ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Ήτανε μια φορά και έναν καιρό ένα νησί, μικρό σαν φύλλο, ριγμένο σε ένα πέλαγο ανταριασμένο από τους ανέμους της ιστορίας. Καταμεσής στο πέλαγο λοιπόν, το μικρό φύλλο που ήταν και χρυσοπράσινο, στραβάρα του, νόμιζε πως ήταν σπουδαίο και τρανό. Μεταξύ μας αυτό νόμιζαν και οι κάτοικοι του, γιατί κατάγονταν λέει από σπουδαία γενιά και είχαν μια ιστορία που πήγαινε πίσω πολύ, και ήρωες πιο πολλούς, που θυσιάστηκαν υπέρ βωμών και εστιών, για την ελευθερία και τη δημοκρατία. 

Έβαζαν, οι κάτοικοι, τα κουστούμια τους κάθε φορά που τιμούσαν κάτι από την πολυαίωνη ιστορία τους, κάθε φορά που θα κατέθεταν στεφάνι σε κάποιον από τους σπουδαίους νεκρούς προγόνους τους. Μόνο που δεν έβλεπαν πως το κουστούμι που φορούσαν χρόνο με τον χρόνο, αιώνα με τον αιώνα, τους έπεφτε όλο και πιο μεγάλο. Δεν συνειδητοποιούσαν πως μίκραιναν και μίκραιναν και μίκραιναν. Όσο μεγάλωναν τα σπίτια τους, τόσο μίκραιναν αυτοί. Μέχρι που έγιναν μυρμήγκια λιλιπούτεια. Και τότε ήταν που έχασαν πια οριστικά το μέτρο. Τότε ήταν που ξέχασαν πως όσα δεν τα φέρνει η μέρα τα φέρνει η ώρα, πως πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι, να απλώνουν το χέρι τους μέχρι εκεί που φτάνουν, πως η γυναίκα του καίσαρα πρέπει και να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια και άλλα πολλά σοφά του λαού τους. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Τα μυρμήγκια με τα μεγάλα τους κοστούμια λοιπόν, συνέχισαν να ονειροβατούν και να βρίσκονται στο μικρό τους φύλλο, το οποίο και κινδύνευε να βουλιάξει, αλλά αυτοί χαμπάρι. Συνέχιζαν τα παιχνίδια τους τα πολιτικοοικονομικά και άλλα, καθώς και τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Μικροί, μικρότατοι, μέσα στα μεγάλα τους κοστούμια. 

Και μια μέρα είπαν:
- «Ας αυτοδιαλυθούμε!»
- «Ναι, να αυτοδιαλυθούμε!»
- «Μα γιατί να αυτοδιαλυθούμε εμείς; Να αυτοδιαλυθούν οι άλλοι. Εκείνοι φταίνε πιο πολύ! Δικό τους είναι το πρόγραμμα. Εκείνοι είχαν και την εποπτεία και την έγκριση, απλώς και κάποιοι από εμάς ‘έφαγαν’».

Και μετρήθηκαν και βρέθηκαν λίγοι. Λιγότεροι όσοι την αυτοδιάλυση επιδίωκαν από τους άλλους τους άμωμους και αμόλυντους που απαιτούσαν κάθαρση στους στάβλους των κυβερνόντων. Και εκείνοι που μιλούσαν για αυτοδιάλυση «έπαιζαν πολιτικά παιχνίδια»- όχι όλοι, ποτέ δεν είναι όλοι, αλλά αυτό μάλλον επιβεβαιώνει παρά ακυρώνει τον κανόνα- και εκείνοι που άμωμοι και αμόλυντοι τα έβαζαν με τους άλλους άμωμους και αμόλυντους «έπαιζαν άλλα πολιτικά παιχνίδια». 

Και παρακολουθούσαν τα υπόλοιπα μυρμήγκια, από τις οθόνες που ήταν συνδεδεμένα, τα αποτελέσματα. 

Και κάποια μυρμήγκια ανησυχούσαν για την Αμμόχωστο την περίκλειστη που άνοιξε. 

Κάποια άλλα για την πανδημία που καλά κρατούσε. 

Κάποια για τα αποτελέσματα των εκλογών στα κατεχόμενα που άλλαξαν το σκηνικό λέει άρδην. Λες και υπήρξε ποτέ πραγματική ελπίδα.

Κάποια συνέχιζαν να ονειρεύονται όνειρα πιο μεγάλα από το μπόι τους- όνειρα που δεν είχαν να κάνουν με αξίες, όνειρα που δεν είχαν μέσα τους τα 3 Άλφα, ούτε Αλληλεγγύη, ούτε Αξιοπρέπεια, ούτε Ανυπακοή, γιατί πρέπει να πούμε πως τα όνειρα με τα 3 Άλφα, ποτέ δεν είναι πιο μεγάλα από το μπόι μας- όνειρα που μετριούνταν σε ευρώ και καρέκλες και θέσεις και διορισμούς και δόξα και… 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Κάποια άλλα μυρμήγκια όμως, ευτυχώς, συνέχιζαν να δουλεύουν ακατάπαυστα, μάζευαν σπυρί, σπυρί τα σποράκια τους και τα έχωναν βαθιά στη γη. Έκλειναν τα αυτιά στον τζίτζικα. Ήξεραν πως το καλοκαίρι πλησίαζε στη δύση του. Πως τα πρωτοβρόχια θα τα ακολουθούσαν θύελλες, κρύο και καταστροφές. Αλλά αυτά τα μυρμήγκια, τα λίγα, τα μικρά, που δεν φορούσανε κοστούμι πιο μεγάλο από το μπόι τους, αγαπούσαν το χρυσοπράσινο φύλλο τους βαθιά. Αγαπούσαν ακόμη και τα άλλα τα μυρμήγκια, εκείνα με τα μεγάλα κοστούμια και ας μην την άξιζαν την αγάπη τους. Γενικά αγαπούσαν πολύ και πάσχιζαν, αιώνες τώρα, να φάνε εκείνο το Θ (ήτα) από τη διαφθορά για να την κάνουν επιτέλους τη ΔΙΑΦΟΡΑ. 

Μόνο που το Θ(ήτα), ήταν βαθιά ριζωμένο στο DNA όσων μυρμηγκιών είχαν ξεχάσει ποια ήταν, από πού έρχονταν, ποιες ανηφοριές θα έπρεπε να πάρουν, ποια σκαλοπάτια να ανεβούν. Και έτσι η βαθιά διαφθορά δεν επέτρεψε να γίνει τελικά τη διαφορά. Και το Θ(ήτα) έμεινε εκεί αγκιστρωμένο σε ένα «Θέλω πιο πολλά».

Υπογραφή: Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ. Ένα και μοναδικό: Μόνο αν πατάξουμε, μέσα μας, ο καθένας από εμάς, κάθε καρκινικό κύτταρο Θ(ήτα) θα παταχθεί η διαφθορά και θα κάνουμε τη διαφορά.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας.