ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΟΥΡΗΣ

Το ζήτημα της ταυτότητας, που περιπλέκεται με το πολιτικοϊδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο ο καθένας μας στέκει, το σημείο αφετηρίας και οι λόγοι δημιουργίας των πολιτικών κομμάτων, οι οικογενειακές παραδόσεις και η άμεση σχέση ατόμων με ιστορικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου συνθέτουν έναν πύργο της Βαβέλ κτισμένο με πολλές και διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις για τα εθνικά θέματα και συνεπώς για το Κυπριακό. Είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πατριώτη και εθνικιστή, αυτού που θέλει λύσει και αυτού που δεν θέλει. Το αποτέλεσμα είναι ένα: Μηδενική συνεννόηση, κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας. 

Αν είναι κάτι που έχει αποδείξει για το εσωτερικό μέτωπο η περίπτωση της Αμμοχώστου, ανεξαρτήτως των λόγων, των παραμέτρων και της αφορμής για άνοιγμα μέρους της περίκλειστης πόλης από τους Τούρκους, είναι πως ένα πολύ σημαντικό -εάν όχι το σημαντικότερο- στοιχείο αγνοείται από την ε/κ κοινότητα. Αυτό το στοιχείο είναι η ενότητα. Μηδενική συνεννόηση, κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας. Ο καθένας ξεκινά από όπου πιστεύει ή που τον βολεύει την πονεμένη μας ιστορία, αγνοώντας με προκατάληψη όσα δεν συμφέρουν για το αφήγημα που θέλει να στηρίζει. 

>>> Ροή Ειδήσεων Brief – Επιλεγμένο περιεχόμενο <<<

Αντί να βγούμε όλοι, σε όλες τις πόλεις, και να φωνάξουμε για την Αμμόχωστό μας αφήσαμε μερικούς Βαρωσιώτες να πάνε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Ξεχάσαμε το «Δεν Ξεχνώ», ξεχάσαμε τους πρόσφυγες που έχουν λαχτάρα για τον τόπο τους, καλομάθαμε στην «ευρωπαϊκή» Κυπριακή Δημοκρατία και αμελούμε επιμελώς να βλέπουμε την αλήθεια κατάματα, ότι δηλαδή την υπό ε/κ διοίκηση Κυπριακή Δημοκρατία είναι που θέλουμε και όχι την Δημοκρατία που επιχειρήσαμε να στήσουμε το 60’. Μηδενική συνεννόηση, κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας.

Συζητούμε εδώ και δεκαετίες για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία αλλά αποτυγχάνουμε διαχρονικά να στηρίξουμε τον εκλεγέντα Πρόεδρο, ούτως ώστε οι συνομιλίες να καταλήξουν σε λύση έστω σε συνεπή στάση από τη δική μας πλευρά. Φοβόμαστε τη λύση και πρέπει αυτή την αλήθεια να την κοιτάζουμε κατάματα. Το λεγόμενο σωστό περιεχόμενο, ο ρόλος της Άγκυρας και οι αιτιάσεις αναλόγως συνομιλητή από την τ/κ κοινότητα ή του εντεταλμένου από τον ΟΗΕ, αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις. Μηδενική συνεννόηση, κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας. Παρεμπιπτόντως το αφήγημα των «κακών ξένων» που επιβουλεύονται τα συμφέροντα του Ελληνισμού πουλά ακόμα και μάλιστα πολύ. 

Καταντήσαμε να ζούμε σε μια κοινωνία που αυτοί που επίμονα ζητούν και διεκδικούν λύση να θεωρούνται ούτε λίγο ούτε πολύ προδότες, πουλημένοι, «τουρκόσποροι» και ενδοτικοί σε λύσεις επαίσχυντες για την πατρίδα. Ζούμε βέβαια και στην κοινωνία που όποιος έχει ανησυχίες, αμφιβολίες, απορίες ή ενστάσεις θεωρείται ψεκασμένος και απορριπτικός. Καμία συνεννόηση, κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας. Το πιο απλό δεν έχουμε κάνει τόσα χρόνια, να εξηγήσουμε δηλαδή με σαφήνεια ποια είναι η συμφωνημένη βάση λύση, πώς θα είναι η Κύπρος όταν με το καλό λυθεί το Κυπριακό και ποιοι μηχανισμοί θα ενεργοποιούνται προς επίλυση των προβλημάτων. Αντίθετα, αρεσκόμαστε σε χάρτες, αποζημιώσεις και συνθήματα για το κατά πόσον θα μπορούσε η ε/κ κοινότητα να δεχτεί κάποιον Τ/κ ως Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης. 

>>> Όλες οι απόψεις που φιλοξενεί η Brief <<<

Μετά από δεκαετίες με αμέτρητες, αιματοβαμμένες σελίδες, διάφορες κυβερνήσεις -επίσημες και λεγόμενες- στην ελεύθερη και στην κατεχόμενη Κύπρο συνεχίζουμε να εστιάζουμε κατά το συμφέρον μας πότε ξεκινά και ποιος ευθύνεται περισσότερο για το Κυπριακό, αφήνοντας το πλέον ουσιώδες στο περιθώριο, δηλαδή τον ορίζοντα για το μέλλον, τις προοπτικές ανάπτυξης ενός επανενωμένου τόπου που θα αγκαλιάσει τους πολίτες του, προσφέροντας ασφάλεια, δικαιοσύνη και ευημερία. 

Αντ’ αυτού αναλωνόμαστε σε εσωτερικές ίντριγκες, προσωπικές κόντρες, μισαλλόδοξα μηνύματα, πολιτικές διαμάχες, εμπόριο πατριωτισμού και ταμπέλες εθνικής προδοσίας. Σε αυτά συνηθίσαμε, με αυτά κτίζονται πολιτικές καριέρες και μάλλον με αυτά όλοι λίγο πολύ έχουμε βολευτεί και συνεπώς ζούμε σε έναν τόπο με τις συνθήκες που μας αξίζουν. Η πολύ ειδική περίπτωση της Αμμοχώστου θα μπορούσε να μας φέρει κοντά. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε, για ακόμη μια φορά. 

Αλλά αυτά που επικρατούν είναι η μηδενική συνεννόηση, κανένα σημείο επαφής και επικοινωνίας.