ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Φαντάζομαι πως και εσείς όπως και εγώ οραματίζεστε ένα μέλλον στο οποίο η πειθαρχία θα είναι αυτονόητα «αυτό» και θα στηρίζεται στον σεβασμό. Γιατί αν υπήρχε σεβασμός στον εαυτό μας και στον άλλο θα υπήρχαμε και θα συνυπήρχαμε χωρίς την ανάγκη των προστίμων και της αστυνόμευσης.

Με βαρύγδουπες δηλώσεις για ακόμη μια φορά, εξαγγέλθηκαν τα νέα πρόστιμα. Ντροπιαστικό και για τους επιβάλλοντες και για τους πολίτες. Δείχνει το ήθος -καλύτερα την έλλειψή του- της κοινωνίας μας. Γιατί μόνο η έλλειψη ήθους επιβάλει την επιβολή προστίμων, και δει υψηλών, για να διασφαλιστεί ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και στον συνάνθρωπό σου. 

Και συνεχίζουμε με τις δηλώσεις περί μηδενικής ανοχής. Ενώ πριν, όταν τα πρόστιμα ήταν χαμηλότερα, υπήρχε ανοχή; Πιο ντροπιαστικό.

Πόσο δε οι δηλώσεις για τον μεγάλο αριθμό των καταγγελιών- βγήκαμε δηλαδή τσάρκα για να συλλέξουμε καταγγελίες ενώ πριν δεν καταγγέλλαμε άρα δεν κάναμε σωστά την δουλειά μας;- και μάλιστα με την καλλιέργεια στερεοτύπων του τύπου: «απειθάρχητοι οι Λεμεσιανοί»; Πιο ντροπιαστικό δεν γίνεται!

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Και όμως γίνεται! Μέσα σε ένα 24ωρο, 632 καταγγελίες λέει, με συνηθέστερη εκείνη της ταχύτητας. Θα ήθελα ως πολίτης μιας ευνομούμενης πολιτείας να γίνει μια στατιστική ανάλυση. Πόσες από τις καταγγελίες έγιναν σε σημεία που τα όρια ταχύτητας αλλάζουν ή και σε σημεία παγίδες που τα όρια θα έπρεπε ίσως να αναθεωρηθούν καθώς υπάρχουν δρόμοι με 4 λωρίδες, σε μη κατοικημένες περιοχές, και όμως το όριο είναι στα 50 χιλιόμετρα παραπλανώντας τους οδηγούς που δεν το ξέρουν- την παγίδα εννοώ που στήνουν για να καταγγείλουν για 10 και 20 χιλιόμετρα πάνω από το όριο! Δεν έχω λόγια περισσότερα να καταγράψω γιατί όλοι το ξέρουμε και όλοι το βιώσαμε κάποια στιγμή. 

Την ίδια ώρα, που θα έπρεπε να γίνεται ουσιαστική αστυνόμευση για πραγματική προστασία της ανθρώπινης ζωής, σε δρόμους-παγίδες θανάτου και με ταχύτητες που πραγματικά σκοτώνουν. Γιατί δεν γίνεται; Μα αφού εκεί οι καταγγελίες δεν πέφτουν βροχή και τα πρόστιμα χαλάζι! 

Τα είπα και ξαλάφρωσα. 

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της 89ης επιστολής μου. Το θέμα είναι αυτό που υποβόσκει και κρύβεται κάτω από την επιφάνεια: Η υπερεξουσία των σωμάτων ασφαλείας. Πρόσφατο παράδειγμα της γυναίκας και του 4χρονου παιδιού της. Δεν ξέρω αν τους εξύβρισε και αν τους έσπρωξε. Για να το λένε μάλλον ισχύει. Έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς και αδιανόητο και σε τέτοια περίπτωση, ναι, να καταγγελθεί πάραυτα, εννοείται. Εδώ είναι που πρέπει να δείχνουμε μηδενική ανοχή. Η παρουσία του ανήλικου όμως θα έπρεπε να τύχει σεβασμού και από την αστυνομία και από την μητέρα. Η σύλληψη- λέω τώρα- θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ή αν η διαδικασία το επιβάλλει- που μάλλον έτσι είναι το παιδί θα έπρεπε να το παραλάβει κάποιος από το οικογενειακό περιβάλλον. 

