• Το ουσιαστικότερο ερώτημα δεν είναι αν θα πρέπει να πούμε ότι η «ΔΔΟ τελείωσε» διότι αυτό το απάντησε ήδη ο χρόνος. Το ουσιαστικότερο ερώτημα είναι «μετά την ΔΔΟ, τι;» 

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
@tsangarisp

Η μορφή λύσης ΔΔΟ φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Ουσιαστικά πάντοτε ήταν μια προβληματική βάση λύσης, η οποία σε πολλά ζητήματα απαιτούσε / απαιτεί τον τετραγωνισμό του κύκλου. 

Διότι για παράδειγμα, η «αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων» ερμηνεύεται ως «πολιτική ισότητα» αλλά την ίδια ώρα «όχι αριθμητική ισότητα», και θα πρέπει να εξευρεθεί η λύση σε αυτή την εξίσωση με ετερώνυμα κλάσματα των οποίων ο ελάχιστος κοινός πολλαπλάσιος είναι το 25,998,977.67895. 

Μέχρι σήμερα, 40 χρόνια συνομιλιών, με αυτή τη βάση λύσης, δεν κατάφερε κανένας να βρει απάντηση σε αυτή την εξίσωση. Δεν εξετάζω ποιου το λάθος ήταν. Άλλωστε δεν είναι αυτή η ουσία. Η ουσία είναι ότι για 40 χρόνια δυο πλευρές συζητούν και δεν βρίσκουν λύση, όχι συνολική, αλλά ούτε καν σε πτυχές της λύσης. 

Από την άλλη παρεισφρέουν στον διάλογο ψευτοδιλήμματα περί φοβίας του ενός ή του άλλου μέρους και τίθεται θέμα εγγύησης της Κυπριακής Δημοκρατίας από ένα τρίτο κράτος, το οποίο ούτως ή άλλως είναι εμπλεκόμενο και φέρει και ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Και διερωτάται κάποιος, αν το 2019, η Κύπρος ως μέλος της ΕΕ, έχει ανάγκη την εγγύηση ενός τρίτου κράτους; 

Και πάλι δεν θα εξετάσουμε ποιος είπε τι, ποιος δεν είπε τι, κτλ. Αυτό είναι άλλωστε ξεκάθαρο. Σημασία -και πάλι- έχει ότι ούτε σε αυτό το ζήτημα έχει εξευρεθεί μια φόρμουλα που να ικανοποιεί και τις δυο πλευρές παρόλο που οι πλευρές συζητούν εδώ και 40 χρόνια. 

Και σαν αυτά τα ζητήματα, υπάρχουν πολλά, όπως το Εδαφικό, το Περιουσιακό κτλ. Ουσιαστικά όποια σημαντική πτυχή του κυπριακού και αν αγγίξεις είτε δεν είναι συμφωνημένη είτε είναι συμφωνημένη αλλά «με το ζόρι»… και όταν πτυχές «κλείνουν» «με το ζόρι» είναι εύθραυστες και με την πρώτη ουσιαστική διαφωνία καταρρέουν. Είναι ξεκάθαρο αυτό. 

Συνεπώς, προκύπτουν δυο βασικά ερωτήματα: 

Πρώτον. Μήπως έφτασε η ώρα να πούμε «this is the end» στην μορφή λύσης της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας; 

Δεύτερον. Και αν όχι ΔΔΟ, τι; 

Το ουσιαστικότερο όμως ερώτημα είναι το δεύτερο. Επειδή το πρώτο ούτως ή άλλως, είτε θέλουμε να το απαντήσουμε είτε όχι, δεν έχει σημασία. Ούτε έχει σημασία αν θέλουμε να το παραδεχτούμε ή όχι. Διότι, και το απάντησε και το παραδέχτηκε ήδη ο χρόνος. 40 ΧΡΟΝΙΑ χωρίς αποτέλεσμα. Εθελοτυφλούμε αν δεν το βλέπουμε. Και οι τρίτοι μας αφήνουν στην τύφλα μας αφού κατ’ αυτό τον τρόπο εξυπηρετούνται ή καλύτερα δεν επηρεάζονται και ιδιαίτερα τα δικά τους συμφέροντα, ενόσω η κατάσταση παραμένει ως έχει. 

Οπόταν αυτό που θα πρέπει να απαντήσει πρώτα και κύρια η Πολιτική Ηγεσία, είναι το εξής: «Μετά την ΔΔΟ, τι;» Δεν θέλουν να το απαντήσουν. Εννοείται. Κανένας δεν τολμά να μετακινηθεί από την ΔΔΟ, η οποία -ω τι τραγικό!- δεν επιτεύχθηκε εδώ και 40 χρόνια αλλά την ίδια ώρα η «αναζήτησή της» προσφέρει την μεγαλύτερη ασφάλεια στον κάθε πολιτικό. 

Την ώρα μάλιστα που όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να επιτευχθεί! 

Αλλά ο χρόνος τελειώνει και εκ των πραγμάτων λίαν συντόμως, θα πρέπει όλοι να τοποθετηθούν.