ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ
Κρίθηκε κυρίως για το περιεχόμενο και το ύφος των έργων, αλλά και για το γεγονός ότι ο αιρετικός καλλιτέχνης είναι ως επαγγελματίας εκπαιδευτικός και διευθυντής σε Γυμνάσιο. Το τελευταίο που απασχόλησε ήταν βεβαίως τα τεχνικά χαρακτηριστικά, το ρεύμα που εκπροσωπεί και γενικώς η καλλιτεχνική αξία των έργων του κ. Γιώργου Γαβριήλ, ο οποίος -μάλλον απροσδόκητα- έγινε το πρόσωπο των ημερών σε όλη την Κύπρο.
Η αμεσότητα και τα αντανακλαστικά που αποδεικνύεται να έχουν οι χρήστες των social media δημιούργησαν μια τεράστια συζήτηση, αναφορικά με τα έργα του εκπαιδευτικού με σημεία τριβής τόσο το περιεχόμενο όσο και την επαγγελματική ιδιότητα του καλλιτέχνη. Η συζήτηση επεκτάθηκε και σε ζητήματα όπως για παράδειγμα τι είναι τέχνη, τι δεν είναι, εάν έχει όρια και εάν ναι που μπαίνουν, πότε, υπό ποίες προϋποθέσεις και σε ποιες χώρες ή κοινωνίες.
Αυτό όμως που προκλήθηκε με τα έργα του εν λόγω καλλιτέχνη εκπαιδευτικού είναι και ο ουσιαστικός ρόλος της τέχνης, που είναι η διερώτηση, η αναζήτηση, ο προβληματισμός, η δημόσια και ιδιωτική συζήτηση που προκάλεσε μεταξύ ατόμων και ευρύτερα της κοινωνίας, η εξερεύνηση και ο επανακαθορισμός ορίων, αντοχών, ανεκτικότητας ή μη για θρησκευτικούς, πολιτικούς ή κοινωνικούς λόγους.
>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<
Νομικοί, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, αξιωματούχοι, εκπαιδευτικοί και κάθε άλλος απλός παρατηρητής των έργων αλλά και της υπόθεσης όπως αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ ενεπλάκησαν σε μια ασυνήθιστα μεγάλη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση. Το περιεχόμενο, ο τρόπος μεταφοράς μηνυμάτων και ο ρόλος του καλλιτέχνη και ως εκπαιδευτικού έχουν δώσει πολλά στην κοινωνία μας αυτές τις μέρες. Έχουν κάνει -ίσως όλους όσοι παρακολούθησαν το θέμα- να σκεφτούν που στέκονται ως κοινωνικά όντα, ως αποδέκτες θρησκευτικών αλλά και καλλιτεχνικών μηνυμάτων και ερεθισμάτων αλλά και πού ο καθένας θέτει τα όρια τόσο της τέχνης και της έκφρασης, όσο και της θρησκευτικής ή όχι πεποίθησής του.
Σε αυτόν τον εξόχως ενδιαφέρον δημόσιο διάλογο, δεν έλειψαν βεβαίως και οι ακραίες εκφράσεις αποδοκιμασίας του καλλιτέχνη αλλά και αντίστοιχα ακραίες τοποθετήσεις, σε σχέση με το κυπριακό γίγνεσθαι, την ανεκτικότητα της πολιτείας και του ρόλου που η Εκκλησία έχει στην κοινωνία.
Σαφώς η Κύπρος δεν αποτελεί μέρος του πυρήνα αυτού που ονομάζουμε Δυτικός Κόσμος, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε ακραία θρησκόληπτη, θεοκρατική κοινωνία στην οποία οι Νόμοι, οι ελευθερίες και οι περιορισμοί απορρέουν από τις θρησκευτικές παραδόσεις και τους κανόνες.
Τέτοιες συζητήσεις είναι χρήσιμες και ωθούν μια κοινωνία -σαν τη δική μας- μπροστά.