• Ο καθένας μας έχει μερίδιο ευθύνης, όσο κι αν η λέξη αυτή έχει χάσει την πραγματική της σημασία.

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Οι αντοχές μας εξαντλήθηκαν, η υπομονή μας έγινε ένα μάτσο χάλια, η καθημερινότητά μας είναι η ίδια. Λες και σταμάτησε ο χρόνος, κάπου εκεί μέσα στον Μάρτιο του 2020 και από εκεί και πέρα όλα μοιάζουν σαν μια ίδια παράσταση θεάτρου που επαναλαμβάνεται. Εκεί που νομίζαμε, πιστεύαμε, θέλαμε να πιστέψουμε ότι αυτή η παράξενη και ανυπόφορα περίεργη πανδημία που χτύπησε την πόρτα μας και τσαλαπάτησε τη ζωή μας, θα έφευγε με το καλοκαίρι, ίσως και να ψευτοεμφανιζόταν το φθινόπωρο, επέστρεψε δυναμικά, και χτυπά ασύστολα όποιον και όποια βρεθεί στον δρόμο της.

Ανθρώπους που δεν έχουν ανθεκτικό ανοσοποιητικό σύστημα, νέους που συνεχίζουν να ξεσαλώνουν στα μπαράκια, εργαζόμενους στα νοσηλευτήρια που, όσο και να λαμβάνουν το μέτρα τους, δεν μπορούν να σταματήσουν την επέλαση του εχθρού. Ανθρώπους, υγιείς, ανθρώπους δυνατούς, ενεργητικούς, όλο ζωή, ανθρώπους με όνειρα, ανθρώπους με όραμα και στόχους ζωής. 

Σαν ένα τσουνάμι που επαναλαμβάνεται συνέχεια και συντρίβει ό,τι βρει στο διάβα του.

Κουραστήκαμε…
Δικαιολογημένα οι πολίτες κουράστηκαν. Δικαιολογημένα οι οικογένειες και οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μια κατάσταση συνεχούς κόπωσης, κούρασης, αγωνίας και ανησυχίας. Για ένα αύριο που είναι αβέβαιο, ένα αύριο που δεν ξέρουν τι θα τους φέρει, για ένα αύριο που ίσως και να μην ξημερώσει ποτέ.

Δικαιολογημένα οι επιχειρήσεις ανησυχούν. Για τη μείωση του τζίρου τους, για τη μείωση των κερδών τους, για την αδυναμία να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Πολλοί, ακόμη και από το ενδεχόμενο να κλείσουν την επιχείρησή τους, να βάλουν λουκέτο.

Δικαιολογημένα η κοινωνία δυσκολεύεται να τηρήσει τα μέτρα που αποφασίζονται για περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας. 

Διατάγματα
Όμως, ό,τι και να συμβαίνει όση κούραση, κόπωση, εξάντληση και να αισθανόμαστε, οφείλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι, επιβάλλεται να ακολουθήσουμε όσα η Πολιτεία με τα διατάγματά της επιτάσσει και επιβάλλει, μέτρα για να σταματήσει την αναχαίτιση ενός ιού που ήλθε για να μείνει και που απειλεί τον κοινωνικό ιστό και την οικονομική πρόοδο.

Ο καθένας και η καθεμιά, ο κάθε πολίτης, η κάθε οικογένεια και ο κάθε εργαζόμενος, η κάθε επιχείρηση, θα πρέπει να τηρούν τα μέτρα που προνοούνται στα πρωτόκολλα με ευλαβική προσήλωση. Γιατί η σημερινή πανδημία δεν είναι μόνο υγειονομικό ζήτημα ούτε μόνο διασφάλιση της υγείας των πολιτών, όλων μας. Είναι μια υπόθεση που αφορά την κοινωνία και την οικονομία. Το οικονομικό, το χρηματοοικονομικό και το εργασιακό μας μέλλον, που ήδη δείχνει σημάδια ύφεσης, εφόσον η κρίση παραταθεί. 

Η ευθύνη τού καθενός
Ο καθένας μας έχει μερίδιο ευθύνης, όσο κι αν η λέξη αυτή έχει χάσει την πραγματική της σημασία στη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία. Ευθύνη για τον ίδιον, για τον διπλανό του, για την επιχείρησή του, για τους γονείς, τους παππούδες, τα παιδιά του, ευθύνη για την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε και ζει, ευθύνη για την οικονομία καθώς, χωρίς υγιή οικονομία δεν μπορεί να διασφαλιστεί το παρόν και το μέλλον του τόπου και των πολιτών του.

Περάσαμε σε ένα δεύτερο μίνι lockdown, ίσως περάσουμε σύντομα και σε ένα οριστικό δεύτερο lockdown, με όλες τις συνέπειές του. Με μαθηματική ακρίβεια θα πιεστεί το σύστημα υγείας, ήδη δέχεται πίεση. Η διασπορά του ιού «σαρώνει» τις κλειστές δομές και αρκετούς επαγγελματικούς χώρους, με μεγάλο κίνδυνο να μην αντέξει ένα δεύτερο μεγαλύτερο κύμα πανδημίας.

Είναι, λοιπόν, υποχρέωσή μας, μακριά από συνωμοσιολογικά αφηγήματα, να προστατέψουμε την υγεία τού ενός εκάστου πολίτη. Μακριά από fake news, κατασκευάσματα φαντασίας και εμμονές. Ακόμη κι αν πολλά αυτά θεωρήσουμε ότι έχουν δόσεις αλήθειας, ο ιός είναι μέσα στην κοινότητα, μέσα στις ζωές μας και οφείλουμε να προστατευθούμε. Γιατί όποιος έχει υγεία μπορεί να έχει δύναμη και ελπίδα για τα πάντα!