Τα τετελεσμένα που δημιουργούν λύση χωρίς λύση. Η διακίνηση και εν μέρει το περιουσιακό έχουν λυθεί… Τι ακολουθεί; 

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ 
Twitter: @tsangarisp
Από το 2003, ανά επταετία περίπου, επισυμβαίνουν διάφορες εξελίξεις στο κυπριακό, οι οποίες ενώ κάποιες μάλιστα χαιρετίζονται, στην ουσία μετατρέπονται σε τετελεσμένα που μάλλον μας οδηγούν σε άλλη λύση παρά σε λύση ΔΔΟ. 

Αρχή έγινε το 2003 όπου ο τότε κατοχικός ηγέτης, μ. Ραούφ Ντενκτάς, άνοιξε τα οδοφράγματα. Η Ελληνοκυπριακή πλευρά ανήμπορη να αντιδράσει, αποδέχτηκε  την εξέλιξη σιωπηρώς ελπίζοντας μόνο πως η διέλευση μεταξύ ελευθέρων και κατεχομένων περιοχών θα γινόταν «από μερικές εκατοντάδες επαναπροσεγγιστές». 

Αργότερα η Ελληνοκυπριακή πλευρά υποχρεώθηκε λόγω εξελίξεων αλλά και πιέσεων και από την ΕΕ, όχι μόνο να αντιδράσει στην διάνοιξη των οδοφραγμάτων αλλά να καλωσορίσει και την «θεσμοθέτηση» της διέλευσης μέσω του Κανονισμού Πράσινης Γραμμής, ο οποίος Κανονισμός όχι μόνο δεν θέσπιζε την διαδικασία για την διέλευση προσώπων αλλά προχωρούσε και ένα βήμα παρακάτω θεσπίζοντας και την διέλευση των εμπορευμάτων. 

Αργότερα, η άλλοτε κίνηση ματ του Ραούφ Ντενκτάς μετεξελίχθηκε σε επίσημη πολιτική της ελληνοκυπριακής πλευράς με την εκάστοτε Κυβέρνηση -αντί λύσης και κατάργησης των Οδοφραγμάτων- να εξαγγέλλει και να κομπάζει για την διάνοιξη περισσότερων οδοφραγμάτων. 

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι, 16 χρόνια μετά την κίνηση του Ραούφ Ντενκτάς με τα οδοφράγματα και 45 χρόνια μετά την Τουρκική Εισβολή, το θέμα της διακίνησης μεταξύ ελεύθερων και κατεχόμενων περιοχών έχει επιλυθεί, χωρίς λύση ΔΔΟ.  

Μετά την διάνοιξη των Οδοφραγμάτων, ακολούθησαν και διάφορες ενέργειες επί του Περιουσιακού. 

Αν και η ε/κ πλευρά είχε ως παντιέρα την 4η Διακρατική και την «απόφαση Τ. Λοιζίδου» και παρόλο που από τότε υπήρχαν τα στίγματα αναγνώρισης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «ένδικων μέσων» των κατεχομένων, οι Ελληνοκύπριοι κατακλύσαμε -με πολιτική παρότρυνση- το ΕΔΑΔ με προσφυγές για αποζημιώσεις και αποκατάσταση περιουσιών με αποτέλεσμα, με την απόφαση Δημόπουλος τελικά το 2010 να δημιουργείται άλλο ένα τετελεσμένο. Αυτό της Επιτροπής Αποζημιώσεων Περιουσιών του κατοχικού καθεστώτος, η οποία Επιτροπή αναγνωρίστηκε από το ΕΔΑΔ ως νόμιμο ένδικο μέσο επίλυσης διαφορών περιουσιακού χαρακτήρα. 

Μέχρι σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία προσπαθεί να αμφισβητήσει την ακεραιότητα αυτού του «ένδικου μέσου» (την Επιτροπή των κατεχομένων δηλαδή), χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. 

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, πως και το θέμα του Περιουσιακού, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο επιλύεται και αυτό, χωρίς λύση ΔΔΟ. 

