ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Αν είναι κάτι που έχει αναδείξει η πανδημία και ειδικότερα η διαφωνία για την αξία των εμβολίων, την απόφαση των ατόμων για εμβολιασμό, τα μέτρα και τον χειρισμό της πανδημικής κρίσης είναι το σοβαρό έλλειμμα ικανότητας διαλόγου, δημοκρατικών αντιλήψεων και συγκροτημένης σκέψης και συζήτησης για ένα θέμα όταν μάλιστα αυτό είναι σοβαρό. 

Τα πάθη, οι προκαταλήψεις, οι εμμονές τα σενάρια και οι υποθετικές προσεγγίσεις ένθεν κι ένθεν των «στρατοπέδων» δημιούργησαν και επιτείνουν ολοένα και περισσότερο ένα βαθιά τοξικό περιβάλλον στο οποίο σχεδόν κανένας δε μιλάει με κανένα. Φωνάζουν βρίζουν, απειλούν, απαξιώνουν, δολοφονούν χαρακτήρες και δαιμονοποιούν απόψεις.

Ψεκασμένοι υπάρχουν και στις δύο πλευρές και είναι τουλάχιστον άδικες οι προσεγγίσεις μερίδας εμβολιασμένων έναντι μερίδας ανεμβολίαστων πολιτών. 

Με λίγους έχω καταφέρει να συζητήσω για τα εμβόλια σε πολιτισμένο κλίμα, διότι όπως αρνούμαι να ακούω για αόριστες ψευδοϊατρικές προσεγγίσεις, το ίδιο δεν ανέχομαι να ακούω αντιδημοκρατικές έως κι φασιστικές εκφράσεις όπως: «Αν δε θέλουν να τους κλείσουν όλους σπίτι τους» ή «Να τους αναγκάσουν όλους να εμβολιαστούν να τελειώνουμε». 

Ταυτόχρονα, πόση ευθύνη έχει άραγε το εκπαιδευτικό μας σύστημα που δεν έχει πετύχει να βγάλει στην κοινωνία ανθρώπους που να μπορούν να κάνουν διάλογο. Πόση ευθύνη έχει και η ίδια η επιστήμη που δεν μπορεί να πείσει έστω και για τα βασικά. Πόση ευθύνη έχει ολόκληρη η Πολιτεία για τη βαθιά διχαστική προσέγγισή της ή την απώλεια του μέτρου που έχει απωλέσει σε πολλές εκφάνσεις διαχείρισης της πανδημίας; 

Την ίδια ώρα, βλέπω με απογοήτευση άτομα τα οποία -πολύ σωστά- όταν προκύπτουν θέματα διακρίσεων ή και ρατσιστικών επιθέσεων να σπεύδουν πρώτοι στη μάχη για διαφύλαξη θεμελιωδών αξιών της Δημοκρατίας και περιφρούρησης κοινωνικών κατακτήσεων και ελευθεριών, να συμπεριφέρονται απαξιωτικά, με αγένεια και ενίοτε ασκώντας λεκτική βία σε άτομα με αντίθετη άποψη. Η υπερβολή έχει καταστεί η νέα κανονικότητα και ο καυγάς αντικατέστησε τον διάλογο. 

Όταν περάσει η κρίση της πανδημίας, η οποία αργά ή γρήγορα θα περάσει, θα αλληλοκοιταχτούμε και θα δούμε πως ο καθένας μας στάθηκε, πρώτα και κύρια ως άνθρωπος σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Σαφώς και ποια θέση και λογική ακολούθησε αλλά και πόσο θα αποδειχθεί δημοκράτης, με κατανόηση, σεβασμό και ενσυναίσθηση τόσο για τον φίλο, τον συγγενή ή τον συνάδελφο όσο και έναντι μέρους της κοινωνίας του. Περίεργοι, ακραίοι, μισαλλόδοξοι και φανατικοί πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Ανεξαρτήτως όμως προσέγγισης επί ειδικών θεμάτων οφείλουμε να σταθούμε ο ένας στον άλλο ειδικά σε αυτή την περίοδο. Να ακούσουμε ο ένας τις ανησυχίες του άλλου και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε, όχι να τσακωθούμε. Να επιδιώξουμε να αναλύσουμε και όχι με μια μονοκονδυλιά να κοροϊδέψουμε. Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι νιώθει και ο θρησκευόμενος ή ο άθεος και ο αμελής ή ο προβληματισμένος ακόμη και αυτός που δεν εμπιστεύεται τα εμβόλια, τους παρασκευαστές αυτών ή την Πολιτεία στην οποία ζει. 

Αυτή η προσέγγιση είναι που θα πάρει την κοινωνία μας μπροστά και όχι ο φανατισμός οι απειλές και πολύ περισσότερο η βία, λεκτική ή χειρότερα η φυσική. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι εδώ που φτάσαμε μπορούν πολλά να αλλάξουν, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι εάν όλοι αφεθούμε στην κατρακύλα της διχόνοιας το μέλλον του ήδη βασανισμένου τόπου μας προδιαγράφεται ακόμη πιο μαύρο.