έχει ώρα θα γραφτεί για τένις. 

Η νέα κανονικότητα; Μια νέα ζωή για τον καθένα. Την παίρνεις όπως θέλεις, την αρπάζεις απ’ τα μούτρα, το παλεύεις και αποφασίζεις πως, είτε θα νικήσεις είτε θα πέσεις, χαμένος μες τις καταθλιπτικές σου σκέψεις, για ένα αύριο που προγραμμάτισες και δεν σου έρχεται όπως θα ήθελες.

Μόνο οι στιγμές
Πάντα έλεγα πως η ζωή είναι στιγμές. Κάθε στιγμή έχει τη σημασία και την αξία που της δίνεις. Κάθε στιγμή είναι τόσο μεγάλη όσο εσύ θέλεις να την κάνεις. Και σήμερα, εν μέσω ενός δεύτερου κύματος κορωνοϊού, σκέφτομαι πως οι στιγμές είναι ακόμη πιο πολύτιμες, πιο σημαντικές, πιο μεγάλες. Φτάνει να αντιληφθείς πως το αύριο που έχτιζες τόσα χρόνια, ίσως και να μην υπάρξει ξανά.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Συλλογίζομαι πως οι Υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας χάθηκαν από προσώπου γης, γνωρίζοντας πως σε αυτή τη νέα φάση δεν θα μπορούν να κάνουν και να δώσουν ό,τι την περασμένη φορά. Σκέφτομαι τον Κωνσταντίνο Πετρίδη να μετρά τις απώλειες των ταμείων του κράτους και να μην ξέρει τι να κάνει!

Βλέπω τον Υπουργό Υγείας να βγαίνει στα κανάλια, να απαγγέλλει τα μέτρα κατά της πανδημίας και συλλογίζομαι πως ένα τέτοιο Υπουργείο ήταν για αυτόν μια μεγάλη πρόκληση που όμως μετατρέπεται σε καθημερινό εφιάλτη. Αυξημένα κρούσματα, υποστελεχωμένα νοσοκομεία, λάθη και παραλείψεις όλων αυτών που συνθέτουν ένα σύστημα υγείας, το οποίο είναι αυτή τη στιγμή η προτεραιότητα του κράτους.

Η ζωή είναι στιγμές. Φορώ τη μάσκα, παίρνω τον σκύλο, που από την ημέρα που την απόκτησα προσπαθώ να τη βάλω σε μια κανονική ζωή αλλά δεν τα καταφέρνω, και περπατώ αδιάφορα στις γειτονιές μου, που ακόμη κι αυτές δεν είναι όμορφες όπως πριν. Όμως, θα τις ανεχτώ είτε το θέλω είτε όχι μπαίνοντας στη νέα περίοδο της δικής μου νέας κανονικότητας. Με την ευχή και την πίστη ότι η ζωή είναι κύκλος, όπως τον τροχό του ποδηλάτου, που γυρίζει! Και μετά από κάθε μεγάλη καταιγίδα έρχεται η ηρεμία.