• Γεμίσαμε τα σπίτια είδη πρώτης ανάγκης, λες και θα ξεσπάσει πόλεμος. 
• Φορτωθήκαμε μάσκες, σε όλα τα είδη και χρώματα, για να μην υστερούμε σε μόδα και lifestyle.

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

Τυχαία το facebook με παίρνει έναν χρόνο πίσω. Όλους μας… επιστρέφει σε παλιές εικόνες και αναμνήσεις. Σαν να και πέρασαν χρόνια. Ένας χρόνος πίσω. Τότε που κυκλοφορούσαμε ελεύθεροι, συναντούσαμε τους φίλους μας, επισκεπτόμασταν τους συγγενείς μας, ταξιδεύαμε, τρέχαμε σε πόλεις και λεωφόρους ελεύθεροι και ωραίοι, εκθειάζοντας τα καλά του καπιταλισμού.

Τυχαία το facebook με πήρε πίσω. Οικογενειακές φωτογραφίες στη θάλασσα, εγώ με το μαύρο γυαλί να σεργιανίζω στις Φοινικούδες, και λίγους μήνες νωρίτερα στην όμορφη Θεσσαλονίκη.

Παλιά μεγαλεία… Όπως οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων στην Κερύνεια, τα μαθητικά, τα φοιτητικά χρόνια, ένας χάρτης ζωής με τους μεγαλύτερους σταθμούς. Φωτογραφίες στα άλμπουμ, μετά στο κομπιούτερ και ύστερα στο κινητό τηλέφωνο και το ipad. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Η νέα κανονικότητα
Και μετά ήλθε ο κορωνοϊός. Επιβλήθηκαν διατάγματα, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, δουλεύαμε από τα σπίτια μας, προσπαθήσαμε να μπούμε σε μια νέα κανονικότητα, ξέροντας πως όλο αυτό που μας συμβαίνει θα πάρει καιρό να αλλάξει. Μας μίλησαν για νέα κανονικότητα, μας έβαλαν να φορέσουμε τις μάσκες, να καλύψουμε το στόμα. Πολλοί αντέδρασαν και αντιδρούν. Εμείς, ευτυχώς, έχουμε την ευχέρεια να εκτονώνουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας στο κομπιούτερ. Ευτυχώς!

Και μετά πάλι ήλθε ο κορωνοϊός. Μπήκε επιθετικά και πάλι στη ζωή μας, γιατί κάποιοι φέρθηκαν ανεύθυνα, επιπόλαια, παιδαριώδη. Μας λένε πως βαρέθηκαν, κουράστηκαν, έπαθαν ψυχολογικά, δεν το αντέχουν.

Κανένας δεν το αντέχει. Κι, όμως, κάποιοι στέκονται στην πρώτη γραμμή. Στα νοσοκομεία, στις υπεραγορές, στις ουσιώδεις υπηρεσίες. Για να εξυπηρετούν όλους αυτούς που κλαίγονται και λένε πως άλλαξε η ζωή και η καθημερινότητά τους.

Ως λαός είμαστε ατομικιστές. Δεν βλέπουμε πίσω από το μικρό μας δακτυλάκι, δεν αντικρύζουμε κατάματα τη ζωή και τους σταθμούς της. Η υγειονομική κρίση μας πέρασε σε μια άλλη εποχή, μας είπαν ότι αυτή θα είναι πλέον η νέα μας κανονικότητα.

Γεμίσαμε τα σπίτια είδη πρώτης ανάγκης, λες και θα ξεσπάσει πόλεμος και θα λειτουργήσει η μαύρη αγορά. Γεμίσαμε μάσκες, σε όλα τα είδη και χρώματα, για να νοιώθουμε καλά, να μην υστερούμε σε μόδα και lifestyle.

Οι απρόσκλητοι επισκέπτες
Γύρω μας υπάρχουν μεγάλα προβλήματα. Άλλα ήταν κρυμμένα κάτω από το χαλί και βγήκαν στην επιφάνεια σαν απρόσκλητοι επισκέπτες. Μικρές επιχειρήσεις που μάχονται με τα νύχια και τα δόντια να κρατηθούν, εργαζόμενοι που μετρούν και το τελευταίο ευρώ του μισθού τους κάθε μήνα, ελπίζοντας ότι, τουλάχιστον θα συνεχίσουν να παίρνουν έναν μισθό, έστω και κουτσουρεμένο. Επιχειρήσεις σε πλήρη αναστολή, κλάδοι με εξαιρετικά μεγάλες απώλειες, δεν ξέρουν πότε θα ανακάμψουν. Απελπισμένοι επιχειρηματίες, απελπισμένοι μαγαζάτορες, απελπισμένοι εργαζόμενοι.

Ο κορωνοϊός ήλθε για να φέρει μαζί του την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την υπεύθυνη συμπεριφορά. Λέξεις απρόσμενα αχρησιμοποίητες. Ο κορωνοϊός ήλθε για να μείνει και να μας αποδείξει ότι κανένας δεν είναι υπεράνω των απρόβλεπτων συμβάντων που δημιουργούμε είτε εμείς οι ίδιοι είτε η φύση.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Η ώρα της ευθύνης
Στενάχωρα στριμωγμένοι στον μικρόκοσμό μας, πιστεύοντας πως κανένας και τίποτε δεν μπορεί να ταράξει τους κύκλους της ζωής μας, αντιδρούμε σε μέτρα και αποφάσεις που στριμώχνουν και δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας. 

Αυτή τη φορά όμως δεν σηκώνει, δεν μας παίρνει να πειραματιζόμαστε! Γιατί τώρα η πόλη σου, αύριο η πόλη μου. Σήμερα το σπίτι σου, αύριο το δικό. Σήμερα η δουλειά σου, αύριο η δική μου. Είμαστε όλοι ίσοι μπροστά στην απρόσμενη λαίλαπα ενός ιού, τον οποίον όλοι πολεμούν να τιθασεύσουν και εκείνος τους ξεγελά, παίζοντας τα δικά του παιγνίδια. 

Είναι η ώρα της ευθύνης, της υπεύθυνης συμπεριφοράς. Ακόμη κι αν ταράζουν την καθημερινότητά μας, μας επιβάλλουν μια νέα κανονικότητα, ταράζουν την πολυτέλεια της ζωής μας.