ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Και ανέβηκαν λέει όλοι μαζί σε μια κορυφή για μια σύνοδο της Ε.Ε. 

Είχε λέει αναβληθεί και προγραμματίστηκε εκ νέου λόγω πανδημίας.

Φορούσαν όλοι τις μάσκες τους. Έκρυβαν και πρόσωπα και σκέψεις και διπλωματικά χαμόγελα και δόντια που αποκαλύπτονταν και συμφέροντα που προϋπήρχαν ή γεννιούνταν εκείνη τη στιγμή.

Έλεγε ο καθένας τα δικά του. Μιλούσαν όμορφα. Με λέξεις γεμάτες δημοκρατία και αλληλεγγύη και διάλογο. Δημιουργία και δικαιοσύνη και δικαιώματα. Κυρώσεις για τους πειρατές και τους το διεθνές δίκαιο αγνοούντες. 

Είχαν όμως λέει να διαχειριστούν πολλά. Ήταν δύσκολες οι συνθήκες. Η σπίθα ήταν έτοιμη να βάλει μπουρλότο και ήθελε προσεκτικούς χειρισμούς. Το είχαν λέει τεντώσει πολύ το σχοινί.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Ξαφνικά εμφανίστηκε ο σχοινοβάτης. Με το πρόσωπο καλυμμένο. Δεν έβλεπε. Του είπαν να το περπατήσει το σκοινί απ΄άκρη σε άκρη. Του είπαν να μην μιλά. Του είπαν πως είναι μόνος. Τον κατηγόρησαν πως απομονώθηκε. Πως είναι πολύ μικρός για να αντιστέκεται και πως αν κάνει ακόμη ένα βήμα θα καταρρεύσει. Τους απάντησε πως αν δεν κάνει θα είναι ακόμη πιο μικρός. Δεν πρέπει να προβάλει του είπαν βέτο. Πως θα απομονωθεί αν το κάνει. Πως το σκοινί έτσι κι αλλιώς ήταν σε καλό δρόμο. Δεν ήταν λέει τεντωμένο πια. Μια μικρή κάμψη είπαν την έβλεπαν στο τέντωμά του. Έπρεπε να την δει και εκείνος. 

Δεν την έβλεπε. Ήταν λέει θέμα αρχής. Είπε την λάθος λέξη. 

Και απομονώθηκε…

Έμεινε ο σχοινοβάτης και η μοναξιά του να ακροβατούν. Ένα καρότο που έγινε μια χαψιά και ένα μαστίγιο που ποτέ δεν βγήκε από το θηκάρι.

Το σκοινί τεντώθηκε ξανά. Με μια μικρή παράταση. Για ανάσες. Δεν θα αργούσε η στιγμή να φτάσει. Θα έπρεπε να ακροβατήσει ο σχοινοβάτης πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Χωρίς να κοιτάζει κάτω. Του το είχαν μάθει νωρίς. Να μην κοιτάζει κάτω. Αν κοίταζε θα έπεφτε.

Από κάτω μια Μεσόγειος που φλεγόταν. Μια Αμμόχωστος που απειλούσαν να την εποικίσουν. Μια Κύπρος μοιρασμένη χρόνια τώρα. Μια Ελλάδα που την απειλούσαν. Ορδές εργαλειοποιημένων μεταναστών. Ένα πλοίο που ερευνούσε. Πολεμικά πλοία που απειλούσαν και εμβόλιζαν ή εμβολίζονταν. Υφαλοκρηπίδες και ΑΟΖ σε «ρευστά» σύνορα. Εκλογές στα κατεχόμενα με απόπειρες ελέγχου. Βαρύγδουπες εμπρηστικές δηλώσεις για γαλάζιες πατρίδες και πράσινα άλογα. 

Ξύπνησα κάθιδρος. Ο εφιάλτης ζωντανός. Ο σχοινοβάτης κατάμονος. Θα το πάλευε άραγε ή θα επέλεγε να πέσει στα μαλακά;

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή το λαϊκό παραμύθι με τις δύο ποντικίνες.

