• Το 2020 είναι η χρονιά που στερηθήκαμε τα αυτονόητα.
• Οι ήρωες, οι μεγάλοι ήρωες είναι αλλού, στις εντατικές και στο νοσοκομείο αναφοράς, στους θαλάμους νοσηλείας.

ΓΡΑΦΕΙ Η
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

H φετινή χρονιά είναι από κείνες τις χρονιές που θα γραφτούν στην παγκόσμια ιστορία. Είναι από κείνες τις χρονιές που θα περάσουν σε εγκυκλοπαίδειες και σε συγγράμματα ιατρικής, από κείνες τις χρονιές που ίσως και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, γιατί δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι.

Πού να φανταζόμασταν πέρσι όταν αποχαιρετούσαμε τον παλιό τον χρόνο και καλωσορίζαμε τον νέο, ότι θα θυμόμασταν με λαχτάρα τις όμορφες αναμνήσεις του 2019 και θα θέλαμε να τις ζήσουμε ξανά. Με τα καλά και τα κακά του, την ασχήμια, την κούραση, τις αποτυχίες και τα επιτεύγματά του.

Πού να φανταζόμασταν πως η νέα χρονιά που μας χτυπούσε την πόρτα θα ήταν μια χρονιά αλλιώτικη, διαφορετική, ποτέ ίδια με καμιά άλλη. Μια χρονιά που στερηθήκαμε τα βασικά. Μια αγκαλιά, μια συνάντηση, ένα καφέ, μια σύναξη φίλων και συγγενών, την παρέα του παππού και της γιαγιάς, τα ταξίδια, τις διακοπές, ακόμη και τα επαγγελματικά ραντεβού. Πράγματα απλά, καθημερινά, φυσιολογικά για φυσιολογικούς ανθρώπους. Πράγματα μικρά και όμορφα, που τότε που τα είχαμε δεν τα εκτιμούσαμε. 

Το 2020 θα μείνει στις μνήμες μας ως η χρονιά του Covid, του κορωνοϊού, της καραντίνας, των lockdown, των αποστάσεων, των αντισηπτικών και του θερμόμετρου, του οξύμετρου. Η χρονιά της μάσκας. Όχι της μάσκας του καρναβαλιού, ούτε της μάσκας, μεταφορικά σκεπτόμενοι, αλλά της ιατρικής μάσκας που έγινε προέκταση του εαυτού μας, απαραίτητο εφόδιο και εργαλείο για τη ζωή μας, αξεσουάρ μόνιμο όπως τον χρυσό σταυρό, τη βέρα μας ή το δακτυλίδι.

Ο καταραμένος ιός
Μάσκα, για να προστατευόμαστε, να κρύβουμε το πρόσωπο, να κρύβουμε τα χαμόγελα και τη χαρά, αλλά και τη λύπη και τη στεναχώρια, για όλα αυτά που έφερε ένας καταραμένος ιός που κανένας δεν μπόρεσε ακόμη να τιθασεύσει, να σκοτώσει, να εξοντώσει.

Φεύγεις από το σπίτι και αντί να θυμηθείς τα κλειδιά του αυτοκινήτου και του σπιτιού, παίρνεις μαζί σου τη μάσκα και το αντισηπτικό, ως απαραίτητο συμπλήρωμα μιας ζωής που γίνεται άχαρη, μονότονη, μια από τα ίδια.

Το 2020 είναι η χρονιά της στήριξης και των επιδομάτων, για να κρατηθούν οι πολίτες και να αντέξουν, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι για να έχουν χρήμα να περνούν και οι ευπαθείς για να συντηρούνται.

Το 2020 είναι η χρονιά του κλεισίματος των εκκλησιών, των malls και των χώρων εστίασης, η χρονιά της απόστασης, της υπομονής και της χαμένης ελπίδας.

Ελπίδες και όνειρα
Κι αύριο υπάρχουν προσδοκίες, ελπίδες και όνειρα, που όμως τα σταματά και τους φράσσει τον δρόμο ένας ιός σκοτεινός και παράξενος που χτυπά στα τυφλά τον κόσμο, ρίχνει την οικονομική ανάπτυξη, διπλώνει τα συστήματα υγείας και αποδεκατίζει νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Σε πέντε μέρες υποδεχόμαστε μια νέα χρονιά και προσδοκούμε… Μεγάλες προσδοκίες από ανθρώπους που εφαρμόζουν μέτρα, τηρούν τις αποστάσεις, δουλεύουν με τηλεργασία για να ζουν και να αγωνίζονται. 

Μια νέα χρονιά έρχεται, χωρίς εκτιμήσεις για το άμεσο μέλλον, χωρίς όνειρα, σκέψεις, κατάθεση προτάσεων και ψυχής. Μια νέα χρονιά έρχεται με σύνθημα «κράτα τις αποστάσεις και φόρεσε μάσκα» χωρίς να ξέρεις τι και πότε θα το φέρει.

Μαζεύουν τους ψήφους
Η οικονομία είναι χαμένη. Στον προϋπολογισμό, στον τουρισμό, στη δημόσια υγεία. Χαμένη σε μεγάλες προκλήσεις, σε μικρότερες και ασήμαντες, υπό τις περιστάσεις, που ήλθαν όμως για να μείνουν και να καταδυναστεύσουν τη ζωή μας, να αμφισβητήσουν τη σημαντικότητά της, να παίξουν με το τώρα και το αύριο, να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης και να κερδίσουν.

Μια νέα χρονιά έρχεται. Τα οικονομικά σενάρια δεν παρουσιάζουν με επαρκή στοιχεία την κατάσταση, δεν καταγράφουν υπολογισμούς, δεν δίνουν σαφή εικόνα για αυτά που ίσως να έλθουν και ίσως να πρέπει να τα διαχειριστούμε. 

Μια νέα χρονιά έρχεται. Χωρίς καταναλωτική μανία, χωρίς υπερβάλλοντα ζήλο για το χρήμα, χωρίς αέρα αλλαγής, χωρίς ταξίδια, χωρίς συναναστροφές.

Και εκεί κάπου στη γωνιά να μας την έχουν στημένη για τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Εκεί κάπου στην πλατεία μιλούν για τα χρυσά διαβατήρια και τα χρυσά κουτάλια, για τον προϋπολογισμό που δεν κατάφεραν να περάσουν και που τρέχουν να μαζέψουν ψήφους, χρυσώνοντας το χάπι, για να πετύχουν την ψήφισή του.

Πρόσωπα έρχονται και φεύγουν από μπροστά μας, από τους δέκτες της τηλεόρασης. Κωνσταντίνος Ιωάννου, Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Νέοι πρωταγωνιστές της νέας πραγματικότητας.

Όμως, οι ήρωες, οι μεγάλοι ήρωες είναι αλλού. Στις εντατικές και στο νοσοκομείο αναφοράς, στους θαλάμους νοσηλείας, στους δρόμους για τα rapid tests. Νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, ιατροί της πρώτης γραμμής. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Πήραμε το μάθημά μας
Και εμείς. Εμείς στον δικό μας κόσμο. Να σκεφτόμαστε αυτά που δεν έχουμε και να αφήνουμε στην άκρη αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία. Όμως ο Covid μας δίνει το μάθημα, αν το καταλάβαμε, αν θα το καταλάβουμε.

Να μάθουμε να δίνουμε αξία στα μικρά, που τώρα τα στερούμαστε. Ποιος θα μας το έλεγε πως ένα καπουτσίνο αχνιστό και μια ζεστή σοκολάτα στο καφέ, σε ώρα ανάπαυσης και χαλάρωσης, θα ήταν τόσο πολύτιμο και ξεχωριστό. Τελικά ό,τι χάνεις έχει αξία. 

Για αυτό πρόσεχε, κράτα αποστάσεις, φόρεσε μάσκα για να έχεις δίπλα σου, κοντά σου και του χρόνου τα πιο πολύτιμα και ανεκτίμητα στολίδια της ζωής σου, τους γονείς σου, τους παππούδες, τους συντρόφους σου. Μια νέα χρονιά έρχεται. Καλώς την να ορίσει! Με τις μεγάλες προσδοκίες και τα μεγάλα όνειρα. Με τα μεγάλα λόγια και τα μικρά έργα. Συνηθίσαμε… Όμως, εμείς κάνουμε την τύχη μας, ή τουλάχιστον εμείς τη διαχειριζόμαστε.