ΓΡΑΦΕΙ Η
ΗΒΗ ΛΑΜΠΡΟΥ*

Στο ποδόσφαιρο που ουδόλως ομοιάζει με την πολιτική,  δύο κίτρινες κάρτες σημαίνουν κόκκινη και αποβολή.   Στην πολιτική σκηνή θα έπρεπε ίσως να υπάρχει κάτι παρόμοιο, αφού η ευθιξία, η ανάληψη ευθύνης και  η ηθική υπόσταση φαίνεται να εξαφανίζονται από το πολιτικό προσωπικό της χώρας άπαξ και αναλάβει οποιαδήποτε θέση (βλέπε καρέκλα). Βέβαια το ποδόσφαιρο δεν κρατά ούτε προπονητές ή παίκτες όταν δεν φέρνουν τα αποτελέσματα που υπόσχονται στο χρόνο που υπόσχονται.

Ο πρόεδρος μας, έκανε προχτές ένα διάγγελμα. Ένα διάγγελμα για τα θέματα της διαφθοράς, που ταλανίζουν την επικαιρότητα και αποδίδουν συγκεκριμένες ευθύνες σε αυτόν.  Γιατί επέλεξε  άραγε αυτό το είδος για να επικοινωνήσει με το «λαό του»; Μόνο για να αναδείξει τη σοβαρότητα της κατάστασης; Ήθελε μήπως να εξαγγείλει πολιτικές ή συγκεκριμένα μέτρα και  προτίμησε  να αποφύγει να εμπλακεί σε οποιαδήποτε συζήτηση με δημοσιογράφους, μήπως και του τεθεί κάποια άβολη ερώτηση; Μήπως γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να παρουσιαστεί ως  πατερούλης-δάσκαλος-γιατί με απογοητεύετε και με στενοχωρείτε- μόνος παλεύω για το καλό σας;

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Ο πρόεδρος μας λοιπόν, φαίνεται να επιλέγει το προφίλ του πατερούλη- δάσκαλου, που από καθέδρας μιλώντας μοιράζει ευθύνες σε όλους (πλην του εαυτού και κάποιων εκλεκτών του επιλογών) προσδίδοντας κίνητρα μικρόψυχης αντιπολιτευτικής δράσης ονομάζοντας τις όποιες καταγγελίες ή στοιχεία προπαγανδιστικά ψέματα.  Προχωρεί μετά να διδάξει τους ιθαγενείς- που άμυαλοι όπως είναι παρασύρθηκαν από σειρήνες-πάνω σε θέματα χειραγώγησης της κοινής γνώμης, κακών κοινοβουλευτικών πρακτικών και της κατάστασης στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ. Το όλο διάγγελμα το συνοδεύει μια συναισθηματική φόρτιση, ένα παράπονο για την αδικία που βιώνει αφού δεν σέβεται αυτή η άτιμη κοινωνία ούτε τους κόπους και τη δουλειά του.

Η πολιτική επικοινωνία – και ένα διάγγελμα του πρόεδρου μιας χώρας έχει αυτό τον χαρακτήρα  – είναι η στρατηγική χρήση της επικοινωνίας ώστε να επηρεάσει τη δημόσια πληροφόρηση, τις πεποιθήσεις και τη δράση σε πολιτικά θέματα. Επέφερε κάποια αλλαγή στη κοινή γνώμη για τις ευθύνες του πρόεδρου, έδωσε εξηγήσεις,  πρότεινε λύσεις,  έφερε προτάσεις; Μάλλον όχι. Αντίθετα, αν κάτι πέτυχε ήταν μια  όξυνση  αντιδράσεων γιατί κατάφερε σε δέκα σελίδες κείμενο να προσβάλει τη νοημοσύνη, την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα ενός  ολόκληρου λαού. Δε το λες και λίγο.

*Η Ήβη Λάμπρου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick.