Ένα αγόρι σε αναπηρικό κάθισμα έκανε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να σταθεί για μερικές στιγμές και να ακούσει ορισμένες σκληρές αλήθειες για την κουλτούρα που συχνά συναντάται, σε σχέση με τον σεβασμό χώρων στάθμευσης για αναπηρικά οχήματα ή και πρόσβασης ατόμων με αναπηρίες σε δημόσιους χώρους. Μάλιστα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φάνηκε να λαμβάνει σοβαρά υπόψη όσα ο μικρός Λουκάς του είπε, αφού λίγο αργότερα ενημέρωσε μέσω Twitter ότι έδωσε σαφείς οδηγίες στον Υπουργό Δικαιοσύνης για μεγαλύτερη αυστηρότητα σε σχέση με την τήρηση του Νόμου και της τάξης για το εν λόγω θέμα. 

>>> ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ BRIEF ΜΕ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ <<<

Η σύντομη επαφή του Προέδρου με τον μικρό Λουκά και η μετέπειτα αντίδρασή του, με έκανε πραγματικά να διερωτηθώ: Καλά, χρειάζεται προεδρική παρέμβαση και αυστηρή εφαρμογή του Νόμου για τον αυτονόητο σεβασμό που οφείλουμε να επιδεικνύουμε για αυτό και για άλλα, καθημερινά αλλά ιδιαίτερα σημαντικά θέματα; 

Για παράδειγμα, θεωρούμε αυτονόητο ότι ο χώρος μπροστά από το σπίτι μας είναι και το πάρκινγκ μας, εν μέρει λογικό δε λέω, αλλά αντιστοίχως το πάρκινγκ κάποιου ατόμου με κινητικές δυσκολίες είναι χίλιες φορές πιο απαραίτητο να υπάρχει διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή. 

Γενικώς στην κουλτούρα της κυπριακής κοινωνίας υπάρχει έντονη η σαθρή συμπεριφορά που ωθεί σε διάφορες μικροπαρανομίες όταν γενικώς κάποιος θεωρεί ότι δεν τον βλέπουν. Αυτό ισχύει από το παρκάρισμα σε χώρους αναπήρων, πεζοδρόμια, μπροστά από ράμπες ή σε διαβάσεις πεζών. Ισχύει ακόμη και για το θέμα της καθαριότητας. Για παράδειγμα πολλοί από εμάς θέλουν το σπίτι ή το αυτοκίνητό του καθαρό και το «πετυχαίνουν» αυτό πετώντας σκουπίδια ή άλλα άχρηστα όπως τα κλαδέματα οπουδήποτε πέραν των δικών τους χώρων. Επειδή είναι δωρεάν, επειδή δεν είναι στην αυλή μας, επειδή το κάνουν κι άλλοι, επειδή έτσι μάθαμε. Κι αφού έτσι μάθαμε ποιος ο λόγος να αλλάξουμε;  
 
Ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, με τις όποιες ανάγκες μπορεί να έχει, στο περιβάλλον και τη φύση, σε χώρους που όλοι με τα παιδιά μας μπορεί να βρεθούμε όπως πάρκα, πεζόδρομοι και παραλίες αποτελούν ίσως τον καλύτερο δείκτη του επιπέδου και της κουλτούρας μιας κοινωνίας. 

>>> ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ BRIEF <<<

Αυτόν τον δείκτη κανένας Πρόεδρος και καμία περιστασιακή, λεκτική παρέμβαση δεν θα τα αλλάξουν εάν ως κοινωνία δεν αντιληφθούμε πως το όλον εξυπηρετεί τον καθένα μας και για να αλλάξει η κοινωνία χρειάζεται μικρές, καθημερινές και ταυτόχρονα ουσιαστικές προσπάθειες και στάση από όλους μας. 

Χρειάζεται προεδρική παρέμβαση και για τα αυτονόητα; Όχι! Αλλά μέχρι να φτάσουμε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, έστω και αυτά τα μηνύματα είναι μια αφορμή για δημιουργική σκέψη σε σχέση με το ποια -τελικά- Κύπρο θέλουμε και  ακόμη περισσότερο ποια χώρα θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας.