ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Υπάρχει η πεποίθηση ή έστω η προσδοκία ότι μετά τις λεγόμενες εκλογές στα Κατεχόμενα, μια νέα προσπάθεια για το Κυπριακό θα αρχίσει -θα επαναρχίσει και θα συνεχιστεί κατά κάποιους. Μια προσπάθεια η οποία σχεδόν τρία χρόνια μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά θα είναι καθοριστικής σημασίας και μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στο Κυπριακό, στην Κύπρο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Δεδομένα κάποιοι από εμάς έχουν βολευτεί ή έχουν εφησυχάσει με το status quo, πιστεύοντας ότι παρέχει ασφάλεια, πολιτική ηρεμία, περιφερειακές συμμαχίες και ευρωπαϊκή ασπίδα προστασίας και συνεπώς δεν βλέπουν με θετικό βαθμό την όποια προοπτική σοβαρών εξελίξεων στο Κυπριακό, κάτι που θα διατάρασσε το status quo. Την ίδια ώρα, αυτό που σε πολλές άλλες περιστάσεις ελέχθη αναφορικά με προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού ήταν πως επρόκειτο για «τελευταία ευκαιρία». Όσοι αρνητικά αντιμετωπίζουν σχεδόν κάθε αντίστοιχη προσπάθεια σαρκαστικά αναφέρονται στα περί τελευταίας ευκαιρίας, θεωρώντας ότι πρόκειται για φράση που προέρχεται από τον «ξένο δάκτυλο» που θέλει να πιέσει για εξελίξεις, να εκβιάσει και να μετατρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε «κοινότητα». 

Για τελευταία ευκαιρία μιλούν -κυρίως- ομάδες ή άτομα που τάσσονται εμφανώς και ιδιαίτερα θερμά υπέρ του ενδεχομένου της λύσης του Κυπριακού (θέλουν δηλαδή την ειρήνη ή για κάποιους είναι ενδοτικοί στην καλύτερη, γιατί ακούγεται και το σχόλιο πως πρόκειται για εθνικούς μειοδότες, πράκτορες ή κόσμο που έχει οικονομικό ή άλλο συμφέρον). 

Παρόλα αυτά και ανεξαρτήτως της θεώρησης των πραγμάτων, πολύ πιθανόν να μιλάμε για την -επικείμενη, εάν όντως προκύψει- τελευταία ευκαιρία. Η Τουρκία δείχνει πιο ισχυρή παρά ποτέ, η ΕΕ ακόμη αναζητά την ταυτότητα και τον προσανατολισμό της τόσο εσωτερικά όσο και ως εμπορικός ή γεωπολιτικός παίκτης στην παγκόσμια σκηνή ισορροπιών, ενώ ΗΠΑ και Ρωσία δεν παρουσιάζονται ως να έχουν τέτοια συμφέροντα ή βλέψεις για την περιοχή και δη για την Κύπρο που να είναι σε θέση και κυρίως να έχουν τη βούληση να πιέσουν την Τουρκία προς μια κατεύθυνση αποκλιμάκωσης των ενεργειών της. Μάλλον το αντίθετο κάνουν, με την ανοχή ή και τη συνδρομή τους σε κάποιες περιπτώσεις. 

Ακόμη και το «μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις» δεν μοιάζει να έχει τόσο μεγάλη ισχύ ως εργαλείο διαπραγμάτευσης για τη δική μας πλευρά, διότι η Τουρκία τόσο στην περίπτωση της Συρίας όσο και εσχάτως στη Λιβύη απέδειξε πως δεν χρειάζεται απαραιτήτως νομικό έρεισμα προκειμένου να επέμβει εκεί και όταν θεωρεί ότι θίγονται ή μπορεί να αποκομίσει οφέλη. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Κάποιος όμως πολύ απλά μπορεί να σκεφτεί: «Και επειδή ισχύουν όλα τα πιο πάνω σημαίνει ότι πρέπει να πάμε εκβιαστικά σε μια διαπραγμάτευση η οποία μπορεί να αποδειχθεί ετεροβαρής και συνεπώς άδικη για τους Ελληνοκύπριους;». Εύλογο ερώτημα, το οποίο ανεστραμμένο δίνει και την απάντηση. Δηλαδή τι θα γίνει εάν αποτύχει και η επόμενη προσπάθεια; Τι κινήσεις θα κάνει η Τουρκία; Πώς το ψευδοκράτος θα τύχει πλέον χειρισμού διεθνώς; Ποιος και πόσο θα πιστώσει την ε/κ πλευρά με καλή πίστη και αποφασιστικότητα για λύση; Πώς και πότε θα λυθεί με οποιονδήποτε -πλέον- τρόπο το Κυπριακό;

Οπότε ναι, θα πρόκειται όντως για την τελευταία ευκαιρία και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε η πιο εύκολη, μάλλον είναι πιο δύσκολη από κάθε προηγούμενη και πιθανώς η πιο πιεστική από πλευράς χρόνου και επιλογών.