ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Δεν θα μπορούσα να γράψω για οτιδήποτε άλλο. Κάτω από τη σκιά του πέμπτου()κύματος, των χιλιάδων για μας και εκατοντάδων χιλιάδων για άλλες χώρες κρουσμάτων, των πολλών και ανακατεμένων μεταλλάξεων, με στελέχη από τη μια και ουρές από τη άλλη μετάλλαξη, με τον κλοιό να στενεύει και να μας πνίγει, θα θυμηθώ τις ανησυχίες της αρχής και το τσουνάμι του τώρα στο οποίο καταντήσαμε και το οποίο δυστυχώς δεν φαίνεται να πλησιάζει καν το τέλος…

Δύο χρόνια πριν, με μερικές δεκάδες κρούσματα και το άμεσο ολικό lock down, με τον αόρατο εχθρό και την κορόνα που έπρεπε να του βγάλουμε, με τις ενοχές που φορτώσαμε στα παιδιά για την προστασία των παππούδων και των γιαγιάδων τους, με τους εμβολιασμούς της ελπίδας (πρώτης δόσης) και τελευταίας απελπισίας (τρίτης δόσης), με τους αρνητές και τους επικροτητές, με τον διαχωρισμό μας σε ομάδες: εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, με τα safe pass μαϊμού και τα ψεύτικά πιστοποιητικά, με τους κύκλους κανονικότητας να ακολουθούνται από κύκλους απομόνωσης, με την ανάγκη της αγκαλιάς και της συνύπαρξης, ακόμη και με τους πιο δικούς μας -έχω να αγκαλιάσω τον ηλικιωμένο και με υποκείμενα νοσήματα πατέρα μου, περίπου 2 χρόνια- , με σχολεία που ανοίγουν και κλείνουν σαν ακορντεόν, και σχολικές μονάδες που λειτουργούν σαν παραστήματα του ΓΕΣΥ και σαν κέντρα δειγματοληψίας, με επικέντρωση στο ποιος εμβολιάστηκε, ποιος νόσησε, πότε νόσησε, αν έδειξε το τεστ ταχείας ανίχνευσης, αν φορούσε τη μάσκα, τι μάσκα φορούσε, πώς τη φορούσε…δηλώνω απόλυτη κούραση. Τι θέλω; Να κάνω μια τελευταία προσπάθεια να του βγάλω την κορόνα. Δεν είμαι επιστήμονας. Δεν είμαι Υπουργός Υγείας, Οικονομίας, ή Παιδείας. Είμαι ένας απλός πλην τίμιος Ρομπέν που πιστεύω στο χαμένο θαύμα της ζωής όπως την ξέραμε.

Δεν ήταν η καλύτερη. Ήταν άδικη, αδιέξοδη, γεμάτη σκάνδαλα και διαφθορά. Αλλά είχε στιγμές αλληλεγγύης και συνύπαρξης. Στιγμές ελπίδας και απελπισίας. Δεν ήταν μια ζωή σε παύση για να δούμε πώς θα πάνε τα κρούσματα, ποια θα είναι τα νέα διατάγματα, πόσο θα κρατά το safe pass,  ποια θα είναι η νέα μετάλλαξη και από ποια χώρα με χαμηλό εμβολιαστικό δείκτη στα πλαίσια της κοινωνικής ανισότητας και της έλλειψης πρόσβασης σε εμβόλια θα προέκυπτε.

Το «και αυτό θα περάσει», το «εύχομαι μια καλύτερη χρονιά και αν δεν είναι να τη δημιουργήσουμε», οι γελοιογραφίες που ελαφρύνουν στιγμιαία το τι ζούμε, έπαψαν πια να μας ανακουφίζουν. Θέλουμε τις ζωές μας τις αδιέξοδες, τις άδικες, τις ανούσιες, τις επιφανειακές, τις δήθεν, τις ψεύτικές… πίσω. Πάραυτα. Κουράστηκα να πιάνω τον εαυτό μου ασυνείδητα να κάνει ένα βήμα πίσω όταν κάποιος με πλησιάζει σε απόσταση μικρότερη των δύο μέτρων. Να μην μπαίνω στην εκκλησία γιατί έχει πολυκοσμία. Να σκέφτομαι αν θα αγκαλιάσω για να συλλυπηθώ τον φίλο που πονά για την απώλεια γιατί τα κρούσματα κτύπησαν άλλο ένα ρεκόρ. Να μην αγκαλιάζω το παιδί που κλαίει γιατί κτύπησε, γιατί αγωνιά, γιατί ανησυχεί, γιατί είναι σε κρίση πανικού που βρέθηκε θετικό, επειδή αυτό λέει το πρωτόκολλο.  Αηδίασα τον εαυτό  μου που παρατηρεί το πως φορά τη μάσκα του ο καθένας και που σχολιάζει τον τρόπο ύπαρξής του σε σχέση με τα πρωτόκολλα και τα διατάγματα. Δεν αντέχω να παίρνω τηλέφωνο να ευχηθώ και η απάντηση να είναι είμαι σε καραντίνα γιατί είμαι είτε κρούσμα είτε στενή επαφή. Δεν θέλω το πιο αγαπημένο μήνυμα στο κινητό και η πιο μεγάλη μου αγωνία να είναι: «σας ενημερώνουμε πως το τεστ ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου σας είναι αρνητικό!»

Θέλω επιτέλους να θετικοποιηθώ. Στην παραλλαγή Ωμέγα. H οποία και θα σηματοδοτεί επιτέλους το τέλος της πανδημίας ανυπαρξίας την οποία βιώνουμε. Όσες αναμνηστικές δόσεις θέλετε θα τις βάλω. Όσες διπλές, τριπλές, τετραπλές μάσκες να φορέσω. Όσα τεστ, ταχείας, ημιαργής, αργής, ακόμη πιο αργής ανίχνευσης θέλετε θα κάνω τη βδομάδα. Όσα self test μου δώσετε θα τα εκτελέσω με ευλάβεια και ακρίβεια. Θέλω όμως να κολλήσω και να νοσήσω με τη μετάλλαξη Ωμέγα και εγώ και όλη η ανθρωπότητα. Η οποία θα είναι απίστευτα μεταδοτική, και καθόλου μολυσματική. Θέλω επιτέλους η ανοσία της αγέλης να επέλθει και να μπορέσουμε να γυρίσουμε την πλάτη στον εφιάλτη της τηλεργασίας, της τηλεκπαίδευσης, της ιχνηλάτησης, των νοσηλειών, των δεικτών μεταδοτικότητας, των θανάτων. Θέλω τις  καινούριες λέξεις που προστέθηκαν στο λεξιλόγιο μας να τις κάνω οριστικά delete. 

Θέλω, ναι, η καινούρια μετάλλαξη να είναι η Ωμέγα. Και Θέλω να σηματοδοτεί το τέλος. Οριστικά και αμετάκλητα. Και θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου να αντέξουμε ως ανθρωπότητα να πανηγυρίσουμε την έλευσή της. Γιατί θα έρθει.
   

Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1 : Έχω και μια τεράστια αγωνία με το τι θα γίνει στην Πινδάρου τη Δευτέρα! Εννοείται πως έχω άποψη.

Υ.Γ. 2: Όσο για τις υπερχρεώσεις των τραπεζών, χαίρω πολύ και καλωσορίσαμε! Τους τοκογλύφους των διηγημάτων εποχής τους θυμάστε; Τι άλλαξε; Και τότε ατσαλάκωτα κοστούμια φορούσαν.