Ακόμη και το «δεν ξέρω αν τους εξύβρισε» που κατέγραψα πιο πάνω είναι αδιανόητο. Δεν θα έπρεπε να αμφισβητείτε από κανένα και για κανένα λόγο η δήλωση της αστυνομίας. Αλλά δυστυχώς εύκολα χάνεται ο αυτονόητος σεβασμός. Οι επαγγελματίες του χώρου αξίζουν του σεβασμού μας. Δεν θα έλεγα πως ο σεβασμός σε αυτές τις περιπτώσεις κερδίζεται. Θα έλεγα απαιτείται. Πρέπει, ναι, να είναι αυτονόητος ο σεβασμός για τον σημαντικό αυτό θεσμό. Δεν θα έπρεπε να κερδίζεται αλλά απλώς να υφίσταται. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο σεβασμός χάνεται στη συνείδηση των πολιτών, όταν οι ένστολοι δεν στέκονται στο ύψος της στολής και του θεσμού που εκπροσωπούν. 

Δυστυχώς σε επαγγέλματα τόσο ορατά όπως οι αστυνομικοί, οι δάσκαλοι, οι νοσηλευτές, η εξαίρεση και το ατόπημα εύκολα οδηγεί σε κανόνα στο μυαλό και στη συνείδηση του πολίτη και η πλειοψηφία της αριστείας εξαφανίζεται μπροστά στη μειοψηφία του σφάλματος ή της ανεπάρκειας ή της παρατυπίας. 

Σημείωση: Το ίδιο έπρεπε να ισχύει και για τους πολιτικούς αλλά για κάποιο περίεργο λόγο που χρήζει μελέτης, στην συγκεκριμένη ομάδα επιδεικνύουμε μεγάλη, τεράστια θα έλεγα, ανοχή και η μνήμη μας είναι σίγουρα μνήμη χρυσόψαρου.

Η στολή, η δύναμη, η εξουσία. Για το καλό μας! Για το καλό μας εννοείται πως γίνονται όλα. Και οι νόμοι και τα πρόστιμα και οι καταγγελίες και τα διατάγματα. Κυρίως τα τελευταία τα οποία χαρακτηρίζονται από τις υπερεξουσίες των ειδικών. 

Δεν μας εμπιστεύονται. Καλώς ίσως αφού δεν επιδεικνύουμε συστηματική αυτοπειθαρχία. Οπόταν; Οπόταν τι να κάνουν; Έρχονται και αναλαμβάνουν δράση: Οι σωτήρες. Με τη δύναμη, τη σοφία, την εξουσία, την ειδική- την πολύ ειδική όμως, τόσο ειδική που να μην την αντιλαμβάνεται ο κοινός απλοϊκός μας νους- γνώση, τη στολή, τα πρόστιμα... Για να μας σώσουν από τον εαυτό μας.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Ευχαριστούμε. 

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλο δρόμος. Εκείνος της εκπαίδευσης, της καλλιέργειας, του ήθους, της ενημέρωσης, της συμμετοχής, της συμπερίληψης στη λήψη αποφάσεων. Παρένθεση. Ευτυχώς που υλοποιείται ο θεσμός της παράλληλης βουλής για την άμεση συμμετοχική δημοκρατία- κάτι για διορισμούς φυσικά άκουσα πάλι αλλά ίσως είναι και φήμες- η οποία και θα μας σώσει, και αυτή ναι, από τον κακό εαυτό μας.

Ευχαριστούμε ξανά.

Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1: Είδα τον κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου, είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα, σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα. Είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο, είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο, είδα τα νεύρα μου σιγά σιγά να σπάνε, με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε. Είδα να κόβουν τη μπουκιά για τη μπουκιά μου, ρούχα να φτιάχνουν απ’ τα ρούχα τα παλιά μου, είδα τη μάνα μου να κλαίει απελπισμένα, είδα το γέρο μου να φεύγει για τα ξένα, είδα χαράματα να με τραβάν στο τμήμα, για να γλιτώσω το κελί να πω το ποίημα… για το καλό μου. (Γιάννης Μηλιώκας)

Υ.Γ.2: Ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου, κι έχω κρυμμένο το σουγιά… για το καλό μου. (Του ίδιου)

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας