ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική  γράφει : «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»

 Η ατομική ευθύνη βέβαια δεν φτάνει να σωθεί η γης, αν  αυτή δεν είναι κομμάτι μιας συλλογικότητας. Αυτήν τη συλλογικότητα ψάχνουμε. Μια συλλογικότητα που θα έρθει να κορυφωθεί σε πολιτικές και πρακτικές με όραμα μακριά και πέρα από κομματικές, ατομικές και υπερφίαλες σκέψεις πολιτικάντηδων, καρεκλολάγνων, παρτάκιδων και αρπα- κολλατζήδων.

Η ημέρα της Γης , Παρασκευή του Επιταφίου για μας- πέρασε ως συνήθως και δεν μας ακούμπησε. Αρνούμενοι να αναλογιστούμε την δική μας ασημαντότητα από την μία και τις συνέπειες της εγωκεντρικής μας στάσης για το κλίμα, τον πλανήτη, την ίδια μας τη ζωή. Ο φυσικός και ο βιολογικός μας κόσμος μεταμορφώνεται μπροστά μας, αλλάζοντας ταυτόχρονα τους κανόνες επιβίωσης για όλους- πλανήτη και κατοίκους.

Τον περασμένο Αύγουστο  η επιστημονική ανακοίνωση του Διακυβερνητικού  Πάνελ για την Κλιματική  Αλλαγή (Intergovernmental Panel for Climate Change) φώναζε για «κόκκινο συναγερμό για την ανθρωπότητα» προειδοποιώντας ότι οι θερμοκρασίες πρόκειται να αυξηθούν πέρα από τους 2°C σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα αυτόν τον αιώνα, ένα σενάριο που θα είχε καταστροφικές συνέπειες παγκοσμίως.

Ο περιορισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη θα απαιτήσει σημαντικές αλλαγές στον ενεργειακό τομέα. Αυτό θα συνεπάγεται ουσιαστική μείωση της χρήσης ορυκτών καυσίμων, ευρεία ηλεκτροδότηση, βελτιωμένη ενεργειακή απόδοση και χρήση εναλλακτικών καυσίμων (όπως το υδρογόνο). Η μείωση των εκπομπών  καυσαερίων στη βιομηχανία θα συνεπάγεται την αποτελεσματικότερη χρήση υλικών, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση προϊόντων και την ελαχιστοποίηση των απορριμμάτων. 

Ο περιορισμός της θέρμανσης σε περίπου 1,5°C απαιτεί οι παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου να μειωθούν κατά 43% έως το 2030. Οι ειδικοί λένε πως ακόμα κι αν το πετύχουμε αυτό, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα υπερβούμε προσωρινά το όριο θερμοκρασίας, αλλά θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε κάτω από αυτό μέχρι το τέλος του αιώνα.

Η άμεση δράση για το κλίμα με στόχο  τον μετριασμό και την προσαρμογή στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι κρίσιμης σημασίας για την αειφόρο ανάπτυξη.  

Η ανάγκη της αειφόρου ανάπτυξης, που ορίζεται ως η «ανάπτυξη που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες». έρχεται να ακουμπίσει και σε μια άλλη φράση του Καζαντζάκη πάλι από την Ασκητική «ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.»  Αειφορία λοιπόν, για  να έχουμε Ζωή !

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.