•    Μπορεί η Ευρώπη να μου  παρέχει ασφάλεια και να μου διαφυλάξει τα βασικά και αυτονόητα;
•    Η απαξίωση και η αποχή δεν είναι η λύση

Η Κύπρος διατηρεί στενές και μακροχρόνιες σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της. Πρώτα, στο πλαίσιο της Συμφωνίας Τελωνειακής Ένωσης, αργότερα με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη συνέχεια με την είσοδο στη ζώνη του ευρώ. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια η Ε.Ε. στήριξε με διάφορα προγράμματα, οικονομικά και άλλα, την Κύπρο και την ανάπτυξή της, και εξέδωσε ψηφίσματα και αποφάσεις υπέρ των δικαίων της.

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Ωστόσο, το 2013, και δικαίως, έχει χαραχθεί βαθιά στις καρδιές και τη μνήμη των Κυπρίων. Τα Eurogroup, οι σκληρές αποφάσεις για «κούρεμα» και η αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου δημιούργησαν ένα εχθρικό κλίμα στον λαό της νήσου. Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν στήριξαν, δεν συμπαραστάθηκαν, δεν κατανόησαν τη δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκε ο τόπος και ο κόσμος της. Η απάντησή τους ήταν ότι «έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν». Το επιχείρημά μας είναι ό,τι δεν έκαναν ό,τι θέλαμε για να μας στηρίξουν. 

Δυστυχώς, τα λάθη, οι παραλείψεις, η απάθεια και η κωλυσιεργία των προηγούμενων χρόνων έφεραν τα οδυνηρά αποτελέσματα του 2013.

Τα χρόνια πέρασαν και οι Ευρωπαίοι εκθείασαν την καλή δουλειά που έγινε και το success story της Κύπρου. Ακόμη κι αν έγιναν μεγάλες θυσίες, ακόμη κι αν έκλεισαν δυο χρηματοοικονομικά ιδρύματα. Η Κύπρος υπήρξε καλός μαθητής!

Ο λαός της Κύπρου είναι θυμωμένος. Με την Ευρώπη, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις χώρες μέλη της. 

Οι ευρωεκλογές μας βρίσκουν να αμφιταλαντευόμαστε εάν  πρέπει να ψηφίσουμε ή όχι.

O μεγαλύτερος εχθρός

Η αποχή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σε μια εκλογική αναμέτρηση. Οι πολίτες στρέφουν την πλάτη στους πολιτικούς, στους θεσμούς, στα κράτη. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αντιλαμβανόμενο ότι οι πολίτες επιδεικνύουν απαξίωση, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και αλλού,  έχει δαπανήσει εκατομμύρια ευρώ σε εκστρατείες μέσω μέσων κοινωνικής δικτύωσης, για να αφυπνίσει τους ψηφοφόρους.

Το ερώτημα είναι γιατί οι πολίτες της Ε.Ε. γυρίζουν τις πλάτες στις κάλπες;  Την απάντηση δίνουν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του  Μαΐου του 2014.  Μόνο ένα ποσοστό 40% των ευρωπαίων ψηφοφόρων προσήλθε στην κάλπη σε σύγκριση με  61,9% το 1979. Το χαμηλό ποσοστό εκτιμάται ότι θα παραμείνει και σε αυτές τις εκλογές.

Οι αξιωματούχοι της Ε.Ε. παραδέχονται ότι υπάρχουν μεγάλα και πολλά προβλήματα στην επικοινωνία των πολιτών με την Ένωση. Γραφειοκρατία, ασυνεννοησία, διαφορετικές προσεγγίσεις. 

Η Ε.Ε. «υποφέρει» από συνοχή, διαθέτει έναν πληθυσμό που γηράσκει και έχει μειωμένη στρατιωτική ισχύ. Η οικονομική της ισχύ δέχεται απειλές.

Το ερώτημα για τον κάθε πολίτη της Ένωσης είναι απλό: «Μπορεί η Ε.Ε. να λύσει τα προβλήματά μου, να μου εξασφαλίσει δουλειά, κοινωνική πρόοδο και ευημερία, ιατρική περίθαλψη, σε μένα και τα παιδιά
μου; Μπορεί η Ευρώπη να μου  παρέχει ασφάλεια και να μου διαφυλάξει τα βασικά και αυτονόητα;».

•    Tη Δημοκρατία και το δημοκρατικό δικαίωμά μου;
•    Την ειρήνη, την ευημερία και όλα τα ωφελήματα που παρέχονται στους πολίτες της; 
•    Μια καλύτερη ποιότητα ζωής;
•    Την ισότητα και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
•    Την επιλογή των καλύτερων που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα συμμετέχουν στις αποφάσεις, για να ακούγεται η φωνή μου, καθαρά και δυνατά; 
•    Τη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων για το παρόν και το μέλλον μου ως Ευρωπαίος πολίτης;
Όπως είπε ο Jean Monnet, ο Γάλλος οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής ενοποίησης και πατέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «τίποτε δεν είναι δυνατόν χωρίς ανθρώπους, τίποτα δεν διαρκεί χωρίς θεσμούς».