• Μιλάμε για την οικονομία και είμαι σίγουρη πως, ό,τι και να μας συμβεί, θα τα καταφέρουμε 
• Γενικά, δεν είμαστε υπεύθυνοι ως άνθρωποι και ως κοινωνία

Γράφει Χρύσω Αντωνιάδου

Κάποτε λάτρευα εκείνες τις ταινίες τρόμου με θέμα τις πανδημίες και τους ιούς. Λάτρευα τους ήρωες πρωταγωνιστές, που πάλευαν σε αντίξοες συνθήκες, παρακολουθούσα με αγωνία τον κόσμο που πέθαινε σε αυτοσχέδια κρεβάτια, τους γιατρούς και τους ιολόγους που αγωνίζονταν για να σώσουν ζωές ή να βρουν θεραπείες. 

Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου πως όλο αυτό που απολάμβανα στο σινεμά ή στην τηλεόραση, δεν υπήρχε ακόμη το NETFLIX, θα γινόταν μέρος της ζωής μας, την καθημερινότητά μας, της συνήθειάς μας.
Αφήσαμε στο περιθώριο τα όνειρά μας, τους σχεδιασμούς μας, τους προγραμματισμούς, τα ταξίδια, τα μικρά και μεγάλα που μας έδιναν δύναμη για να συνεχίσουμε. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Έτσι νομίζαμε! Τώρα κλεισμένοι και πάλι μες τα σπίτια, ή κυκλοφορώντας με μάσκες μιας χρήσης και 2-3 μπουκαλάκια αντισηπτικά, σκέφτομαι πως εκείνα που θεωρούσα δεδομένα πριν 1 χρόνο, τώρα είναι δυσεύρετοι θησαυροί.

Ακούω ιστορίες που μου διηγούνται οι νοσηλευτές στις μονάδες εντατικής θεραπείας και στους θαλάμους COVID – 19 και συλλογίζομαι πως ακόμη κι αυτές οι μικροχαρές που μου απέμειναν είναι πολύτιμες, αν αναλογιστεί κανείς τι βλέπουν και τι περνούν οι επαγγελματίες υγείας και οι ασθενείς με Covid.
Ακούω τον κόσμο που αγανακτεί με τις μάσκες, άλλους που αποφεύγουν να τις φορούν σε κλειστούς χώρους, στις οικίες τους όπου μαζεύονται φίλοι και συγγενείς ή στα γραφεία τους, και αγανακτώ. Αγανακτώ γιατί ακόμη ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που διασπέρνει ο ιός.

Μεγάλη πρόκληση 

Μιλάμε για την οικονομία και είμαι σίγουρη πως, ό,τι και να μας συμβεί, θα καταφέρουμε να βρούμε τα πόδια μας, όποια μεγάλη πρόκληση, μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες κι αν συναντήσουμε.
Κάποτε ήμουν θυμωμένη με όλους αυτούς που «σκότωναν» την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα πριν το 2013. Κάποτε ήμουν θυμωμένη και αγανακτισμένη με όλους αυτούς που πυρπόλησαν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, για την οικονομία που παρέδωσαν. Υποσημειώσεις σε όλα αυτά που ζούμε τώρα!

Και τώρα; Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για όλα αυτά που περνούν από μπροστά μας σαν νέα κινηματογραφική ταινία τρόμου, περιπέτειας ή αστυνομικής πλοκής; Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για ενδεχόμενες απώλειες δικών μας ανθρώπων, για έναν ιό που σαρώνει τις ζωές μας, αλλάζει τις συνήθειές μας, μεταμορφώνει την κανονικότητά μας.

Είμαι θυμωμένη, ναι είμαι θυμωμένη, με όλους αυτούς που στήνουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας και αρνούνται να φορέσουν τις μάσκες τους! Αυτούς που έρχονται στο σπίτι μου και αρνούνται να τις φορέσουν, εμμένοντας στην άποψή τους πως ο ιός δεν τους … κοντεύει.

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Υπεύθυνοι έναντι της κοινωνίας 

Σκέφτομαι πως όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν σχέση με το πόσο υπεύθυνοι άνθρωποι είμαστε. Υπεύθυνοι έναντι της κοινωνίας, έναντι των γονιών και των παππούδων μας, των ηλικιωμένων, του αδελφού με καρκίνο, της φίλης με αυτοάνοσο, του ξαδέλφου με άσθμα, της γειτόνισσας με διαβήτη. 

Σαρώνουμε τις γειτονιές, μπαινοβγαίνουμε στα σπίτια, κυκλοφορούμε στα καφέ και στα εστιατόρια ενώ διαγνωστήκαμε με κορωνοϊό, ακόμη κι αν δεν είμαστε συμπτωματικοί, χωρίς τα απαραίτητα και κατάλληλα εφόδια, τη μάσκα και το αντισηπτικό.

Γενικά, δεν είμαστε υπεύθυνοι ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Η υπευθυνότητα έχει να κάνει με την κουλτούρα μας, τον τρόπο που μεγαλώσαμε, που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Η υπευθυνότητα έχει να κάνει με την ευθύνη μας, ως άνθρωποι μέλη αυτής της κοινωνίας στην οποία ζούμε και μεγαλώνουμε, και εργαζόμαστε και κυκλοφορούμε.

Μάσκα, λοιπόν, και αντισηπτικό. Μύτη μέσα, χέρια μακριά από τα μάτια. Δύσκολες εποχές, πρωτόγνωρα βιώματα, αμφιλεγόμενες σκέψεις. Όμως, τουλάχιστον θα τα καταφέρουμε! Πρέπει να τα καταφέρουμε!