Η πίτσα του καλού Θεού (Βασίλης Βασιλικός) ή Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα (Όσα παίρνει ο άνεμος)
 

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Κοιμήσου αγγελούδι μου… παιδί μου νάνι-νάνι… γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης, να μεγαλώσεις γρήγορα σαν το ψηλό πλατάνι, να γίνεις άντρας στο κορμί και στο μυαλό και να΄ σαι πάντα μες τον δρόμο τον καλό. Κοιμήσου αγγελούδι μου, να γίνεις σαν ατσάλι και να είναι η καρδούλα σου σαν του Χριστού μεγάλη. Και στη ζωή σου να μην πεις το «Δεν μπορώ» και αν πρέπει ακόμα να σηκώσεις και σταυρό.

Το ακούω το νανούρισμα του Θεοδωράκη με τη φωνή της Νένας Βενετσάνου, να ουρλιάζει στα αυτιά μου,  κάθε φορά που αντικρίζω παιδικά μάτια που λάμπουν να με κοιτάζουν κατάματα με εμπιστοσύνη. Κάθε φορά που μιλούμε για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη και το Δικαίωμα. Κάθε φορά που παλεύουν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους για να μάθουν να υπάρχουν και να συνυπάρχουν. Κάθε φορά που κουβεντιάζουμε για αγάπη και σεβασμό και αλληλεγγύη. Κάθε φορά που μιλούμε για δράση. Κάθε φορά που φωνάζουμε πως θα αλλάξουμε και τον εαυτό μας και τον κόσμο.

>>> ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ & ΕΡΕΥΝΕΣ BRIEF <<<

Γιατί ξέρω πως μετά ξυπνούν- και ναι, πρέπει να τους ταρακουνήσω για να τους ξυπνήσω- στην πραγματική ζωή. Διαβάζουν τίτλους ειδήσεων. Ακούνε για το άδικο και τον πόλεμο. Για τους βομβαρδισμούς και τους ποταμούς του αίματος. Αντικρίζουν τις εικόνες της χαμένης ανθρώπινης ζωής και της καταστροφής. Και πρέπει να τους μιλήσω για την ατιμία και για τη διαφθορά, για την κλοπή και την οικειοποίηση. Για το σώμα που κακοποιείται  και την ψυχή που αιμορραγεί. Και να ανακαλύψουν πως η αλήθεια δεν είναι πάντα αλήθεια και το ψέμα δεν είναι πάντα ψέμα. Πως μπορείς να βαφτίσεις ένα πόλεμο πηγή ειρήνης και μια κλοπή πράξη δικαιοσύνης. Ένα φόνο εκ προμελέτης πράξη αυτοάμυνας. Τη δειλία γενναιότητα και την τεμπελιά σκληρή εργασία.

Και ψάχνω να βρω ένα τρόπο να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Πώς θα μεταπηδήσουμε από τον όλεθρο και την καταστροφή στη δημιουργία; Πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο; Πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την ελπίδα και το πείσμα, την πίστη και την εμπιστοσύνη σε έναν κόσμο που καταρρέει; Πώς θα διεκδικήσουμε ταυτότητα και ελευθερία, αξιοπρέπεια και σεβασμό σε μια πατρίδα που παραδέρνει σαν χάρτινη βαρκούλα στα κύματα ενός κόσμου που θεσμοθετεί, καταγγέλλει, προειδοποιεί αλλά δεν πράττει;

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Πώς να μιλήσω για τις 120 ώρες «εκεχειρίας» και να πανηγυρίσω για την ειρήνη, όταν τα εγκλήματα πολέμου, τα νεκρά παιδία, οι πρόσφυγες, τα γκρεμισμένα σπίτια, τα κουρελιασμένα όνειρα, η απειλή και ο εκβιασμός είναι εκεί; Πώς να πανηγυρίσω για τα στοχευμένα μέτρα κατά προσώπων και εταιρειών την ώρα που η απειλή είναι απειλή και η εισβολή στη θάλασσα μας δεδομένη; Πώς να χαρώ για τη θεσμική δήθεν πρόοδο στα θέματα κακοποίησης παιδιών όταν δεν σώσαμε τον Στυλιανό; Πώς να πείσω τα λαμπερά παιδικά μάτια να ατσαλωθούν και να παλέψουν και να πουν «Μπορώ!» όταν για να σωθούν ζωές πρέπει να κινητοποιηθεί εθελοντικά ο πληθυσμός και να βουίξουν τα ΜΚΔ; Με ποιο τρόπο θα τους πείσω πως άλλο είναι το φαίνεσθαι και άλλο το είναι; Γιατί να πιστέψουν πως το «είναι» είναι που μετρά και ας εξαργυρώνει λάφυρα το «φαίνεσθαι»; 

Κάτι λείπει, ναι,  από το puzzle. Εκείνο το μικρό κομματάκι που θα δώσει νόημα στο πάλεμα. «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί». Δεν το βρήκα ακόμη το κομματάκι που λείπει. Ξέρω πως είναι μικρό μα πολύτιμο. Ξέρω πως χωράει «στη χούφτα ενός ποδηλάτη, στη ράχη ενός βιβλίου». Ξέρω πως αποκαλύπτεται σε μια αλήθεια που έρχεται χωρίς να την περιμένεις. Σε μια λεβέντικη δήλωση ενός Μουσταφά Ακιντζί όταν μιλά αληθινά. Ξέρω πως είναι στο χαμόγελο του ονειροπόλου. Σε εκείνη τη λέξη που ξυπνά μνήμες. Σε εκείνο τον στίχο που κινητοποιεί το συναίσθημα. Σε εκείνη την πράξη που διακριτικά σηκώνει τον γονατισμένο που λύγισε. Σε εκείνο το βλέμμα που λέει πιστεύω σε σένα. Σε εκείνο το θαύμα που χάθηκε αλλά ένας Ρομπέν ακόμη το αναζητεί.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Γράφει ο Βασίλης Βασιλικός πως η κάθε μέρα που μας καλεί η ζωή να ζήσουμε είναι μια πίτσα που βγαίνει από τον φούρνο του καλού Θεού. Τρώμε τα κομμάτια της τα τριγωνικά- ισοσκελή τρίγωνα σε ανισοσκελή στομάχια- και μένει στο τέλος της μέρας άδειο το μεγάλο ταψί. Κάθε βράδυ φτιάχνει τη νέα ζύμη με καρυκεύματα κομητών και μετεωριτών, βάζοντας και λίγο αφρό από Γαλαξία. Την ψήνει στον φούρνο του διαστήματος και το πρωί η νέα πίτσα αχνιστή, κομμένη σε τρίγωνα μας καλεί να την γευτούμε. 

Ναι, έχει ο Θεός, αφού « Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα». Καλό ξημέρωμα

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ. Γ. 1 « Κρατάμε στο περιθώριο της ζωής σημειώσεις που τις λέμε βιβλία. Το πραγματικό βιβλίο, που το ζούμε σε όλη του την ένταση, μ’ όλα του τα προβλήματα,  δεν το γράφουμε ποτέ. Οι κραυγές στο περιθώριο της ζωής λέγονται ποιήματα, διηγήματα…». (Ο Ασβός. Βασίλης Βασιλικός)

Υ.Γ. 2: Μην μου ανησυχείς και αν διψάσεις για νερό, θα στύψουμε ένα σύννεφο. (Νίκος Γκάτσος)

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας