ΓΡΑΦΕΙ Η
ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*

Διάβαζα για τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Για την Αθηναϊκή και την Σπαρτιατική συμμαχία. Για την ανάγκη επικράτησης της Αθήνας στο Ιόνιο που θύμωσε τη Σπάρτη και την Κόρινθο. Για τις φιλοδοξίες του Αλκιβιάδη. Για τον εξευτελιστικό θάνατο του Περικλή, ναι εκείνου, του χρυσού Περικλή. Του Περικλή της Δημοκρατίας και του Παρθενώνα. Τότε  στον μεγάλο λοιμό, τότε που κλείστηκε στα Μακρά Τείχη. Τα μισά τα καταλάβαινα, τα άλλα μισά μου προκαλούσαν απορίες. 

Για να το καταλάβω καλύτερα, καθώς είμαι ένας απλός πλην τίμιος Ρομπέν που μπορεί να πιστεύω στα θαύματα, αλλά δεν ξέρω από πολιτική και στρατηγική. Μάλλον καταλαβαίνω πολύ καλύτερα την τακτική, μιας και είναι με την τακτική που στήνεις παγίδες και επιβιώνεις, προσωρινά έστω, στο δάσος, μαχόμενος με τους ενίοτε κακούς, αποφάσισα να το ποδοσφαιροποιήσω. Μετρώντας γκολ λοιπόν καταλήξαμε στο 3-1 υπέρ της Σπάρτης και δώσαμε τη νίκη στη Πελοποννησιακή συμμαχία. Αποτέλεσμα; Μια ειρήνη με συνθήκες εξευτελιστικές και βαρύτατες για την Αθήνα.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Σκέφτηκα λοιπόν, αμέσως μετά, να κάνω μια παρόμοια ανάλυση τακτικής, στο Κυπριακή Δημοκρατία VsΤουρκία. Όχι μην ανησυχείτε δεν θα πάω στα παλιά, δεν με παίρνει να ξύνω πληγές. Ο πόνος βρυκολακιάζει και είναι το ίδιο ζωντανός όπως τότε που τους έφερε η Θάλασσα της αγαπημένης πόλης και δεν τους απόσεισε το βουνό. Για ανάληψη προσωπικών ευθυνών καμία αναφορά εννοείται. Τα βουνά και οι θάλασσες φταίνε και για τα λάθη και για τις προδοσίες.  Θα μείνω λοιπόν, καθ’επιλογήν,  στα εντελώς πρόσφατα. 

Οι εντεκάδες μια χαρά στημένες από καιρό. 

Ο δικός τους προπονητής ξεκάθαρος στην στόχευση. Η Κύπρος μας ανήκει και θα την πάρουμε τη νίκη είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Η δεκαοκτάδα τους; Καθαρές πολεμικές μηχανές. Χωρίς παλινδρομήσεις. Ο σέντερ φορ τους; Και με δεξί και με αριστερό σουτ.

Ο δικός μας προπονητής και εκείνος, αν και άλλαξε μπόλικες φορές, σταθερός… στην ανασφάλειά του από τη μια και στην πεποίθησή του πως η νίκη μας ανήκει γιατί έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας από την άλλη. Με το στήσιμο είχαμε πάντα ένα θέμα. Πότε επιθετικά, πότε επαναπροσεγγιστικά. Πότε με Ναι. Πότε με Όχι για να τσιμεντώσουμε το Ναι, ενίοτε και με όχι καθαρό. Η δεκαοκτάδα μας; Με ψυχή. Τουλάχιστον όσον αφορά στην εσωτερική κατανάλωση. Ατάκες του τύπου: «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα»  κ.λ.π., κ.λ.π. τους έκαναν να μπαίνουν στον αγώνα και να πιστεύουν στη νίκη. Ή τουλάχιστον αυτό να διατυμπανίζουν.

Εννοείται πως κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο δωδέκατος μας παίκτης ήταν η κερκίδα. Μια κερκίδα κυριολεκτικά εξαιρετική, η οποία με μια φωνή κατηγορούσε συστηματικά και τους παίκτες και τον προπονητή για την ανεπάρκειά τους. Γιατί, ένα το κρατούμενο, στις πλείστες των περιπτώσεων η ανεπάρκειά μας έβγαζε μάτι. Και αν δεν έβγαζε εκείνη (η ανεπάρκεια) το μάτι, τα βγάζαμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Φάουλ που «σηκώνει κόκκινη» η Τουρκία; Ο παίκτης μας έφταιγε γιατί δεν μπήκε πιο δυνατά στη φάση.

Γκολ που θα μπορούσε να είναι οφσάιντ; Εμείς φταίμε γιατί δεν κρατήσαμε τις αμυντικές μας γραμμές.

Δική τους προώθηση στη θάλασσα; Μπαίνουν με τις «ποδίνες» στην ΑΟΖ μας; Εμείς φταίμε σαφέστατα γιατί δεν την καταχωρήσαμε- λες και θα τους ένοιαζε- αλλά και γιατί με τον τρόπο που παίζουμε τους επιτρέπουμε να βάζουν τις ποδίνες τους και να μας κυνηγούν. Ακριβώς όπως τον μεγάλο κακό λύκο.

Και αν καμιά φορά, κατά λάθος, βάλουμε κανένα γκολ τύπου συμμαχία (να βάλουμε  ας πούμε στο γκαζόν κανένα ξένο παίκτη) ή έρευνες ή και γεωτρήσεις για να φυσήξει κανένα φυσικό αεράκι, μιας και καρτερούμε τόσα χρόνια (κατά τον Λιπέρτη) να φυσήξει ένας αέρας- και αφού άλλος αέρας δεν μας καταδέχεται, ας είναι και αυτός του φυσικού αερίου-. Αν αποφασίσουμε με άλλα λόγια να σηκώσουμε το ανάστημα, γίνεται ο κακός χαμός στο γήπεδο. Δεν αναγνωρίζουν το γκολ. Το θέλουν τουλάχιστον μισό-μισό. Δεν τους αφορά  ούτε το τι φωνάζει η κερκίδα, ούτε τι λένε οι διαιτητές, ούτε τι λένε οι κανονισμοί, ούτε οι ανακοινώσεις, ούτε οι προειδοποιήσεις, ούτε οι απειλές.

Εμείς το γράφουμε το γκολ και το μετράμε, εκείνοι το σβήνουν και το αγνοούν. Αν καταγραφεί επίσημα; Ε και τι έγινε; Το μόνο επίσημο είναι το τι λένε εκείνοι.

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Και αν δεν είναι αρκετή η θάλασσα για να μας αμφισβητήσουν, και αφού τις φοράνε που τις φοράνε τις ποδίνες, παίρνουν και τις θεριστικές μηχανές και ξεκινούν να μας θερίζουν. Να θερίζουν και  κυριολεκτικά όσα σπείραμε. Έτσι κι αλλιώς κόκκινη δεν θα πάρουν από κανέναν. Και να πάρουν δεν θα την αναγνωρίσουν. 

Μας πνίγει το άδικο. 

Να φωνάξουμε; Να προβούμε σε ενέργειες; Να καταγγείλουμε;

Να ρίξουμε τα μαλλιά μας πίσω; Έλα που μας κουρέψανε γουλί…

Υπογραφή: Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.: Κάμνουν μας ό,τι θέλουν… 

*Η Έλενα Περικλέους είναι Εκπαιδευτικός-συγγραφέας