...Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό όμως από την πολιτική ηγεσία είναι άλλο: ότι σιγά, σιγά φτάνουμε σε ένα πολύ κομβικό σημείο, όπου η Λευκωσία θα πρέπει να επιλέξει, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη, μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας.

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ 
Twitter: @tsangarisp
Δεν ξέρω αν είδατε ή αν διαβάσετε το σχέδιο νόμου για αναδιαμόρφωση της στρατηγικής των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν δεν το ακούσατε με αυτή τη μορφή, σίγουρα το ακούσατε ως «άρση του εμπάργκου των ΗΠΑ για πώληση όπλων στην Κύπρο». (Και λογικό. Διότι έτσι «διαφημίστηκε» ή έτσι «πλασαρίστηκε» από τα πλείστα ΜΜΕ. «Όπλα», «Εμπάργκο», «ΗΠΑ», «Κύπρος», «Τουρκία», «Πόλεμος» κτλ είναι λέξεις κλειδιά, ξέρετε, για τα κλικς).

Όπως και να έχει, αυτό το περιβόητο θέμα, σωστά έγινε περιβόητο και κακώς δεν προβλήθηκε ακόμη περισσότερο. Όχι όμως για την άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων προς Κύπρο. Αλλά για τα άλλα που περιέχει το Σχέδιο Νόμου, τα οποία είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτή την μπούρδα με το εμπάργκο όπλων (ωσάν και τώρα η Κύπρος θα παραγγείλει ελικόπτερα Apache ή μαχητικά F35). 

Το σχέδιο νόμου (Eastern Mediterranean Security and Energy Act of 2019) πέραν της άρσης του εμπάργκο προνοεί: 

• πρόταση για ίδρυση ενός Ενεργειακού Κέντρου ΗΠΑ – Ανατολικής Μεσογείου προς διευκόλυνση της ενεργειακής συνεργασίας Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ,
   
• πρόταση για στρατιωτική βοήθεια (FMF) ύψους 3.000.000 δολαρίων προς την Ελλάδα,
   
• πρόταση για χορήγηση βοήθειας υπό τη μορφή στρατιωτικής εκπαίδευσης ύψους 2.000.000 δολαρίων προς Ελλάδα και Κύπρο,
   
• παρεμπόδιση της παράδοσης των αεροσκαφών F-35 στην Τουρκία εφόσον αυτή προχωρήσει στην αγορά του ρωσικού συστήματος S-400,
   
• το αίτημα προς την κυβέρνηση Τραμπ να καταθέσει στο Κογκρέσο μία στρατηγική για την ενίσχυση της συνεργασίας στους τομείς της ασφάλειας και της ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και έκθεση για τις κακόβουλες δραστηριότητες της Ρωσίας και άλλων κρατών στην περιοχή.

Μια απλή ανάγνωση των πιο πάνω τεσσάρων σημείων φανερώνει γιατί αυτή η Πρόταση Νόμου είναι άκρως σημαντική, ενώ θα πρέπει να σημειωθούν άλλοι δυο πολύ σημαντικοί παράγοντες στο όλο ζήτημα: 

Πρώτον. Το Σχέδιο Νόμου το εισήγαγαν στην αμερικανική Γερουσία οι Μπομπ Μενέντεζ και Μάρκο Ρούμπιο. Πρόκειται δηλαδή για προϊόν διακομματικής συναίνεσης, μεταξύ Δημοκρατών και Ρεπουμπλικάνων αφού ο κ. Μενέντεζ (Νιου Τζέρζι) προέρχεται από το Δημοκρατικό Κόμμα (και γνωστός φίλος της Κύπρου και Ελλάδος) και ο κ. Ρούμπιο (Φλόριντα) από τους Ρεπουμπλικανούς. Συνεπώς, πρόκειται για ένα Σχέδιο Νόμου, για το οποίο συναινούν και τα δυο κόμματα. Αντιπολίτευσης και συμπολίτευσης.  

Δεύτερον. Την ικανοποίησή τους για το νομοσχέδιο εξέφρασαν το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Συνεργασίας (HALC) και η Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή (AJC), τα οποία θεωρούνται ως δυο από τα πλέον ισχυρά λόμπι στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα το AJC. 

Γίνεται κατανοητό ότι όλο αυτό το πλέγμα που δημιουργείται μόνο ένα βασικό στόχο έχει: 

Να αλλάξει τα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο και να ενταχθούν για τα καλά Κύπρος και Ελλάδα (κυρίως η Κύπρος) στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Με ανταλλάγματα, όπως φανερώνει το σχετικό Σχέδιο Νόμου. 

>>> Αναλύσεις / Έρευνες Brief <<<

Την ίδια ώρα όμως στόχος του Σχεδίου Νόμου δεν είναι μόνο η ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και η «εκδίωξη» της όποιας ρωσικής παρουσίας από την περιοχή. Αν όχι η καθολική «εκδίωξη» της, να επιτευχθεί τουλάχιστον μια πολύ στενή παρακολούθηση και έλεγχος των όποιων ρωσικών κινήσεων και σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου. 

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό όμως από την πολιτική ηγεσία είναι άλλο: ότι σιγά, σιγά φτάνουμε σε ένα πολύ κομβικό σημείο, όπου η Λευκωσία θα πρέπει να επιλέξει, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη, μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας. 

Όχι μόνο θεωρητικά, δηλώνοντας πως «ο προσανατολισμός μας είναι δυτικός» αλλά από την άλλη να γίνονται deals και να δίδεται πρόσβαση στην Μόσχα. 

Ανεξαρτήτως κατάληξης του Σχεδίου Νόμου, το μήνυμα είναι πως η προοπτική των σχέσεων Κύπρου – ΗΠΑ υπάρχει. Και είναι η πρώτη φορά που διανοίγονται τέτοιες προοπτικές για τόσο στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ.

Εναπόκειται στην δική μας πολιτική ηγεσία να αποφασίσει τι θέλει και με ποιον εταίρο θέλει να οδεύσει…