ΓΡΑΦΕΙ Ο 
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Λίγο «αριστεροί» στα κοινωνικά θέματα και ευρύτερα ζητήματα εσωτερικής διακυβέρνησης και λίγο «δεξιοί» στα εθνικά και κυρίως για το Κυπριακό. Κάπως έτσι καθορίζεται κατά κύριο λόγο η πολιτική ρητορική και συνεπώς η χάραξη πολιτικής γραμμής και οι πεποιθήσεις των πολιτών για τα κυρίαρχα θέματα στην επικαιρότητα.

Η παραγωγή πολιτικής καθορίζεται εν πολλοίς από το τι ο κόσμος πιστεύει και ζητά ή από την καθοδήγηση που δίνουν τα κόμματα; Μάλλον ισχύουν και τα δύο σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό αναλόγως θέματος και εποχής. Το βασικό όμως ζήτημα έχει να κάνει με το επίπεδο των ατόμων που πολιτεύονται, επίπεδο το οποίο συχνά αποδεικνύεται χαμηλό αφού το πολιτικό προσωπικό επιδιώκει την προβολή για θέματα που δε γνωρίζει ή με σκοπό την εξασφάλιση ψήφων χαϊδεύοντας αυτιά, αγνοώντας την ουσία και παραβλέποντας το μακροπρόθεσμο όφελος της χώρας.

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Ένα κλασικό, πλέον, παράδειγμα είναι οι κατά καιρούς προτάσεις για τις εκποιήσεις. Αυτό που για την τρόικα έχει περιγραφεί ως αποτελεσματικό πλαίσιο διαχείρισης των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων, βρίσκεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο επίκεντρο συζητήσεων στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Για τις εκποιήσεις η κυριαρχούσα προσέγγιση υπαγορεύει αναστολή, προσκόμματα, επιπλέον βήματα, μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια για τα βήματα της διαδικασίας και ούτω καθεξής. Βέβαια, η εν λόγω προσέγγιση δεν προστατεύει ουσιαστικά το μέσο νοικοκυριό της χώρας, το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν κινδυνεύει από εκποίηση από σειρά συμφωνιών, αλλά και νομοθεσιών ή λύσεων που έχουν κατά καιρούς δοθεί, από την Οδηγία της Κεντρικής Τράπεζας για τςι Αναδιαρθρώσεις μέχρι το Πλαίσιο Αφερεγγυότητας και το Σχέδιο Εστία. 

Εξάλλου, τόσο η Βουλή που πρόσφατα ολοκλήρωσε τη θητεία όσο και η προηγούμενη αρνήθηκαν να κοιτάξουν τα προβλήματα κατάματα και να πάρουν αποφάσεις ουσιαστικές και χρήσιμες για την οικονομία. Αντίθετα, αναλώθηκαν σε εύκολες, απλοϊκές, λαϊκίστικες και πρόσκαιρες προσεγγίσεις που στο τέλος της ημέρας επέφεραν χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που αναμένονταν σε συνδυασμό με συστημικούς κινδύνους. Η ελαφρότητα με την οποία προσεγγίζονται τα σημαντικά, οικονομικά θέματα από τους πολιτικούς και δη τους βουλευτές, σε συνδυασμό με το προσωπικό, επαγγελματικό ή και κομματικό συμφέρον ναρκοθετούν την όποια προσπάθεια μεταρρύθμισης και βελτίωσης του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία τομέων της οικονομίας. 

Δεν είναι για την πανδημία και τις επιπτώσεις της, ούτε για αυτούς που πλήγησαν το 2013 από το κούρεμα που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Δεν είναι για τον μέσο εργαζόμενο που μετρά κάθε μήνα τα λεφτά του για να βγει ο μήνας, ούτε για τη μικρομεσαία επιχείρηση που νομοθετούν. Αντίθετα, η κατεύθυνση είναι κυρίως για αυτούς που δεν πληρώνουν, που με θράσος απαιτούν συνεχώς όλο και κάτι καλύτερο αρνούμενοι να πληρώσουν αλλά και να υπογράψουν λύσεις αναδιάρθρωσης. Διότι την κουλτούρα μη αποπληρωμής των υποχρεώσεών την αναπαράγει πρώτα και κύρια και με θαυμαστή επιμονή σε σημείο εμμονής το πολιτικό προσωπικό της χώρας. 

Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο, για να αλλάξει έστω και λίγο η πολιτική ρητορική και συνεπώς η αντίληψη της κοινωνίας, εάν κατά την προεκλογική που εξέπνευσε την περασμένη εβδομάδα να βλέπαμε υπεύθυνες τοποθετήσεις και χρήσιμες προτάσεις με  μεταρρυθμιστική προσέγγιση, με σοβαρή κατανόηση βασικών οικονομικών όρων και με επιδίωξη την εισαγωγή νέας κουλτούρας προς εμπέδωση της ευθύνης που αναλαμβάνει κάποιος παίρνοντας ένα δάνειο ή δημιουργώντας μια επιχείρηση. Αντίθετα, έχουμε δει δεκάδες υποψήφιους να ευαγγελίζονται κάποια αόριστη αλλαγή, τάζοντας σε πολλούς πολλά, τα οποία βεβαίως ο φορολογούμενος θα κληθεί ξανά να πληρώσει. 

Οι εκλογές και η προεκλογική περίοδος θα μπορούσαν να ήταν εξαιρετικές συγκυρίες παραγωγής πολιτικής, πολιτικού λόγου με ουσιαστικό περιεχόμενο, ζύμωσης θέσεων και απόψεων με ένα βασικό στόχο από όλους τους πολιτικούς χώρους: οι τρόπου με τους οποίους η οικονομία θα είναι ισχυρή και η κοινωνία ευημερούσα. Αυτό βεβαίως που επικρατεί είναι ο μηδενιστικός αντιπολιτευτικός λόγος, οι προεκλογικές παροχές, χάρες και ωφελήματα από τους κυβερνώντες και οι καυγάδες για τον Μάκη, τον Τάκη ή Λάκη του κάθε κόμματος. 

Η παγιωμένη ρητορική καθορίζει την πολιτική και όπως χαμηλού επιπέδου και χωρίς περιεχόμενο είναι συνήθως η ρητορική, αντιστοίχως ανάλογη είναι και η πολιτική. Μια πολιτική μιξ, γκριλ. Λίγο αριστερά, λίγο δεξιά και στο τέλος το τίποτα.