Ήταν λέει δύο ποντικίνες που ενώ διέσχιζαν με την αγέλη τους κάποια έρημο, ξέφυγαν από τα υπόλοιπα ποντίκια αναζητώντας νερό. Η αναζήτησή τους κατέληξε σε ένα καλά κρυμμένο πηγάδι. Η δίψα και ο ενθουσιασμός τις έκανε να πηδήσουν μέσα και να χορτάσουν τη δίψα τους. Όταν επιτέλους δροσίστηκαν κοίταξαν προς τα πάνω και κατάλαβαν πως το πηγάδι ήταν βαθύ και η ανάβαση της επιστροφής θα ήταν πανδύσκολη. Στο μεταξύ το υπόλοιπο κοπάδι τις είχε εντοπίσει και τις παρακολουθούσε από το στόμιο του βαθιού πηγαδιού. 

Ξεκίνησαν να ανεβαίνουν ενώ τα υπόλοιπα ποντίκια σχολίαζαν:
«Δεν θα τα καταφέρουν!»
«Είναι πολύ βαθύ…»
«Απότομα τα τοιχώματα.»
«Είναι απλώς 2 ποντικίνες»
«Θα πνιγούν!»
«Ας τα παρατήσουν επιτέλους!»

Οι ποντικίνες ανέβαιναν και έπεφταν. Ανέβαιναν και έπεφταν. Η μια ποντικίνα σύντομα τα παράτησε, έπεσε πίσω στο πηγάδι και πνίγηκε.

Η άλλη συνέχισε να ανεβάινει. Κόντρα στις φωνές και τις προβλέψεις του κοπαδιού. Ανέβαινε… Ανέβαινε… Ανέβαινε…

Μέχρι που τα κατάφερε! Βγήκε από το βαθύ πηγάδι ζωντανή!

Κοίταξε γύρω τις τα έκπληκτα ποντίκια και τους είπε: «Ευχαριστώ! Ευχαριστώ που ήσαστε δίπλα μου και με ενθαρρύνατε! Σας έβλεπα! Μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα!»

«Μα εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να λέμε πως θα έχανες. Το μόνο που φωνάζαμε ήταν να τα παρατήσεις!», είπε έκπληκτο ένα ποντίκι.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

«Τι είπες;» ρώτησε η ποντικίνα που ήταν βαρήκοη. Σχεδόν κωφή. 

Και της το φώναξε ο ποντικός στο αυτί…

«Μα εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να λέμε πως θα έχανες. Το μόνο που φωνάζαμε ήταν να τα παρατήσεις!»

«Ευτυχώς που είμαι σχεδόν κωφή και δεν σας άκουγα. Νόμιζα πως μου δίνατε κουράγιο και έτσι τα κατάφερα! Από εδώ και πέρα θα έχω τα αυτιά μου κλειστά σε κάθε προτροπή να τα παρατήσω. Σε κάθε ενθάρρυνση για συνθηκολόγηση. Θα ακούω μόνο την καρδιά μου που θα φωνάζει δυνατά πως θα τα καταφέρω!»

Ξάπλωσα να ξανακοιμηθώ γιατί ήθελα να φωνάξω στον σχοινοβάτη να μην φοβάται μόνος. Πως ήμουν μαζί του αλλά πως έπρεπε να κλείσει τα αυτιά του για να μην ακούει και να συνεχίσει την πορεία του στο τεντωμένο σχοινί ακάθεκτος… 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Γιατί οι σχοινοβάτες είναι για τα δύσκολα και πως αξίζει το ρίσκο, τον φόβο, την μοναξιά, αφού όταν φτάσεις στην άλλη άκρη του σχοινιού ξέρεις πως καλώς έπραξες και έσωσες ό,τι τουλάχιστον μπορούσε να σωθεί.

Υπογραφή 
Ο Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ. 1: «Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή» Η μοναξιά του σχοινοβάτη, Αδελφοί Κατσιμίχα

Υ.Γ. 2: Δεν ξέρω αν θέσαμε βέτο. Δεν ξέρω αν θα θέσουμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως σχοινοβατούμε και πως πρέπει να κλείσουμε μάτια και αυτιά και να συνεχίσουμε να περπατούμε πάνω στο τεντωμένο σχοινί για να μπορέσουμε να φτάσουμε στην άλλη άκρη. Αν φυσικά το θέλουμε.

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας