ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Η απάντηση προφανώς είναι απλή, δεν σηκώνει συζήτηση και είναι σαφώς καταφατική σε σχέση με το ερώτημα που τίθεται στον τίτλο. Την ίδια ώρα βέβαια δεν είναι για αυτό που πολιτικά πρόσωπα έχουν κατηγορηθεί ή έστω είδαν το όνομά τους να «παίζει» σε λίστες με Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια κι ας έχουν κάνει οι ίδιοι την ερώτηση στον εαυτό τους, δίνοντας την αντίστοιχη απάντηση!  

Μια απλή και λογική σειρά δεδομένων, που ισχύουν και την περίπτωση του κάθε ενός από εμάς, δίνει την απάντηση και για τα πολιτικά ή πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα σε σχέση με τις οφειλές τους. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Ο βασικός κανόνας υπαγορεύει πως πρέπει οι υποχρεώσεις να είναι αντίστοιχες ή έστω κοντά στις οικονομικές δυνατότητες του καθενός. Δηλαδή πρέπει κάποιος να είναι αυτό που περιγράφεται ως «βιώσιμος δανειολήπτης». 

Και πώς μπορεί κάποιος να δώσει αυτή την απάντηση; Ένας απλός τρόπος είναι να γίνει -για όλες τις περιπτώσεις- ο υπολογισμός των εισοδημάτων και των δανειακών υποχρεώσεων, όπως απορρέει από σχετική οδηγία της Κεντρικής Τράπεζας, η οποία υπαγορεύει ότι η δόση για το δάνειο πρέπει να αντιστοιχεί -κατά μέγιστο- στο 80% του καθαρού εισοδήματος του δανειολήπτη. 

Δηλαδή εάν κάποιος αμείβεται με καθαρό μισθό 2.000 ευρώ και έχει υπολογισμένα έξοδα στα 1.000 ευρώ, τότε η δόση του δανείου ή των δανείων του δεν μπορεί να ξεπερνά τα 800 ευρώ. Προφανώς, σε μια αντίστοιχη πράξη μπαίνουν κι άλλα στοιχεία ή δεδομένα, όπως για παράδειγμα δυνητικά έσοδα από περιουσία που πιθανώς σήμερα να μην παράγει κάποιο έσοδο ή και η ηλικία του δανειολήπτη. 

Εάν για παράδειγμα κάποιος είναι στα 60 του χρόνια και έχει υπόλοιπο δανείου 200 χιλιάδων ευρώ, προφανώς ο χρεώστης δεν πρέπει να νιώθει άνετα με τη συγκεκριμένη οφειλή. Αυτό βάσει των εσόδων του βέβαια.  

Το θέμα όμως και κυρίως με τους πολιτικούς είναι άλλο και εν τω μεταξύ να σημειώσω ότι διάφοροι απαντούν σε οτιδήποτε πέραν αυτών που ερωτώνται. Την ίδια ώρα σχεδόν όλοι οι εμπλεκόμενοι σε λίστες δίνουν μια κοινή απάντηση: ότι δεν αναγνωρίζουν τις οφειλές τους ή δεν έχουν αποδεχτεί τις όποιες προτάσεις αναδιάρθρωσης είχαν ενώπιόν τους. 

Και τα ερωτήματα που εγείρονται είναι: 

1. Πώς εξασφάλισαν δάνειο; 
2. Γιατί και πότε έπαψαν να πληρώνουν τις δόσεις τους;
3. Γιατί δεν προχώρησαν σε αναδιαρθρώσεις; 
4. Χρησιμοποίησαν ή όχι τη θέση τους για να κερδίσουν χρόνο ή καλύτερη συμφωνία; 
5. Δικαιολογείται το ύψος των δανείων σε σχέση με τα έσοδα που έχουν ως πολιτικά πρόσωπα; 
6. Συμφωνεί το εκάστοτε έντυπο οικονομικής θέσης, γνωστό (εσφαλμένα) ως πόθεν έσχες; 
7. Κρατικές υπηρεσίες όπως το Τμήμα Φορολογίας και οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις έχουν διακριβώσει εάν οι οφειλές από πολιτικούς είναι τακτοποιημένες; 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Προφανώς δημιουργείται σοβαρό θέμα τάξης και ηθικής. Μπορεί βέβαια, η «ηθική» να ακούγεται ως όρος άτοπος σε σχέση με την Κύπρο, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει -ως πολίτες- να απαιτήσουμε η πολιτική ζωή να ταυτίζεται με την ηθική, την ικανότητα και τη συνέπεια. 

Γιατί ακριβώς αυτούς τους πολιτικούς θέλουμε, που να είναι ηθικοί, ικανοί και συνεπείς λόγων και έργων. Ένας τέτοιος πολιτικός δικαιούται και να χρωστά και να κάνει αναδιάρθρωση εάν τα οικονομικά του έχουν πάει στραβά. Με σωστό τρόπο, σε σωστό χρόνο, με σύνεση από πλευράς του και δίχως να ζητά ή να απαιτεί χάρες ή να καθορίζει ο ίδιος πόσα χρωστά και σε ποιον.