Τώρα βρισκόμαστε σε εξελίξεις που προδιαγράφουν την τρίτη πράξη τετελεσμένων. 

Αυτή -κατά πάσα πιθανότητα- δεν θα είναι στην ΑΟΖ, αλλά επί του εδάφους και πάλι. 

Ο Μουσταφά Ακκιντζί επανέφερε τις προάλλες (21/6) το θέμα της περίκλειστης περιοχής Αμμοχώστου με αντάλλαγμα την αναγνώριση του αεροδρομίου Τύμπου και του Λιμανιού της Αμμοχώστου. Δηλαδή, να ανοίξει η περίκλειστη περιοχή και για τους Ελληνοκύπριους και ως αντάλλαγμα να νομιμοποιηθεί το αεροδρόμιο Τύμπου αλλά και το Λιμάνι. Τα οποία ούτως ή άλλως λειτουργούν αλλά όχι -υποτίθεται νόμιμα- και εν πάση περιπτώσει όχι διεθνώς αναγνωρισμένα. 

Είπε ο Μ. Ακκιντζί, σύμφωνα με τηλεγράφημα του ΚΥΠΕ: «Ο Τ/κ ηγέτης επέκρινε την απόφαση του «υπουργικού συμβουλίου» για τα Βαρώσια, είπε ότι δεν προηγήθηκε μελέτη, τα βήματα που θα γίνουν πρέπει να είναι εντός διεθνούς δικαίου και να προάγουν την ειρήνη, την συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών αλλά και την απόδοση των δικαιωμάτων των παλιών ιδιοκτητών. Επανέλαβε την τ/κ θέση για άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου με την λειτουργία του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και το λιμάνι Αμμοχώστου».

Σε περίπτωση που αυτό επισυμβεί, θα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι και ένα μέρος του Εδαφικού επιλύεται, χωρίς λύση ΔΔΟ.

Την ίδια ώρα εκτυλίσσεται και ένας άλλος «διαχωρισμός» εντός θαλάσσης ως προς την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία φαίνεται να οδηγείται προς «τριχοτόμηση» με ένα μέρος της να το αξιώνει η ίδια η Τουρκία, ένα άλλο η Τουρκοκυπριακή πλευρά και ένα τρίτο, ας πούμε το νόμιμο, η Κυπριακή Δημοκρατία.

Η εξέλιξη της τουρκικής γεώτρησης αν και «γκριζάρει» την περιοχή, είναι ακόμη μακριά για να υπάρξει κάτι συμφωνημένο ή να «χωνευτεί» ότι τα πράγματα θα παγιωθούν ως τέτοια. Δηλαδή από μια περιοχή η κάθε πλευρά «και όλα οκ». 

Ας κάνουμε το εξής: Μαζέψτε όλα τα δεδομένα από το 1974 μέχρι σήμερα. Συμπεριλάβετε όλα τα ανωτέρω που περιγράψαμε, υπολογίστε όλες τις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού (με τις δυο που είχαν τις ισχυρότερες πιθανότητες να ήταν αυτή του 1978 και του 2004), συμπεριλάβετε την νέα κατάσταση πραγμάτων, λάβετε υπόψη την «φυγή» των γενεών ε/κ και τ/κ που έζησαν την Κύπρο αλλιώς (ενωμένη).

Τώρα σμικρύνετε τον χρόνο, συμπυκνώστε τον χρόνο σε 30 δευτερόλεπτα σαν μια ταινία fast forward με όλα αυτά τα δεδομένα. 

Τι βλέπετε; Δεν βλέπετε την λύση μπροστά σας; Δεν ζούμε την λύση του κυπριακού εδώ και 45 χρόνια; 

Μήπως τελικά την αναζητούμενη λύση την ζούμε αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε ή δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε;

Βεβαίως κατά τα άλλα εμείς επιδιώκουμε λύση… Μα ποια ΔΔΟ; Και ποια λύση;