Η προϊστορία αυτό μας διδάσκει. Ότι δηλαδή λίγο πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση έρχονται φιλολαϊκές εξαγγελίες, που στις πλείστες των περιπτώσεων, πρόκειται και για φαμφάρες και βαρύγδουπες υποσχέσεις

«Καταληκτικά η brief επιχειρεί να απαντήσει και το ερώτημα που τίθεται μέσω του τίτλου: Πότε θα αυξηθεί ο κατώτατος μισθός; Η απάντηση μάλλον κρύβεται -χρονικά- κάπου στο 2020. Η πορεία αποκλιμάκωσης της ανεργίας, όπως παρουσιάζεται και στο ακόλουθο γραφικό, δείχνει ότι η τάση δεν είναι τόσο ισχυρή που να περιορίσει το ποσοστό της ανεργίας στο 5% εντός των επόμενων μηνών».

Αυτά αναφέρονται σε σημερινή ανάλυση της Brief. 

Αυτό όμως που δεν αναφέρεται στην Ανάλυση είναι το τι υπάρχει πολιτικά «κάπου το 2020» (και ορθώς δεν αναφέρεται διότι σε μια σωστή ανάλυση και ρεπορτάζ ποτέ δεν πρέπει να περιέχονται αναφορές οι οποίες είτε παραπλανούν είτε «οδηγούν» τον αναγνώστη σε προσεγγίσεις, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με την ουσία του θέματος αλλά ενδεχομένως με προσωπικές απόψεις του συντάκτη)… 

Οπόταν λοιπόν, διαβάζοντας την ανάλυση, όπου καταληκτικά σημειώνεται, πως βάσει δεδομένων, εκτιμάται ότι η Κύπρος θα βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους απασχόλησης (κάτω του 5%) κάπου το 2020 και άρα τότε θα μπορεί να εφαρμοστεί η προεκλογική εξαγγελία για αύξηση του κατώτατου μισθού, αμέσως σκέφτηκα: «Βουλευτικές εκλογές». Και αμέσως μετά: «Θα είναι μια καλή εξαγγελία από πλευράς Κυβέρνησης και κατ’ επέκταση ΔΗΣΥ για αύξηση του κατώτατου μισθού». 

Όντως όμως έτσι θα γίνει; Κυβέρνηση και ΔΗΣΥ -αν συμπέσει η κατάσταση πλήρους απασχόλησης λίγο πριν τις βουλευτικές- θα εξαγγείλουν και την πολιτική για αύξηση του κατώτατου μισθού; Την απάντηση δεν την γνωρίζω. 

Όμως αυτό που γνωρίζω είναι πως για ολόκληρες δεκαετίες μας έχουν συνηθίσει οι εκάστοτε κυβερνώντες να εξαγγέλλουν διάφορα μέτρα και διάφορες άλλες φιλολαϊκές πολιτικές ώστε να γαργαλήσουν τους ψηφοφόρους. Αυτό όμως δεν συμβαίνει μόνο από πλευράς των εκάστοτε Κυβερνήσεων και κυβερνώντων κομμάτων. Συμβαίνει και από πλευράς άλλων κομμάτων, συμπολιτευόμενα, αντιπολιτευόμενα, ουδέτερα κτλ και ιδιαίτερα σε βουλευτικές εκλογές. 

Η προϊστορία -πλην κάποιων εξαιρέσεων όπως πχ πρόσφατα το 2016, από πλευράς Αβέρωφ, ο οποίος το «πλήρωσε όμως ακριβά» διότι ενώ υπήρχαν 15 μέτρα έτοιμα αυτά δεν εξαγγέλθηκαν προεκλογικά αλλά μετεκλογικά- αυτό μας διδάσκει. Ότι δηλαδή λίγο πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση έρχονται φιλολαϊκές εξαγγελίες, που στις πλείστες των περιπτώσεων, πρόκειται και για φαμφάρες και βαρύγδουπες υποσχέσεις. 

Δεν υποστηρίζω ότι η δέσμευση για καθορισμό εθνικού κατώτατου μισθού είναι φαμφάρα. Ούτε βεβαίως και μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι πανάκεια. Άλλωστε ως προς την φιλοσοφία του κατώτατου μισθού, οι απόψεις διίστανται. Η Στήλη αναφέρει ενδεικτικά μόνο ότι έψαξε τι ισχύει στις τρεις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης. Και στις τρεις Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία καθορίζεται εθνικός κατώτατος μισθός δια Νόμου (είδε γράφημα πάνω). 

Όπως και να έχει, η ουσία της σημερινής επισήμανσης είναι άλλη. Ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να θεωρούμε διάφορες εξαγγελίες ως «δόλωμα» για την αύξηση των ποσοστών. 

Το ίδιο όμως ισχύει και αντίστροφα: Οι πολίτες οφείλουν να σταματήσουν να αρέσκονται σε μεγάλες πολιτικές υποσχέσεις και να αρχίσουμε να κρίνουμε την πολιτική και τους πολιτικούς κατά κύριο λόγο από τις πολιτικές τους πράξεις και το τι έπραξαν. Όχι για το τι θα κάνουν…